سهولت بیافرینید، نه ریاضت

نخست که برای درون‌نگری، رها کردن چیزهائی را آغاز کرده بودم که ندانسته در زندگیم جمع کرده بودم، دوستی گفت: ولی من میل ندارم که زندگی‌ام آکنده از ریاضت باشد.
گفتم: من هم همین‌طور!
دوستم فکر می‌کرد لاید باید همه چیزها را رها کنیم و در کلبه‌ئی در بیابان روزها و شب‌هایمان را به‌سر آوریم.
برایش توضیح دادم که خلاص شدن از شر اشیاء زائد و سفر به‌سوی یک زندگی ساده درونی، به‌منظور محرومیت یا نفی آنچه می‌خواهیم نیست. منظور، رها کردن چیزهائی است که دیگر به استغنای زندگیمان خدمت نمی‌کنند.
همچنین به‌منظور ایجاد تعادل میان زندگی برون و درون است. یکی از مسائلی که امروزه بسیاری از ما به آن سرگرمیم بازگشت به خویشتن ـ یا کانون وجودمان ـ است، به‌ویژه پس از صرف این همه وقت برای دنبال‌کردن حرفه و کار و ایجاد دارائی در جهان بیرونی.
این امر به بهای غفلت از جهان درون تمام شده و اکنون روح و جانمام تشنه توجه است. صرف وقت و نیرو برای پرورش زندگی درونیمان، به ایجاد آن تعادل کمک می‌کند. و سبب می‌شود که زندگی برونی ما نیز غنی‌تر گردد.
اگرچه زندگی غنی یا کامل به معنای تملک همه‌چیز یا رفتن به همه‌جا یا به انجام رساندن همه کارها یا بودن همه‌چیز برای همه افراد نیست. بسیاری از ما اکنون به این نکته پی‌ می‌بریم که زیادی واقعاً زیادی است. کار زیاد و دارائی زیاد نمی‌گذارد از آنچه که واقعاً در زندگی خواهانیم لذت ببریم و واقعاً خودمان باشیم.
رسیدن به سطحی از سادگی درون یا تجربه روشنائی جان، امکان انتخاب هوشمندانه چیزهائی را که در زندگیمان پرمعنا هستند به‌وجود می‌آورد. و این امر موجب نیکبختی و آرام جانمان می‌گردد.
شاید عملاً به معنای انجام کارهائی کمتر و تملک اشیائی اندک‌تر باشد، ولی این تصمیم ناشی از نفی خویشتن نیست. ناشی از فرزانگی و خردی ثمره صرف وقت است تا دریابیم چه چیز به‌راستی برایمان مهم است، تا آنگاه مابقی را وانهیم و رها کنیم.

منبع : مطالب ارسال شده