افول - twilight

سال تولید : ۱۹۹۸
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : آرلن دانوون و اسکات رودین
کارگردان : رابرت بنتن
فیلمنامه‌نویس : ریچارد روسو و بنتن
فیلمبردار : پیوتر سوبوچینسکی
آهنگساز(موسیقی متن) : المر برنستاین
هنرپیشگان : پل نیومن، سوزان ساراندون، جین هاکمن، استوکارد چانینگ، ریس ویدرسپون، جانکارلو اسپوزیتو، جیمز گارنر، لیو شرایبر و م. امت والش.
نوع فیلم : رنگی، ۹۵ دقیقه.


کارآگاه خصوصی، ̎هاری راس̎ (نیومن) در تلاش برای یافتن دختری هفده ساله به نام ̎مل ایمز̎ (ویدرسپون) و بازگرداندن او به خانه، به‌طور تصادفی مورد اصابت گلوله قرار می‌گیرد و زخی می‌شود. دو سال پس زا این حادثه، ̎هاری̎ که آس‌وپاس و از همسرش جدا شده است، دو سال پس از این حادثه، ̎هاری̎ که آس‌وپاس و از همسرش جدا شده است، در آپارتمانی زندگی می‌کند که جزو املاک پدر و مادر ̎مل̎ ست. ̎جک ایمز̎ (هاکمن) و ̎کاترین ایمز̎ (ساراندون) دوستان ̎هاری̎، بازیگران سینما هستند. روزی ̎هاری̎ با پیرمردی به‌نام ̎لستر̎ (والش) روبه‌رو می‌شود که به رویش اسلحه می‌کشد، اما پس از آن می‌میرد. کنجکاوی ̎هاری̎ برانگیخته می‌شود و در می‌یابد ̎لستر̎ مأمور تحقیق پرونده‌ای بوده که بیست سال پیش لاینحل اعلام شده است. موضوع این پرونده ناپدید شدن همسر نخست ̎کاترین̎ در بیست سال پیش است. ̎هاری̎ در جست‌وجوهایش پی به جنایت‌های دیگری می‌برد که در گذشته اتفاق افتاده‌اند...
● فیلم ̎نوآر̎ هوشمندانه ویژه پیرها. نیومن کارآگاهی است که نان و نمک هاکمن را خورده است و در عوض به او خدمت کرده است، ولی حالا ناگزیر می‌شود پردهاز ماجرای جنایت و تبانی سال‌ها پیش ـ که پای ساراندون، همسر هاکمن هم در آن گیر است ـ بردارد. فیلم چندان ستایش‌آمیز نیست که تصویری نافذ از ویران شدن، کاهلی و خودفریبی. شخصیت‌ها مرتب از گذشته حرف می‌زنند: وظیفه، عشق، پول، آرزو و سینما ـ به‌عنوان سرمنشأ گره‌هیا یک عمر سژری شده و اصلاً جایگاه کنونش شخصیت‌ها ـ همه حاضرند. حسی از تلف شدگی و لمس پیری بر فیلم مستولی است و به‌نظر می‌رسد خود معماها و سرنخ‌ها کم‌تر اهمیت دارند تا آرامش پس از توفانی که فرصت سبک و سنگین کردن کرده‌ها و ناکرده‌ها را فراهم می‌آورد. این از بهترنی کارهای بنتن است که قاعدتاً باید ضرباهنگ نحوهٔ گذران شخصیت‌هایش را خوب بشناسد و سرشار از علاقه به سنت آمریکائی ̎نوآر̎ و ان همه روایت‌های کارآگاهانی گرفتار در بندهای وسوسه و معذب از نهیب‌های وجدان شفق، پس زا آدم عاقل (۱۹۹۵)، بار دیگر نشان‌گر این است که بنتن با نیومن راحت کار می‌کند و اصلاً می‌تواند یک کارگردان نکته سنج و موفق بازیگران پا به سن گذاشته باشد. مگر نه این که محرک ضمنی و گیراتر شفق، رصد کردن چشمک‌های آخر ستارگانی است که به غروب خویش نزدیک شده‌اند؟