بهترین بیمارستان دنیا!

سری چهارم پرستاران دارد برایمان پخش می‌شود درحالی كه استرالیایی‌ها سری نهم آن را بدون حضور تری و میچ و بقیه دارند می‌بینند.
سه‌شنبه شب‌ها، تلویزیون قرق یك سریال استرالیایی است. پرستاران با نام اصلی «all saints»، حدود سه سال است كه تقریبا به طور مرتب روی آنتن شبكه ۱ می‌رود و با بیشتر از ۱۲۰ قسمتی كه تا به حال پخش شده، یكی از طولانی‌ترین سریال‌های خارجی است كه تا به حال دیده‌ایم.
جالب است كه این سریال در خود استرالیا هم سه‌شنبه‌ شب‌ها پخش می‌شود. هشت سال است كانال هفت تلویزیون استرالیا، میزبان «all saints» است و تا به حال حدود چهارصد قسمت از آن را استرالیایی‌ها دیده‌اند. ماجراهای سریال در بخش ۱۷ بیمارستان دولتی «all saints» در غرب سیدنی اتفاق می‌‌افتد.
بیمارستانی كه اصلا وجود خارجی ندارد. ولی لوكیشن‌های این سریال در بیمارستان‌های كنكورد و هورنس (مهم‌ترین بیمارستان سیدنی) قرار دارد. همه كارهٔ این سریال جان هولمز است كه دو كارگردان و یك گروه بزرگ نویسنده، او را در ساخت این سریال همراهی می‌كنند.
فعلا هم ۹ سری از این مجموعه را ساخته‌اند.البته ما پس از سه سال پخش این سریال در تلویزیون خودمان، تازه به سری چهارم این مجموعه رسیده‌ایم كه محصول سال ۲۰۰۱ است.
البته سازنده‌های سریال برای این‌كه حسابی تنوع ایجاد كنند در سری جدید كه از سال۲۰۰۵ پخش شده، یك خانه‌تكانی اساسی به پرستاران داده‌اند و كلی بازیگر را عوض كرده‌اند و لوكیشن بخش۱۷ را هم به هم زده‌اند.
از بین بازیگرهایی كه داریم الان می‌بینیم فقط «وان» باقی مانده است! فكرش را بكنید، اسم بخش۱۷ بدون تری و میچ و براون را باز هم می‌شود گذاشت پرستاران؟ به بهانه سه ساله شدن پخش پرستاران نگاهی انداخته‌ایم به شخصیت‌های این سریال و دوبلورهای آن‌ها.
● تری سالیوان-جورجی پارکر: سرپرست
ار بخش ۱۷ بیمارستان، توی کارش بسیار جدی است اما برای همکاران و دوستانش کلی رفیق پایه است. او به دلیل مشكلات خانوادگی مدتی رفت تو صومعه و تارك دنیا شد. شخصیت تری از اولین فصل سریال، در ماجراها حضور پررنگی داشت.
حدود هشت سال قبل از اجرای نقش تری در سریال «پرستاران»، نقش پرستاری را به اسم لوسی گاردنر در سریال «A Country Practice» که باز هم تولید و پخش کانال هفت تلویزیون استرالیا است، بازی کرد و با آن نقش مشهور شد.
وقتی از او پرسیدند که چرا دوباره نقش یک پرستار را توی سریال دیگری پذیرفته، جواب داد: «بازیگران بزرگی هستند که برای بار سوم یا چهارم نقش وکیل یا یک افسر پلیس را اجرا می‌کنند... تازه،‌ تری از نظر درجهٔ پرستاری، مقامش از لوسی سریال قبلی بالاتر است، یعنی ترفیع گرفته ام!»
جورجی پارکر سال۱۹۶۴ در سیدنی متولد شد و همان جا هم بزرگ شد. از چهار سالگی باله کار کرده و بازیگری را از اجراهای صحنه‌ای شروع کرده است. تری سالیوان، آخرین نقشی است که در تلویزیون اجرا کرد و به خاطرش جایزه‌های «لوجی» (جایزهٔ تلویزیونی معتبر استرالیا، معادل جایزه «امی» در آمریکا) بسیاری گرفت.
از سال۲۰۰۵ در فصل‌های جدید سریال «پرستاران» بازی نمی‌کند. پارکر سال۱۹۹۴ با استیو ورلند نویسنده ازدواج کرد و دختری به اسم هالی دارد.
▪ نگین کیان فر: صدایش انگ چهره‌هایی است شبیه به تری؛ صورت‌های استخوانی و کشیده. برای همین، صدایش روی چهرهٔ اِما تورمن در نسخهٔ دوبله «پالپ فیکشن» و «بیل رو بکش۲» خوب می‌نشیند و با آن جفت‌وجور می‌شود. صدایش تا اندازه‌ای یادآور صدای مرحوم ژاله کاظمی است. نگین کیان فر سینما خوانده و ضمنا به صورت حرفه‌ای نقاشی می‌کند.
● میچ استیونس-اریك تامسون:
پزشک عمومی دوست داشتنی بخش۱۷، انگار مهرهٔ مار دارد. اصولا چهره‌اش طوری است که نمی‌توان شخصیت‌اش را دوست نداشت! تا ته و توی یك مریضی را در نیاورد، ول‌كن معامله نیست. نقش میچ از قسمت چهل و پنجم سریال تا الان حضور دائمی دارد.
او بازیگری اسکاتلندی است که در نیوزیلند بزرگ شده و لیسانس هنرهای نمایشی‌اش را در دانشگاه همان جا گرفته است. تا قبل از نقش دکتر میچ، اجراهای نمایشی و تلویزیونی زیادی داشته است.
جالب است که پدر اریک تامسون واقعا پزشک بوده و مادرش پرستار! در این‌باره گفته: «من توی بیمارستان بزرگ شدم.
وقتی به پدر و مادرم گفتم که ماجراهای این سریال در بخش۱۷ می‌گذرد، با پوزخند جواب دادند که بخش۱۷ آن‌ها یک آسایشگاه روانی بوده است!»بیننده‌های استرالیایی از طرفداران پروپا قرص دکتر میچ هستند و پیگیر رابطهٔ پر پیچ و خم او با سرپرستار تری.
مثلث عاشقانهٔ میچ با تری و رز از پررنگ‌ترین و پرطرفدارترین داستانک‌های سریال بوده و مقاله‌های زرد زیادی (از نوع استرالیایی) دربارهٔ آن‌ها توی مطبوعات استرالیا چاپ شده است. یکی از آن مقاله‌های زرد، تیترش این بود: «مقدسان یا گناهکاران؟!» کف کردید؟
▪ جلال مقامی:
صدا و چهرهٔ جلال مقامی را کسی نیست که نشناسد. صدایش روی چهرهٔ بازیگران بلوند، آرام و البته آسیب‌پذیر خیلی جواب می‌دهد؛ چه موقعی که در فیلم‌های کلاسیک به جای وارن بیتی (مثل دوبلهٔ «بانی و کلاید» و «شکوه علفزار») و رابرت ردفورد (مثل «پابرهنه در پارک») حرف می‌زند یا الان که به جای رابین ویلیامز (مثلا در «انجمن شاعران مرده») می‌گوید یا حتی به جای ران کریون در سریال «لبه تاریکی».
● لوک فورلانو-مارتین لاینس:
جراح بخش۱۷ است که تیپ فوق خفنی دارد و به همه‌جور آدمی شبیه است الا دکتر جراح، اما به این کاره بودنش خیلی می‌نازد! شغل دومش خواندن در رستوران‌های سنتی استرالیا است!
او از یك خانوادهٔ فقیر است كه با استعدادش به این‌جا رسیده . خیلی قانونمند رفتار می‌كند و برای همین گاهی روی اعصاب است.
زندگی واقعی او بی‌شباهت به کاراکتر دکتر فورلانو نیست. او از پانزده سالگی درس و مشق و زندگی را رها کرده و به اتفاق دوستانش راه افتاده ولگردی دور استرالیا! بعد از برگشت هم یک کارگاه بازیگری کمدی توجه‌اش را جلب کرده و شده کمدین.
دربارهٔ کلاس‌های تئاتر مدرسه‌اش حرف جالبی زده: «تئاتر را به عنوان رشتهٔ تحصیلی‌ام توی مدرسه انتخاب کردم. چون تنها رشته‌ای بود که لازم نبود چیزی یادداشت کنی!» به گفتهٔ خود لاینس، او اصراری نداشته که نقش فورلانو را خیلی مثبت نشان بدهد، چون فورلانو تا اندازه‌ای جاه‌طلب است.
▪ عباس نباتی:
یكی از دوبلورها و مدیران دوبلاژ پیش‌کسوت تلویزیون. توی کارتون «ای‌کی‌یو سان» به جای ژنرال حرف می‌زد. او سرپرستی دوبلهٔ کارتون‌های زیادی مثل «گربه سگ» و «اسپیدو فانتازیو» را برعهده داشته است.
● براون کرگ-لیبی تنر:
پرستار خوشحال بخش. مادامی که توی داستان و روی صفحهٔ تلویزیون هست، انرژی مثبت عجیبی ایجاد می‌کند! نقطه ضعفش شرط‌بندی بود، ولی آن‌قدر باخت كه بی‌خیالش شد.
براون هم از قسمت‌های اول سریال، حضور دائمی دارد. او قبلا مأمور آمبولانس قسمت اورژانس بود و حالا مدتی است توی بخش۱۷ کار می‌کند.
در ملبورن بزرگ شده و از کلاس یازدهم به اجبار معلم تئاتر مدرسه‌شان کار بازیگری کرده. گویا معلم‌اش اعتقاد داشته که تنر توی این راه موفق می‌شود! سریال محبوب دیگری با عنوان «Firef iles» از سال۲۰۰۴ در تلویزیون استرالیا با بازی لیبی تنر، پخش می‌شود.
لیبی همسر برایان ورندز (بازیگر نقش بن) است. آن‌ها با دختر یكی یك‌دانه‌شان ادی ون ورندز، توی ایالت ویکتوریای استرالیا زندگی می‌‌کنند.
▪ کتایون اعظمی:
از دوبلورهای جوان و تازه نفس. فوق لیسانس ادبیات نمایشی است و به جز نقش پرستار براون، در سریال «عامل ناشناخته» هم حرف می‌زند. او اخیرا نقش همسر شان پن را در فیلم «۲۱ گرم» گفته.● بن مالكوم-برایان ورندز:
بن جزو گروه امدادهای فوری پزشکی است و مسؤول آمبولانس بخش. همکارانش طی ماجرا چند باری تغییر کرده‌اند. بن از یک خانوادهٔ مرفه و بااصالت است. برای همین از بقیهٔ شخصیت‌ها متعادل‌تر است و مشكلات كمتری دارد.همسری داشت به اسم استفانی که جزو پرستاران بخش بود و بعد از چند قسمت تصادف كرد و مرد. بن حالا چشمش پرستار براون را گرفته است. ببینیم چه می‌شود.از بازیگران تئاتر و تلویزیون استرالیا است. دوباره یادآوری کنیم که ورندز واقعا همسر لیبی تنر است و دختری هم دارند.
▪ وحید منوچهری:
پسر حمید منوچهری، دوبلور و بازیگر سینما و تلویزیون. به جز نقش بن، در سریال‌های زیادی مثل «افسانه عقاب‌های مبارز»، در نقش گواجینگ و در «هشدار برای کبرا۱۱» به جای تام حرف زده است.
● وان رایان-جودیت مک گراث:
دلسوز است و محكم، مثلا توانست بر بیماری پوستی‌اش غلبه كند. حواس‌اش به همه جا هست و با تكه‌های مشتی‌اش همه را به فیض می‌رساند.
مقابل مریض‌های هراسان، خیلی آرام و خونسرد رفتار می‌کند و با آن‌ها همه‌جوره راه می‌آید.مثل نقش‌اش در سریال «پرستاران» (پرستار پیش‌کسوت و باتجربهٔ بیمارستان) از اولین بازیگران این سریال و پایه‌ثابت‌ترین آن‌ها است.
از هفت سالگی کلاس تئاتر رفته و بعدها تمرین گویندگی کرده است و حدود بیست سالگی، مدتی گویندهٔ رادیو بی‌بی‌سی بوده. جالب است که در سریال تلویزیونی A Country Practice باز هم با جورجی پارکر همبازی بود.
دربارهٔ نقش‌اش در سریال «پرستاران» می‌گوید: «خیلی از دوستان صمیمی‌ام تصمیم گرفتند که پرستار بشوند. برای همین، اخلاق آن‌ها (پرستارها) را کاملا می‌شناسم.»
▪ ناهید شعشعانی:
او جای مادر هاچ حرف می‌زد. بعد از امیرهوشنگ زند که اولین مدیر دوبلاژ «پرستاران» بود، او سرپرستی دوبلهٔ این سریال را به عهده گرفت. شعشعانی، مدیر دوبلاژ سریال «افسانه عقاب‌های مبارز» هم بود .
● كانر كاستلو-جرمی كامستون( مهرداد ارمغان ): پرستار بامزه‌ای كه الان به لندن رفته است، با جرارد هم‌خانه بود و شلختگی‌اش پدر جرارد را درآورد.
● جرارد-بن تَری:
او همزمان با پرستاری درس هم می‌خواند. برای همین، بعضی موقع‌ها با اشتباه‌های سهوی‌اش بقیه را شاكی می‌كرد. او به كایلی علاقه دارد و فعلا خبری ازش توی سریال نیست.
▪ افشین زینوری:
مجری سابق برنامهٔ کودک و نوجوان شبکه دو و مجری فعلی مسابقه «گوی و میدان» شبکه سه. جای مت دیمون، عالی حرف می‌زند. کافی است نسخه‌های دوبله «ویل هانتینگ خوب» و «باران ساز» را دیده باشید، خودتان می‌فهمید!
● كایلی پریس-لینگ سو تنگ:
رزیدنت آسیایی كه عاشق یاد گرفتن نكات جدید پزشكی است. برای همین، میچ همیشه از او حمایت می‌كند. بیماران نژادپرست و ضدزن‌ها با او مشكل دارند!
▪ رزیتا یاراحمدی:
گویندهٔ نقش سالی در کارتون «جودی آبوت» یادتان مانده؟ او به جای ممول هم حرف می‌زد. دختر محمد یاراحمدی دوبلور است.
● اسكات- كنراد كُلبی:
همكار تازهٔ بن در آمبولانس اورژانس، در بعضی از صحنه‌های مصدومیت، خیلی درگیری ذهنی پیدا می‌كند.
▪ بهروز علی محمدی:
پسر مهدی علی‌محمدی، دوبلور و گویندهٔ قدیمی رادیو. بهروز هم سن و سال ما است و توی سریال «افسانه عقاب‌های مبارز» نقش یانگ کانگ را می‌گفت.
● نلسون-پل تاسن:
پرستار قانونمندی است كه در كار دكترها دخالت می‌كند و دائم وسط حرفشان می‌پرد.
▪ كامبیز شكوفنده:
برادر زهره شكوفنده، دوبلور جودی آبوت و پزشك دهكده. محمدرضا مؤمنی هم قبل از کامبیز شکوفنده، نقش نلسون را گفته است. مؤمنی توی سریال «کمیسر شهر» نقش کلوزو را می‌گفت. او در فیلم «تیک» بازی کرده.
● پائولا-جنی بیرد:
پرستار صبور و تنها، او به تنهایی خرج مادر و تنها پسرش مكس را می‌دهد.
▪ شیلا آژیر:
او دختر ناهید شعشعانی و مرحوم مهدی آژیر است. توی ویژه‌نامهٔ کارتون‌ها هم نوشتیم که اسم شیلا از کجا آمده! خواندید؟
امیر زند تا زمانی که مدیریت دوبلاژ «پرستاران» را انجام می‌داد، خودش این نقش را می‌گفت.
او مدیر دوبلاژ «پالپ فیکشن» است و توی فیلم به جای کوئنتین تارانتینو (جیمی) هم حرف می‌زند.
در فیلم «من سام هستم» نقش‌ شان‌پن را بی‌نظیر دوبله کرد. اما بعدها گویندهٔ نقش کانر، مهرداد ارمغان شد. او در سریال «مأموران مخفی پلیس» نقش جو (برنی رُکا) را می‌گوید.
بن و براون واقعا با هم زن و شوهر هستند و یك بچه تپل مپلی هم دارند!
● چرا پرستاران را دوست داریم؟
فكر می‌كنید چه چیزی باعث شده این همه مدت، پایهٔ این سریال و پرستاران و دكترهای دوست‌داشتنی‌اش باشیم؟
▪ بخش ۱۷، ایده‌آل‌ ماست: در بخش ۱۷همه وجدانِ كاری دارند. زیرآب هم را نمی‌زنند. همیشه حق با مریض است. همه جا از تمیزی، برق می‌زند. این‌ها چیزهایی است كه ما دوست داریم در بیمارستان‌هایمان ببینیم.
یا لااقل برعكس‌اش را نبینیم. یك فضای رؤیایی و ایده‌آل. هر چند اگر قرار باشد این‌جا هم این‌قدر لی‌لی به لالای بیمار بگذارند، همه‌مان نصف سال چترمان را روی تخت بیمارستان پهن می‌كنیم و انگیزه‌مان برای بهبودی كاهش پیدا می‌كند!
به هر حال دیدن چیزی كه برایمان ایده‌آل است، همیشه جذاب بوده مثل مجموعه‌های ناوارو، پزشك دهكده و قصه‌های جزیره. پرستاران هم بیمارستان رؤیایی ما را سر و شكل می‌دهد
▪ من هم این مرض را دارم:
پرستاران، در هر قسمت اطلاعاتی جدید و واقعی از یك بیماری را رو می‌كند. ما در هر قسمت حداقل با یك مریض كه فكر می‌كند زیاد حالش بد نیست روبه‌رو می‌شویم كه بعد از چند تا آزمایش، میچ به او می‌گوید: تا ۶ ماه دیگر زنده‌ای!
همراهی با مریض‌ها باعث می‌شود تا فكر كنیم خودمان اگر فلان بیماری را داشتیم الان چه برخوردی با قضیه می‌كردیم. اگر پرستاران یك سریال خانوادگی بود، این‌قدر نمی‌گرفت. البته این اطلاعات در قالب داستان‌های جذاب و پركشش، جوری به بیننده داده می‌شود كه اصلا آدم فكر نمی‌كند كلی چیز آموزشی دارد به خورد او داده می‌شود.
● داستان در داستان:
قسمت هفتهٔ پیش پرستاران چی شد؟ امكان ندارد جواب این سؤال را در یك خط بدهید و ماجرایی را جا نینداخته باشید. پرستاران داستان‌های موازی زیادی دارد.
یك سری از داستان‌هایش دنباله دارند كه شخصیت‌های اصلی درگیر آن هستند، مثل ماجراهای تری و میچ. یك سری در همان قسمت اتفاق می‌افتد و تمام می‌شود، مثل بیمار‌های اورژانسی، و سری دیگر هم قصه‌هایی است كه پی‌اش در یك قسمت ریخته می‌شود و در قسمت‌های بعد به نتیجه می‌رسد، مثلا قصهٔ بیماران سرطانی داستان‌ها مدام به هم كات می‌خورند.
این تعدد داستان‌ها در كنار ریتم تند سریال و فضای پرتنش قصه‌ها، حس تعلیق را در تماشاچی زنده نگه می‌دارند. اگر هر كدام از داستان‌های یك قسمت از پرستاران را به كارگردانان وطنی بدهی، برایت یك نود قسمتی می‌بندند!
● این مثلِ من است:
به غیر از بازیگرهای اصلی ، در هر قسمت تعداد زیادی بازیگر در نقش بیمار یا پرستار و دكتر با شخصیت‌های متفاوت و دیدگاه‌های مختلف وارد بخش۱۷ می‌شوند.
و در همان مدت كوتاه حضورشان، این‌قدر خوب پرداخت می‌شوند كه سریع با شخصیت آن‌ها درگیر می‌شویم. همین باعث می‌شد تا ما هر چقدر هم خودمان را تافتهٔ جدابافته بدانیم، لااقل با یكی از شخصیت‌ها همذات‌پنداری كنیم.
ضمن این‌كه شخصیت‌ها در كنار محاسن‌شان، عیب‌هایی هم دارند و همین باعث می‌شود تا آن‌ها قابل لمس باشند و ما آن‌ها را باور كنیم و دوستشان داشته باشیم. برای همین وقتی كانر می‌رود یا استفان می‌میرد، حسابی تو حالمان می‌خورد.

نوید غضنفری ـ احسان ناظم بكایی

منبع : روزنامه همشهری