آدم‌هائی که می‌شناسم

● کارگردان: دانیل الگرانت. فیلم‌نامه: جون روبین باتیز. بازیگران: آل پاچینو، کیم بیسینگر، تئا لئونی، رایان اونیل، ریچارد شیف، بیل نان. مدت: ۱۰۰ دقیقه.
رالی ورمن (پاچینو) در زمان خود با مارتین لوترکینگ، بیل کازبی، جیمی کارتر و ادوارد کندی آشنا بوده ولی اوضاع بالاخره تغییر می‌کند و حالات می‌توان ناامیدی را در چهرهٔ پرچین و چروک رالی خواند. او که مسئول روابط عمومی آدم‌هائی بزرگ، چه معروف و چه گمنام، بوده، اخیراً مشتریانش روزبه‌روز کمتر می‌شوند. در حقیقت تنها مشتری او، کری لانر (اونیل) بازیگر معروف است که تصمیم گرفته وارد دنیای سیاست شود. در واقع به خاطر اوست که ورمن، موافقت می‌کند بازیگر دمدمی مزاج و تازه‌کار (لئونی) به ضمانت او از زندان آغاز شود. عملی که به تباهی او می‌انجامد. در طول شب، ورمن به دنبال تکیه‌گاه به الکل و دارو روی می‌آورد و افراط در آنها، به آشفتگی، فراموشی و جنایتی هولناک ختم می‌شود. فیلم، کنکاشی درگیرکننده و جسورانه دربارهٔ شخصیت آدم‌هاست و پاچینو با درخششی باورنکردنی، به این کنکاش جان داده است. او با وجود این‌که زیاد بر پردهٔ سینما دیده می‌شود، ولی چنان بازیگر فوق‌العاده‌ای است که ما را به عمق وجود تک‌تک کاراکترها می‌برد. در این فیلم هم، او مجموعه‌ای از انرژی، جذابیت، آگاهی، سرخوردگی و خوش‌بینی و عاطفه را به نمایش می‌گذارد. پاچینو همیشه مثل یک استاد، بازیگرهای دیگر را هم هدایت می‌کند؛ بیسینگر در نقش بیوهٔ برادر ورمن، که نفوذ زیادی بر او دارد، عالی است و اونیل هم در نقش لانر مقتدر و زیرک، بازی تأثیرگذاری ارائه داده. سرانجام باید گفت این فیلم بازیگرهاست، که از دیدگاهی دردناک و تلخ، شهرت و فساد ناشی از آن‌را بررسی می‌کند.

منبع : مجله دنیای تصویر