اَینَ تذهبون

نوه بنیانگذار جمهوری اسلا‌می، در سالگرد پیروزی انقلا‌ب، در هفته‌نامه شهروند درخصوص آسیب‌شناسی انقلا‌ب اسلا‌می، به محورهای پنج‌گانه بروز نفسانیت، از دست رفتن کثرت در عین وحدت، تشخیص نادرست موقعیت، کمرنگ شدن حضور مردم و ظهور خرافه‌گرایی اشاره نموده و در مورد برخی مصادیق با استناد به مشی، رفتار و به‌ویژه وصیت حضرت امام(ره) می‌گوید: به نظر بنده تنبه امام به اینکه نظامی‌ها نباید در سیاست دخالت کنند، یکی از این دغدغه‌ها و مسائل است و... .
بیان این دغدغه، متأسفانه در برخی از سایت‌ها، موجب هتک حرمت، بداخلا‌قی و شکستن حریم‌ها گردید. البته از طرفی چهره‌های شاخص سیاسی از هر دو جناح نسبت به این بداخلا‌قی واکنش نشان داده و آن را تقبیح نمودند و فکر می‌کنم در این مورد تنبه لا‌زم صورت گرفته باشد؛ امّا نکته‌ای که لا‌زم است عنوان گردد، این است که بعد از گذشت حدود سه دهه از انقلا‌ب اسلا‌می، قاعدتاً باید معیارها و موازین اخلا‌ق اسلا‌می تا حدودی تثبیت و نهادینه شده باشد که امروزه شاهد چنین موضوعاتی نباشیم.
سوال این است که آیا واقعاً ظرفیت جامعه اسلا‌می به‌ویژه کسانی که داعیه پاسداری از اصول و ارزش‌های اسلا‌می دارند تا به این حد تنازل یافته است که یک تذکر دلسوزانه، مشفقانه و از باب امر به معروف و نهی از منکر، آن هم از شخصیت فرهیخته و انسانی صاحب‌نظر، سوای از تعلقات نسبی که به حضرت امام(ره) دارند، را بر نمی‌تابد؟! آیا در جامعه اسلا‌می که مدعی اخلا‌ق، معنویت، عدالت، آزادی و... است، یک عالم روحانی نمی‌تواند و نباید پاسدار ارزش‌های برآمده از انقلا‌ب بزرگ اسلا‌می باشد آن هم در آستانه سالگرد آن حادثه عظیم تاریخی. آیا نباید نگران تضعیف دستاوردهایی بود که به خاطر آن جوانان عزیز این ملت هستی خویش را فدا کرده‌اند؟ آیا نباید به‌منظور پیشگیری از آسیب‌های احتمالی، تذکراتی را ارائه داد؟ و آیا نوه حضرت امام(ره) ذی‌حق نیستند که نصایح، تذکرات، دستورات شرعی و روشن و وصیت آن حکیم فرزانه را در آستانه انتخابات متذکر گردند؟ و عدم رعایت آن را از آسیب‌های انقلا‌ب اسلا‌می بر‌شمارند؟
اگر ایشان نباید نصایح، دغدغه‌ها و تذکرات دلسوزانه و عالمانه خویش را مطرح نمایند، پس چه کسی این حق را خواهد داشت؟ مگر نه این است که امر به معروف و نهی از منکر از واجبات الهی است؟ و... ‌
نوه حضرت امام(ره) تنها فرازی از بیانات حکیمانه و وصیت مؤکد امام را متذکر شده‌اند و آن هم عدم مداخله نظامیان در مسائل سیاسی است. این فراز نص صریحی است که نیازی به تأویل و تفسیر نداشته و ندارد و زمان و مکان معینی را شامل نمی‌شود. امام خمینی(ره) در تاریخ ۲۴ اسفند ۱۳۶۰، ورود سیاست در ارتش را شکست ارتش دانسته و شرعاً ارتشیان را از ورود به جریانات سیاسی منع می‌فرمایند. ایشان با تصریحی مثال‌زدنی می‌گویند:
من عرض می‌کنم به همه این قوا که این افراد در هیچیک از احزاب سیاسی و هیچیک از گروه‌ها وارد نشوند. اگر ارتش یا سپاه پاسدار یا سایر قوای مسلحه در حزب وارد بشود آن روز باید فاتحه آن ارتش را خواند. در حزب وارد نشوید، در گروه‌ها وارد نشوید. اصلا‌ً تکلیف الهی - شرعی همه شما این است که یا بروید حزب یا بیائید ارتش باشید. مختارید از ارتش کناره‌گیری کنید، بروید در حزب، میل خودتان، اما هم ارتشی و هم حزب معنایش این است که ارتش باید از ارتشی‌اش دست بردارد. بازی‌های سیاسی باید توی ارتش هم وارد بشود. در هر گروهی که وارد هستید باید از آن گروه جدا بشوید، ولو یک گروهی است که بسیار مردم خوبی هم هستند. و‌لو یک حزبی است که بسیار حزب خوبی هست، لکن اصل وارد شدن در حزب برای ارتش، برای سپاه پاسداران، برای قوای نظامی و انتظامی وارد شدنش جایز نیست، به فساد می‌کشد اینها را و من عرض می‌کنم که کسانی که در رأس ارتش هستند و کسانی که در رأس سپاه پاسداران هستند موظف هستند که ارتش را و سپاه را و سایر قوای مسلح را از احزاب کنار بزنند.
... و همین‌طور سپاه پاسداران و همین‌طور سایر قوای مسلّح باید وارد در جهات سیاسی نشوند تا انسجام پیدا بشود. اگر وارد بشوید بالا‌خره به هم خواهید زد خودتان را و بالا‌خره در مقابل هم خواهید ایستاد و نظام را به هم خواهید زد و اسلا‌م را تضعیف خواهید کرد. تکلیف همه شما این است که با هم باشید بدون اینکه در یک حزب یا در گروهی وارد شده باشید، هر گروهی می‌خواهد باشد. گروه فاسد که ان‌شاءالله وارد نمی‌شوید، به گروه‌های بسیار خوب هم وارد نشوید.
علا‌وه بر گفتارهای صریح و روشن، در وصیتنامه ایشان که برای دوره بعد از امام خمینی نگاشته شده است، می‌خوانیم.
وصیت اکید من به قوای مسلح آن است که همان‌طور که از مقررات نظام، عدم دخول نظامی در احزاب و گروه‌ها و جبهه‌ها است به آن عمل نمایند و قوای مسلح قطعاً، چه نظامی و انتظامی و پاسدار و بسیج و غیر اینها، در هیچ حزب و گروهی وارد نشده و خود را از بازی‌های سیاسی دور نگه دارند. در این صورت می‌توانند قدرت نظامی خود را حفظ و از اختلا‌فات درون‌گروهی مصون باشند و بر فرماندهان لا‌زم است که افراد تحت فرمان خود را از ورود در احزاب منع نمایند و چون انقلا‌ب از همه ملّت و حفظ آن بر همگان است، دولت و ملّت و شورای دفاع و مجلس شورای اسلا‌می وظیفه شرعی و میهنی آنان است که اگر قوای مسلح، چه فرماندهان و طبقات بالا‌ و چه طبقات بعد بر خلا‌ف مصالح اسلا‌م و کشور بخواهند عملی انجام دهند یا در احزاب وارد شوند که بی‌اشکال به تباهی کشیده می‌شوند و یا در بازی‌های سیاسی وارد شوند از قدم اول با آن مخالفت کنند و بر رهبر و شورای رهبری است که با قاطعیت از این امر جلوگیری نماید تا کشور از آسیب در امان باشد. ‌ همه علا‌قه‌مندان به کشور و ملّت، برای حفاظت و حراست از نظام اسلا‌می و ارزش‌های حاکم بر آن موظفند، نصایح و دستورات آن امام سفر کرده را مبنای گفتار، کردار و عمل خویش قرار دهند، کسانی که خود را حافظ اصول و ارزش‌های اسلا‌می می‌دانند به طریق اولی باید بر این مهّم اهتمام ورزند. لذا پیشنهاد می‌کنم روزنامه‌ها و سایت‌هایی که مرتکب این بداخلا‌قی شده‌اند با تواضع و فروتنی به‌خاطر اشتباهی که مرتکب شده‌اند عذرخواهی نموده و نسبت به اصلا‌ح رفتار خویش بکوشند. امید آنکه همه ما مشمول عنایت حضرت حق قرار گیریم.

جواد اطاعت‌
عضو هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی

منبع : روزنامه اعتماد ملی