بیش انباشتی وگیاهان بیش انباشت کننده

خاکهای حاوی فلزات سنگین زیستگاه تعداد كمی از گیاهان متحمل فلزهستند كه گیاهان بیش انباشت كننده نامیده می شوند. یك تاكسون گیاهی زمانی یك بیش انباشت كننده نامیده می شود كه در زیستگاه طبیعی خود رشد كندو این زیستگاه حاوی بیش از۱۰۰میلی گرم كادمیوم،بیش از ۱۰۰۰میلی گرم كبالت،كروم،مس،نیكل،سرب یا سلنیوم یا بیش از ۱۰۰۰۰میلی گرم منگنزیا روی بر پایه بیوماس خشك بخش هوایی باشد.مفهوم بیش انباشتی اشاره به زیستگاه طبیعی گیاه دارد و نمی تواندبرای گیاهانی كه تحت شرایط آزمایشگاهی مصنوعی رشد می كنند به كار برده شود.تحت شرایط اخیر یك گیاه ممكن است فلزی را تا حد گیاهان بیش انباشت كننده در خود جمع كند،مشروط به اینكه غلظتهای ماكزیمم فلز در بخش هوایی ایجاد هیچگونه علامتی از سمیت ننماید یاحداقل این گیاهان مقادیری بیشتر از گیاهان كنترل كه درهمان شرایط آزمایشگاهی تحت شرایط غیر سمی رشد می كنندرا دارا باشند.از جمله گیاهان بیش انباشت كننده می توان به Thlaspi caerulescens اشاره كرد، گیاهی كه غلظتهای بالایی از روی را ،حدود۱۲۰۰۰میلی گرم تا بیش از ۴۸۰۰۰میلی گرم در واحد بیوماس خشك بخش هوایی بدون هیچگونه عوارضی از سمیت در خود انباشت می نماید.یكی از خطرناكترین آلاینده های خاك سرب می باشدو گیاهThlaspi rotundifolium قادر است كه۸۲۰۰-۱۳۰ میكروگرم سرب را در خود تجمع نماید. محل تجمع و انباشت فلز در سطح بافت گیاهان متفاوت است كه می توان به سلولهای اپیدرمی برگ وسلولهای پارانشیمی ریشه و برگ اشاره كرد.علاوه بر فلزات سنگین، گیاهان قادر به جذب عناصر رادیواكتیونیز می باشند كه از جمله این عناصر می توان سزیوم و اورانیوم را نام برد. توانایی گیاهان بیش انباشت كننده در استخراج،تحمل و تجمع غلظتهای بالای فلزات این ایده را تقویت می كند كه بتوان از آنها در پاكسازی خاكهای آلوده استفاده كرد.

منبع : گیاه شناسی