نمای غم انگیز از دختران پشتاره بدوش افغانستان

در طول تاریخ فرزندان هیأت حاکمه، اشرافیت دربار از محصولات استثمارشده از خون مردم، ‏غارت دارایی عامه و... همواره از نعمات تعلیم، درس، تربیه، تحصل دانشگاه در کشور و ‏تحصیلات عالی در خارج از مملکت نیز بهره مند بوده و پس از فراغت، مقامات دولتی هم در ‏انحصار آنها بودند. اما در مقابل فرزندان توده های تحت ستم و محکوم همه ملیت ها و اقوام ‏کشور اعم از تاجیک و غیر تاجیک کشور در بدترین وضعیت اقتصادی، اجتماعی، بهداشتی، ‏محیطی، فرهنگی، روانی، خانوادگی و... قرار داشتند که فقط با والدین خودها «بار» می کشدند و ‏‏«خار» می خوردند.‏..
بر اساس احصایه های نه چندان دقیق و علمی که تا کنون نشر شده اند، بیش تر از نصف نفوس ‏کشور ما را زنان به خود اختصاص می دهند. از سوی دیگر تخمین های عامه نیز بر اکثریت ‏بودن زنان در جامعه شهادت می دهند.‏
بدین صورت اگر به ساختار، خصوصیات و مناسبات نظام اجتماعی جامعه اندکی مکث گردد؛ ‏دیده می شود که زنان در پائین ترین نردبان جامعه قرار دارند. از آنجائیکه بیش از ۸۵ در صد ‏نفوس جامعه در ولسوالی ها، دهات، قریه ها و مناطق روستایی دور دست از مراکز شهری و ‏نیمه شهری زندگی می کنند که سروکار شان به امور زراعت عنعنوی و عقب مانده می باشند. و ‏این توده های بدون ابزار تولید و یا با کمترین وسایل تولید زراعتی بالای زراعت مصروف کار ‏هستند و مورد استثار و تعدی های گوناگون اربابان و صاحبان اراضی بزرگ نیز قرار می گیرند. ‏یعنی در یک جهت مالکان زمین استثمارگر و دولتمداران بیدادگر و از سوی دیگر دهاقین پا برهنه‎ ‎‏ با همه اعضای خانوادهای خویش از خرد، بزرگ، زن، دختر همه به عنوان طبقه محکوم برای ‏اربابان زمین و بانیان سیاسی و طبقاتی شان کار می کنند و مورد استثمار عریان طبقه فئودال ‏قرار می گیرند. اگر اشتباه نکرده باشم، این خصوصیات ظالمانه طبقاتی، اجتماعی و اقتصادی در ‏سراسر افغانستان با مقدار کم و زیاد به مشاهده می رسند که نفس «بحران هویت ملی» را به خود ‏اختصاص داده است.‏
با‎ ‎آنهم بیشتراز نود و پنج در صد از نفوس جامعه ما را از پایتخت گرفته تا دورترین نقاط کشور ‏اقشار مختلف دهاقین بی زمین، دهاقین کم زمین، کارگران، کسبه کاران، کارجویان سر جاده ها، ‏پابرهنه گان، بیکاران، فقیران، بینوایان و... تشکیل داده که از سالیان طولاین بدین سو فاصله های ‏زندگانی اسارتبار و ممات را طی می نمایند.‏
روی این ملحوظ ، این دو عکس دختران هزارستانی را که در زیر ملاحظه می نمایید، به عنوان ‏مشت نمونه خروار می باشد که همین نمای غم انگیز در تمام روستاها و قریه های دور دست ‏افغانستان می باشد. که سفره غم انگیز مظلومیت، محکومیت و اسارت زنان کشور ما را در مقابل ‏چشمان دسترخوان های رنگین طبقات حاکمه، دولتمداران انحصارگر، قدرتمندان لجام گسسته، ‏اربابان استثمارگر و همقطاران شان بازتاب می دهد.‏
● در طول تاریخ فرزندان هیأت حاکمه، اشرافیت دربار از محصولات استثمارشده از خون مردم، ‏غارت دارایی عامه و... همواره از نعمات تعلیم، درس، تربیه، تحصل دانشگاه در کشور و ‏تحصیلات عالی در خارج از مملکت نیز بهره مند بوده و پس از فراغت، مقامات دولتی هم در ‏انحصار آنها بودند. اما در مقابل فرزندان توده های تحت ستم و محکوم همه ملیت ها و اقوام ‏کشور اعم از تاجیک و غیر تاجیک کشور در بدترین وضعیت اقتصادی، اجتماعی، بهداشتی، ‏محیطی، فرهنگی، روانی، خانوادگی و... قرار داشتند که فقط با والدین خودها «بار» می کشدند و ‏‏«خار» می خوردند.‏
‏ این توده های ستمکش و اسیر را توگویی که از روز اول خلقتش چنین بوده و باید تا لب گور با ‏هرگونه مذلت، خواری، هردم شهیدی و مشقت روزگار را تحمل نمایند. اما کمتر کسی سوال کرده ‏و می کند که آیا این چنین مصائب، زندگانی برده گونه و اسارتبار کار «آسمانی» است و یا کار ‏‏«زمینی» می باشد؟ نه تنها خرد بشری و علم روز همه زشتی ها و زیبایی های امور جامعه را ‏متعلق به زمین و منوط به خود «انسان» می دانند، بلکه آزمون های روزمره نیز به اثبات می ‏رسانند که خوبی و بدی از آن خود بشر، توسط خود بشر و برای خود بشر می باشد، نه از آسمان!‏
پس در هر قدم و هر قلم که نظام اجتماعی جامعه به کاوش گرفته شود؛ آنگاه انسان متوجه این می ‏گردد که چه نوع میکانیز در جامعه مسلط است؟ و زیر بنای مادی، اجتماعی و معنوی چه چیزها ‏را به عنوان معلول انعکاس می دهند و در رأس رهبری جامعه «کی ها» قرار دارند و «کی ها» ‏به مثابه مولیدین، استثمارشدگان، عرق ریزان، کنیزان، اسیران، پشتاره بدوشان و... در پائین ‏ترین نربان سیستم اجتماعی- سیاسی و اقتصادی- فرهنگی جامعه قرار دارند.‏
‏ به هر صورت؛ به خصوص اهل خبره و اربابان دانش و خرد به خوبی می دانند که همه زشتی ‏های روزگار جامعه ما ناشی از ماهیئت و بافتار ارباب و رعیتی جامعه بوده که در هرم آن سران ‏خودکامه تک تباری قبیلوی با همنوایی اقشار طبقاتی دیگر جامعه اخد موقع داشتند و همه ثرؤت ‏مردم در انحصار استفاده یکطرف دولتمداران، طبقات حاکمه و درباریانش قرار داشتند. متأسفانه ‏که این میراث بازهم نه تنها از بالای گرده های مردم کاهش نیافته است؛ بلکه فقر، سیاه روزی، ‏بیکاری، عدم بهداشتی و هزاران مصائب دیگری بالای مردم سنگینی می نمایند که یکی از نمای ‏برجسته آنرا این دختران پشتاره بدوش می باشند که در این عکس به مشاهده می رسند.‏
پس از سقوط حاکمیت قرون وسطایی طالبان در کشور حدود شش سال سپری می گردد که با تمام ‏اینقدر مساعدت های جامعه بین المللی هنوز هم از جمله حقوق اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، ‏فرهنگی، بهداشتی، خانوادگی وغیره زنان کشور ما طوری اند که عکس این دختر پشتاره بدوش ‏خود بدون شرح از مصبیت تاریخ و حال سخن می گوید. هرچند هر سخن با زبان، حرکات لبان و ‏سایر ملحقات آن انعکاس پیدا می کند. اما این پشتاره بدوشان اسیر روزگا ما بدون سخن، از ورای ‏تصویر با مخاطب غمگینانه گپ می زند که رمز تاریخ اسارتبار، نگین، نامردای و سیاهی ‏روزگار کنونی جامعه افغانستان و به خصوص اسارت زنان را به تمام بی زبانی بازتاب می دهد.‏
توده های تحت ستم جنوب و شرق کشور ما برعلاوه اسارت های تاریخی، اکنون در اسارت ویژه ‏ای قرون وسطایی طالبان، همفکران، همکاران شان و کشت کوکنار قرار دارند. منابع تعلیمی ‏دختران و پسران توسط طالبان با آتش کشانیده می شوند، معملین در انظار شاگردان شان از سوی ‏طالبان «حلال» می شوند، فرزندان مردم این مناطق مبتلا به استعمال تریاک و مواد مخدره ‏گردیده اند. و هزاران فقر و فاقه در این منطقه و به خصوص بالای زنان تحمیل می گردند که حتا ‏در اواخیر زنی بنام بینظیر از ولسوالی شینوار چهار مراتبه از سوی شوهرانش در بدل پول نقد ( ‏نه به خاطر فقر اقتصادی) بر مبنای فرهنگ مرد سالاری و غیر انسانی به فروش می رسد.‏
در ولایات کابل، شمال، غرب و مرکزی بالای طبقات و توده های تحت ستم و محکوم تاجیک، ‏هزاره، اوزبیک، تورکمن، ایماق، بیات، قزلباش و سایر گروه های قومی در بستر بیش از صد ‏سال اخیر حق کشی ها، غارت ها، بی ناموسی ها، اسارت های زیادی صورت گرفته اند که قلم از ‏بیان آن عاجز می باشد. ولی با آنهم نه تنها محور اساسی سقوط دستگاه های نسل کشی طالبان از ‏شمال، هزارستان، غرب کشور آغاز شده و به پیروزی رسیدند، بلکه با همت والای انسانی، ‏اسلامی، ملی، شخصی ملیت ها و اقوام مذکور «امنیت» سر تاسری این مناطق تأمین شد. تأمین ‏امنیت مناطق موصوف هسته حاکمیت مرکزی کابل و باعث اطمینان خاطر قوای خارجی گردید ‏که تا حال دوام دارد و هرگز قابل کتمان نیست.‏‎ ‎‏ آیا اگر مقاومت ملی و مبارزات سرنوشت ‏مردمان سربه کف مناطق مذبور نمی بودند، آیا دستگاه های جنگی- شؤنیستی سقوط نسل کشی ‏طالبان ممکن بود؟
‏ اما با وجود تأمین امنیت در ولایات مذبور که لازمه سرمایه گذاری، بازسازی، ترقی، شکوفایی ‏و نوسازی می باشند؛ متأسفانه که تا کنون در این ولایات توجه لازم و حقوقی در حق این پابرهنه ‏گان تحت ستم تاریخ صورت نگرفته اند. این عکس دختران هزارستانی پشتاره بدوش نشان می ‏دهند که هنوزهم چنین دختران از نعمات درس و تعلیم کاملا محروم و برای زنده ماندن خود و ‏اعضای خانوده خویش باید «بار» بکشند و «خار» بخورند. اما فرزندان دیگران از حد اقل ‏آموزش، پرورش و تعلیم برخوردار می باشند.‏
‏ آیا در شرایط کنونی این زندگی پشتاره بدوشان حد اقل انسانی است؟ این چنین زندگانی غیر ‏انسانی و اسارتبار در هر نقطه کشور و به خصوص در روستا های دور دست افغانستان در منزل ‏هر خانواده و هر فرد محکوم ما مسلط است که محصول سیاست های ظالمانه و اعمال غیر انسان ‏زمامداران ستمگر و طبقات استثارگر جامعه بوده و بدبختانه حال کلا نیز می باشند.‏
آیا چه وقت این پشتاره بدوشان جامعه ما به عوض هیزم کشی پشتاره شان؛ بکس مکتب و مدرسه ‏را به دوش خواهند کشید؟ آیا چه زمان این این فزندان مردم کشور ما از کارهای اجباری روزگار ‏نجات خواهند یافت و از نعمات تعلیم، مدرسه، دانشگاه، مدنیت، فرهنگ، تکنالوژی جدید و دانش ‏این عصر مستفید خواهند گردید؟ آیا چه وقت زنان اسیر افغانستان از زیر بار استبداد و اسارت ‏های مرد سالاری و فرهنگ طالبانیزم رهایی یابند؟
● سخن اخیر:‏
هر زمانی که «پشتاره» هیزم به «پشتاره» کتاب و قلم در تمام نقاط کشور به به صورت عادلانه، ‏انسانی، حقوقی و دموکراتیک مبدل گردد و جامعه در پرتو نور دانش قرار گیرد تا خود با انتخاب، ‏رضایت، خواست و تفکر سازنده خودها تعیین سرنوشت کند. هر ایامی که رسالت فرهنگ کتاب و ‏قلم در تمام مناسبات جامعه ایجاد و تدریجا نهادینه گردد؛ آنگاه ریشه های مرد سالاری، تعصبات ‏زیانبار ملیتی، قومی، دینی، مذهبی، زبانی، سمتی و... اعتبار کاذب خود را از دست خواهد داد و ‏در آستانه مرگ تدریجی قرار خواهند گرفت.‏
اگر فرزندان کشور ما با نور معرفت، منطق روز، دانش عصر و عقلانیت مطابق ضرورت زمان ‏مزین گردند؛ آن وقت است که سیاهی روزگار تدریجا جایش را به سفیدی روزگار بر پایه نیاز ‏تکامل قانون زمان، عوض خواهد نمود.‏
آیا دولتمداران کنونی کشور ما اقلا در مورد کاهش و رفع ستمی که در قسمت کودکان، صغیران، ‏نوجوانان و جوانان و تمام فرزندان کشور ما عملا صورت می گیرند؛ چه اقدام لازم را روی دست ‏گرفته اند؟ آیا حکام و مسؤلین وقت جهت زدودن و یا حد اقل کاهش اسارت جامعه، حل بحران ‏کشور و به خصوص جهت تحقق حقوق زنان چه اقدامات قانونی، حقوقی، اقتصادی، فرهنگی، ‏سیاسی، روانی و عملی را تا کنون عملی نموده اند؟
ای شاخهء گل ، شکسته تا چند ؟
ای سروران نرسته تا چند؟‏
ای مرغ بهشت ، خسته تا چند؟
در کنج قفس نشسته تا چند؟‏
بشکن قفس و چمن بیارای
‏«مرحود استاد خلیلی»‏

انجنیر سخی ارزگانی

منبع : پیمان ملی