جادهٔ ۸ مایلی - 8 MILE

سال تولید : ۲۰۰۲
کشور تولیدکننده : آمریکا و آلمان
محصول : برایان گریزر، جیمی آیووین و کورتیس هنسن
کارگردان : هنسن
فیلمنامه‌نویس : اسکات سیلور
فیلمبردار : رودریگو پریتو
آهنگساز(موسیقی متن) : پروف
هنرپیشگان : امینم، کیم بیسینگر، مک‌های فیفر، بریتانی مورفی، اوان جونز، عمر بنسن میلر و تارین منینگ
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۰ دقیقه


̎جیمی اسمیت̎ (امینم) جوانی که نزد دوستانش به ̎ربیت̎ معروف است، سعی دارد خود را از لاکِ بسته و غم‌انگیزِ قسمتِ فقرزندهٔ شهر دیترویت بیرون بکشد. زندگی ̎ربیت̎ با شمقت طی شده و این اواخر شرایط زندگی‌اش دشوارتر نیز شده است؛ دوستش تازه او را ترک کرده و همین مسئله مجبورش کرده دوباره نزد مادرش، ̎استفانی̎ (بیسینگر) برگردد که از لحاظ روحی مشکل دارد و تازه در آن‌جا نیز رابطهٔ چندان خوبی با مرد جدید زندگی مادرش نمی‌تواند برقرار کند؛ ولی ̎ربیت̎ اطمینان دارد که قابلیت و استعدادش به‌عنوان خوانندهٔ ̎رپ̎ تنها امیدش برای یافتن یک زندگی بهتر است. ̎ربیت̎ کار موسیقی‌اش را با گروهی از دوستان خود دنبال می‌کند که در بین‌شان دوست صمیمی‌اش، ̎فیوچر̎ (فیفر) نیز هست؛ ولی جایگاه او به‌عنوان جوان سفیدپوستی که در دل جامعه‌ای با اکثریت آفریقائی ـ آمریکائی و فرهنگ غالب‌شان، موسیقی کار می‌کند، به شدت مشکل به نظر می‌رسد. پس از آن‌که ̎ربیت̎ در میانهٔ یک رقابت و بده‌بستان ̎رپ̎ای، زبانش بند می‌آید، دیگر شکی برایش باقی نمی‌ماند که فرصت بزرگ زندگی‌اش را از دست داده و از آن پس باید زندگی خالی از جاه‌طلبی‌اش را به‌عنوان کارگر کارخانه تا پایان عمر ادامه دهد. ̎ربیت̎، به کمک دوستان و دوست جدیدش ̎الکس̎ (مورفی)تلاش می‌کند تا جسارت و شجاعت از دست‌رفته را بازیابد و یک بار دیگر بخت خویش را در آن رقابت‌های ̎رپ̎ بیازماید شاید که بتواند به رویاهایش جامهٔ عمل بپوشاند.
● فیلم درخشان هنسن (که قبل‌تر علاقه‌اش را به موسیقی در فیلم‌هایش دیده بودیم) بیش از همه، دربارهٔ امینم (ستارهٔ موسیقی رپ) است که خودش نقش اصلی فیلم را بازی می‌کند. هنسن، فیلمش را هم‌زمان با فیلم‌های دیگری ساخت که موسیقی رپ را صرفاً به دلیل خوش آمدن تماشاگران نوجوان در آنها می‌گنجاندند و شاید یکی از دلایل اصلی ساخت چنین فیلمی این باشد که می‌شود به‌جای نمایش معمول و متداول موسیقی، ریشه‌های هر موسیقی را کشف کرد و در جست‌وجوی پاسخی برای این پرسش بود که چگونه یک خوانندهد سفیدپوست گوی سبقت را از سیاه‌پوستان می‌رباید و موسیقی آنا را بهتر از خودشان اجرا می‌کند. فیلم، عملاً، به‌ دنیای تیره و تاری می‌پردازد که خوانندهٔ جوان با آن دست و پنجه نرم می‌کند. و همهٔ این اتفاق‌های خوشایند و ناخوشایند هستند که ترانه‌ها و موسیقی‌های او را شکل می‌دهند؛ ترانه‌های بی‌پروا و معترض به همه چیز. ساختن فیلم، البته، بدون حضور امینم غیرممکن بود؛ چراکه بازی در نقش یک خوانندهٔ رپ را نمی‌شد به بازیگران حرفه‌ای سپرد. امینم در فیلم، از دل و جان مایه گذاشته است و این‌طور که در بعضی از مصاحبه‌هایش گفته، لحظه‌هائی از فیلم، بداهه هستند و در جا آفریده شده‌اند. موسیقی فیلم، طبعاً، شنیدنی است و تصویرهای فیلم به زیباترین شکل ممکن فیلم‌برداری شده‌اند. عنوان فیلم، گویا، اشاره‌ای است به خیابانی در میشیگان که دیترویت را از حومهٔ شمالی آن (و عملاً ساکنان این دو نقطه را از نظر نژادی) جدا می‌کند.