افسار اسب

از زمان‌های دور دست تا سدهٔ هشتم میلادی، در غرب (و چنان‌که خواهیم دید، خیلی بیشتر از این در چین) تنها به‌وسیلهٔ افسار زدن اسب، ”دهنه و تنگ“ بود. زیرا وجود نوار بر گلوی اسب به این معنی بود که اسب هر وقت می‌خواست می‌ایستاد. تا وقتی‌که انسان مقید به استفاده از این افسار رقت‌انگیز بود، کلاً از نیروی اسب برای حمل و نقل با گاری استفاده نمی‌کرد. حتی سوارکاران هم به هنگام تاخت بر اسب کنترل کامل نداشتند.
در حدود قرن چهارم پیش از میلاد، چینیان در این زمینه پیشرفت مهمی کردند. بر نقاشی یک جعبهٔ لاکی آن‌زمان، یوغی بر قفسهٔ سینهٔ اسب می‌بینیم که آن بندهائی به محورهای ارابه وصل شده‌اند. اندکی بعد، این یوغ محکم را نیز به کنار نهادند و تسمهٔ سینه‌بند بهتری که معمولاً ”افسار رابط“ نامیده می‌شود به‌کار گرفتند. دیگر تسمه‌ای به دور گلوی اسب نمی‌بستند؛ چه وزن بار بر قفسهٔ سینه و استخوان‌های گردن وارد می‌شد.
کارآمدترین افسار، از نوع گردنی است. نخستین مدرک استفادهٔ چینیان از افسار گردن را در سطح یک آجر باستانی می‌توان دید. تاریخ آن بین سده‌های چهارم و اول پیش از میلاد است. لذا می‌توانیم بپذیریم که افسار گردن را در چین دست کم در سدهٔ اول پیش از میلاد اختراع کرده بودند. این هزار سال قبل از ظهور افسار گردن در اروپا در یک قرن پس از افسار رابط است.
پس از مدتی، چینیان دریافتند که از گردن‌بند می‌توان به طریقهٔ سادهٔ دیگری نیز استفاده کرد. تسمه‌های رابط را می‌شد مستقیماً از طرفین گردن به‌وسیلهٔ نقلیه متصل کرد. همین نوع افسار گردن‌بند است که امروزه در جهان رواج دارد.

منبع : مطالب ارسال شده