فریاد - Il Grido

سال تولید : ۱۹۵۷
کشور تولیدکننده : آمریکا و ایتالیا
محصول : فرانکو کانچلیری و رابرت الکساندر
کارگردان : میکل‌آنجلو آنتونیونی.
فیلمنامه‌نویس : انیو دکونچینی، الیو بارتولینی و آنتونیونی، برمبنای داستانی نوشته آنتونیونی.
فیلمبردار : جانی دی و نانتسو.
آهنگساز(موسیقی متن) : جووانی فوسکو
هنرپیشگان : استیو کاکران، آلیدا والی، بتسی بلر، دوریان گری، گابریلا پالوتا، میرنا جیراردی و لین‌شا.
نوع فیلم : سیاه و سفید، ۱۱۶ دقیقه.


کارگری به‌نام "آلدو" (کاکران) هفت‌ساله است که با "ایرما" (والی) زندگی می‌کند و از او دختر کوچکی به‌نام "رزیتا" (جیراردی)، دارد. با مرگ شوهر "ایرما" در غربت، او "آلدو" را به قصد زندگی با مردی مرفه‌تر ترک می‌کند. "آلدو" با دخترش تنها می‌ماند و به‌زودی آواره شهرها می‌شود؛ و پس از روی آوردن به محبوبه‌های سابق و رابطه‌های جدید و کارساز نبودن هیج یک، سرانجام به شهر خودش باز می‌گردد. مردم و کارگران علیه استقرار پایگاه‌های آمریکائی در ایتالیا به اعتصاب دست زده‌اند و او به‌دنبال روبه‌روئی با "ایرما" که صاحب فرزند جدیدی شده، خودکشی می‌کند.
٭ در فریاد، آنتونیونی باز می‌گردد به مکان و مردم محبوبش یعنی دره پو و اهالی آن (که در این محل درباره مردمش تحقیق بسیار کرده و حتی مدتی آن‌جا زیسته). فیلم در واقع تراژدی کارگری است که بنا به علل تاریخی، قدرت استقلالش رااز دست داده و در تمام طول فیلم ما در حال تماشای تقلای او هستیم برای ایجاد وابستگی با محیط. تقلا البته با شکست و خود ویرانی به پایان می‌رسد، اما این سئوال با صحنه بی‌نظیر انتهائی فیلم مطرح می‌شود که اصلاً چه نیازی هست و به برقراری ارتباط و فهمیدن محیط (محیطی که به عمد خلاصه شده و مکان‌هائی خالی و خطوطی مورب که هیچ‌گاه یکدیگر را قطع نمی‌کنند و فرد را به نابودی می‌کشانند) و آیا فضا را نمی‌شود و نباید پرکرد (از جمله، می‌شود نگاه کرد به کمپوزیسیون آخر فیلم و مقایسه‌اش کرد با صحنه‌های ابتدائی محل کار "آلدو"). مشکل فیلم اما در پراکندگی بیش از حدش، بازیگرانی تحمیلی و نارسائی در زبان مبینی است که آنتونیونی در زمان ساخته شدن فیلم هنوز به آن دست نیافته و با فیلم ماجرا (۱۹۵۹) به نحو احسن به آن رسید.