ایران بدون خم شدن کمرش اثر تحریم ها را تحمل می کند

تحریم های بین المللی تحمیل شده بر ایران به دلیل دنبال کردن برنامه هسته ای در حال کند کردن پیش رفت اقتصادی کشور است که احتمالا در سال ۲۰۰۷ ۱ یا ۱،۵ درصد از پیش بینی ها کمتر است (افزایش تولید ناخالص داخلی ۴،۵% به جای ۶%). در میان مدت تحریم ها پیشرفت در زمینه نفت و گاز را تهدید می کند در حالی که همین ها درآمد عمده کشور هستند.قراردادهای بازرگانی و مشارکت گروه های بزرگ غربی – اصلی لازم برای ساخت میدان گاز مایع طبیعی – بسیار سخت شده اند.ایران به بیش از ۱۰۰ میلیارد دلار سرمایه گذاری خارجی در ده سال آینده نیاز دارد تا بتواند صادر کننده گاز بشود،حال آن که تحقق این خواست مدام به تاخیر می افتد.ایران،مواجه با توقف پروژه های بزرگ انرژی می تواند در سال های ۲۰۲۲-۲۰۲۵ وارد کننده خالص نفت خام شود.
اینها مواردی از مشاهدات درج شده در تحقیقی است که مقامات فرانسوی انجام داده اند، تحقیقی که وزیر امورخارجه برنارد کوشنر ۸آوریل در کنفرانسی مطبوعاتی در پاریس به آن اشاره کرد، در حالی که با خوشحالی اظهار می کرد که تحریم ها موثر بوده اند.ولی اگر تحریم ها مفید بوده اند- طبق این تحقیق از همه ضربه ها قوی تر،راهکارهای مالی امریکایی هاست که بانک های غربی را از وارد شدن به معاملات مهم با تهران منصرف کرده اند- اثرشان روی سیاست های هسته ای رژیم نسبی است.برغم خساراتی که اقتصاد متحمل شد تغییر جهتی که خواست غرب بود به وقوع نپیوست.
محمود احمدی نژاد متمرکز بر سال ۲۰۰۹ و سرآمدن دوره ریاست جمهوری اش ترجیح می دهد کارهایی انجام دهد که اثرات اش در کوتاه مدت به چشم بیاید.حکومت احساس می کند که به دلیل نعمت های خدادادی اش زخم ناپذیر است و از صادرات انرژی اش بیشتر و بیشتر بهره می برد:همین موضوع قادرش می کند که برای مواد اساسی یارانه بگذارد، در حالی که تورم افزایش پیدا می کند (تقریبا ۲۰%) اقتصاد ایران پیش به سوی دور شدن از کشورهای دیگر حاشیه ای می رود،مخصوصا در خاورمیانه که برنامه های مدرنیزه کردن در حال انجام است، ولی به نظر می آید که حکومت ایران مصمم است در مواجه با فشار بین المللی هیچ چیزی را متوقف نکند.
جواب تند آنها تلاش برای دور زدن تحریم ها با استفاده از شبکه های کشورهای ثالث است (دوبی یک سکوی مهم است)،در حالی که تمام تلاش خود را می کنند تا پروژه”اوپک گاز”را به راه بیاندازند و این گونه روسیه را خشنود کنند. چین، آذربایجان و مالزی می توانند نقاط دیگر این دور زدن تحریم ها باشند.
مقامات ایران روز به روز مطمئن تر می شوند که این تحریم ها برای دور زدن هستند،در حالی که علامت های متضادی از سوی غرب دریافت می کنند.سفیر آلمان در تهران مقابل مقامات مخالفت اش با تحریم ها و خواست اش برای سیاستی عادی را بیان کرده است.شرکت های اروپایی حاضر در ایران به دنبال حفظ موقعیت خود هستند از ترس آن که در آینده مصالحه ای دیپلماتیک میان واشینگتن و تهران بازگشت عظیم شرکت های امریکایی را به دنبال داشته باشد،که در نهایت به ضرر آنها خواهد بود.
بعد از رای آوردن سومین دور تحریم های سازمان ملل در ماه مارس، فرانسه و انگلستان می خواستند تصمیمات الزام آور اتحادیه اروپا را قدرت ببخشند.این ایده پیشتر از جانب پاریس در پاییز سال ۲۰۰۷ بیان شده بود ولی بر سر آن توافق حاصل نشده بود.در هنگام ریاست فرانسه بر اتحادیه اروپا باید بر سر آن بحث شود.
طبق گفته منابع اروپایی راهکارهای جدید در نظر گرفته شده سه مرحله دارند.
سناریوی مینیمالیست:طولانی کردن لیست تحریم موجودی ایرانیان که هم اکنون سازمان ملل قصدش را دارد. سناریویی بلند پروازانه تر:ممنوعیت بانک های ایرانی “ملی” و”صادرات”همراه با محدود کردن اعتبارات واردات. سناریویی که دشوارتر محک زده می شود:تحریم های اروپا برای گاز ایران.
این نکته را نخست وزیر بریتانیا گوردون براون هنگام سفر اخیرش به واشینگتن مطرح کرد.اما بازگشت به قدرت سیلویو برلوسکونی بیانگر این نیست که ایتالیا هم همراه خواهد شد.ممکن است آنها بخواهند رعایت منافع شرکت انرژیِ ENI در ایران را بکنند.

مترجم : هلیا جوانشیر

منبع : تریبون