سلاح عریان سی‌وسه و یک‌سوم: آخرین اهانت - NAKED GUN 33,1/3: THE FINAL INSULT

سال تولید : ۱۹۹۴
کشور تولیدکننده : امریکا
محصول : پارامونت
کارگردان : پیتر سیگال
فیلمنامه‌نویس : پیتر پرافت، دیوید زوکر و رابرت لوکش، بر مبنای مجموعهٔ تلویزیونی واحد پلیس نوشتهٔ جیم ایبراهمز، دیوید زوکر و جری زوکر
فیلمبردار : رابرت استیونز
آهنگساز(موسیقی متن) : آیرا نیوبورن
هنرپیشگان : لسلی نیلسن، پریسیلا پرسلی، جرج کندی، ا. ج. سیمپسن، فرد وارد، کاتلین فریمن، آنا نیکول اسمیت، الن گرین و اد ویلیامز
نوع فیلم : رنگی، ۸۳ دقیقه


ـ ̎ستوان فرانک دربین̎ (نیلسن) حالا با ̎جین اسپنسر̎ (پرسلی) ازدواج کرده و با بازنشسته کردن زودتر از موعد خود، شوهری خانه‌دار شده و ̎جین̎ هم وکالت می‌کند. در همین حال رهبر یک کشور کوچک و بدنام از ̎روکو̎ (وارد)، تروریستی خطرناک که زندان استیت ویل است، کمک می‌خواهد. ̎روکو̎ به کمک مادرش، ̎میوری‌یل̎ (فریمن) نقشه می‌ریزد تا از زندان فرار کند. خبر بمب‌گذاری به گوش پلیس می‌رسد و ̎سروان اد هاکن̎ (کندی)، ̎دربین̎ را مجاب می‌کند تا برای دستگیری ̎روکو̎ کمکش کند. ̎دربین̎ ابتدا به یک کلینیک باروری می‌رود که ̎تانیا ̎ (اسمیت)، همکار و همدست ̎روکو̎ در آنجا کار می‌کند. او نشانی ̎تانیا ̎ را گیر می‌آورد و آدرسش را روی یک دستمال می‌نویسد. بعداً وقتی ̎جین̎ از بازگشت ̎دربین̎ به سرکار باخبر می‌شود، تصمیم به ترک او می‌گیرد و نادانسته با دستمال از خانه خارج می‌شود. ̎دربین̎ به طور ناشناس خود را بین زندانی‌های استیت ویل جا می‌زند. سپس با ̎روکو̎ دوست می‌شود و با هم از زندان فرار می‌کنند و به ̎میوری‌یل̎ می‌پیوندند. بعد به مخفی‌گاه ̎روکو̎ می‌روند و ̎تانیا ̎ نیز به آنان ملحق می‌شود. در همین حال ̎جین̎ به این نتیجه می‌رسد که ̎دربین̎ سر کار برنگشته بلکه با زن دیگری ارتباط برقرار کرده است. چون به خیالش، آدرس روی دستمال، آدرس‌ همان زن است، به مخفی‌گاه ̎روکو̎ می‌رود و گروگان گرفته می‌شود. دارودسته به هالیوود می‌رود. بمب ̎روکو̎ قرار است در مراسم اسکار منفجر شود. در آنجا ̎دربین̎ موفق می‌شود ̎جین̎ را آزاد کند و سپس خود را میان مهمان‌های مراسم جا می‌زنند و پس از فراز و نشیب‌های فراوان نقشه‌های ̎روکو̎ و ̎تانیا ̎ را خنثی می‌کنند.
ـ همیشه نمی‌توان از یک فرمول تثبیت شده استفاده کرد و موفق بود؛ این نکته‌ای است که معمولاً دنباله‌سازان هالیوودی آن را فراموش می‌کنند. سومین سلاح عریان (پس از سلاح عریان: از میان پرونده‌های واحد پلیس! دیوید زوکر، ۱۹۸۸ و سلاح عریان دو و یک‌دوم: بوی ترس زوکر) هیچ چیز بامزه‌تر از اسمش ندارد. در واقع اگر در قسمت اول و دوم که به نوعی می‌توانستند یک فیلم تلقی شوند، کارگردان خوش‌فکری مثل دیوید زوکر حضور داشت که می‌توانست شوخی‌هائی را که خود نوشته با بازی نیلسن هم آهنگ کند، اینجا او در مقام فیلمنامه‌نویس نمی‌تواند چنین کند و نیلسن همانند قهرمان تنهائی است که همهٔ داشته‌هایش را هم قبل‌تر خرج کرده است. سیگال در خلق فضای میان جدی و شوخی، کارگردان موفقی نیست و این اصلی‌ترین عامل موفقیت سری فیلم‌های سلاح عریان در این سومین بخش، از دست می‌رود. فیلم سیگال تنها مجموعه‌ای شوخی با فیلم‌های دیگر را کنار هم قرار داده و این برای مجموعه فیلم‌هائی که به نکته‌سنجی معروفند، یک شکست مطلق است.