راهکار پاکسازی آنتن‌های BTS

برای پاکسازی شهر تهران از آنتن‌های مایکرویو، تمام نهادها و سازمان‌های مرتبط از جمله مخابرات، شهرداری، بهداشت و درمان، محیط زیست، سازمان‌های نظامی و انتظامی صاحب حق‌اند، اما شهرداری نقش اول را دارد.
موضوع توسعه شبکه‌ تلفن‌همراه در کشور اکنون به گونه‌ای پیش می‌رود که علاوه بر اینکه به اصل مالکیت زیرساخت‌های مخابرات ملی به دلیل عدم استفاده کامل از آن‌ها و تمایل به ایجاد زیرساخت موازی بر روی زمین ضربه می‌زند مشکلات جانبی دیگری هم به دنبال دارد.
اکنون دو اپراتور و یک پیمانکار در توسعه تلفن همراه وجود دارد که عبارتند از شرکت ارتباطات سیار، اپراتور ایرانسل و پیمانکار تالیا که هر سه آنها باید مقید به اصول و قاعده حداقلی زیر باشند.
۱) از بک بن (backbone) مخابرات ملی استفاده کنند (بک‌بن عبارت است از شبکه خطوط انتقال پر ظرفیت مخابراتی که فقط ترافیک اطلاعات را بین ایستگاه‌ها و شبکه‌های فرعی یا دسترسی جا‌به‌جا می‌کند و به دو صورت بک‌بن راه دور (long haul backbone) و بک‌بن شهری (metro backbone) تعریف می‌شود).
۲) خودشان بک بن نسازند بلکه از بک بن ملی بطور موثر استفاده کنند. در مقیاس جهانی که توسعه ارتباطات و مخابرات منطبق بر روند فناوری (trend of technology) است، بک‌بن‌ها روی محیطهای عایق شیشه‌ای یا فیبرنوری ایجاد می‌شوند که ظرفیت حمل اطلاعات فوق العاده بالا دارند به عبارت دیگر عرض باند کافی را در اختیار شبکه‌های فرعی می گذارد که امروزه الاستیک و نشکن شده‌اند.
به علاوه با استفاده از آنها آلودگی زیست محیطی، تشعشع و انتشار امواج و زیانهای ناشی از آن وجود ندارد به دلیل اینکه به صورت کابل در زیر زمین قرار می گیرند و زیبایی شهر را متاثر نمی کند و ..... ظرف بیست سال گذشته شرکت مخابرات کشور برای بک‌بن شهری و بین شهری سرمایه گذاری هنگفتی انجام داده است، به این دلیل می طلبد که اپراتورهای تلفن همراه طوری هدایت شوند که به طور بایسته‌ای از آن استفاده نمایند و به علاوه اشراف اپراتور ملی بر دیگر اپراتورها کاهش نیابد و تبعات زیان بار جانبی نداشته باشد.
برای وضوح بیشتر موضوع باید گفت که با وجود شبکه بک‌بن شهری قوی زیر زمینی، گسترده و پرظرفیت استفاده از دکل‌های بلند دو منظوره برای آنتن BTS و آنتن مایکرویو (که برای اتصال بین سایت‌های BTS به کار می رود) غیر موجه است. می‌توان آنتن‌های کوتاه و ظریف فقط برای BTS نصب نمود و اتصال بین آنها را با استفاده از شبکه زیر زمینی کابل‌های فیبرنوری، کابل‌های فلزی، سامانه‌های دسترسی و .... تامین نمود. به علت وجود شبکه گسترده زیر زمینی کابلی می‌توان انواع توپولوژی‌ها و پشتیبانی‌ها را برای خطوط انتقال بین سایت‌ها در اختیار اپراتورها قرار داد.
با این کار دیگر به دکل‌های مرتفع، با چندین تن فلز احتیاج نیست، زیبایی شهر حفظ می‌شود، تشعشع امواج فرکانس بالای مایکرویو و اثرات زیانبار ناشی از آن نیز حذف و اکو سیستم محیط زیست حفظ می‌شود، یونیزاسیون اطراف آنتن‌های مایکرویو (که می‌تواند نقش کاتالیزوری در ترکیب آلاینده‌های شهری مثل تهران را داشته باشد) دیگر وجود نخواهد داشت. طیف فرکانسی که سرمایه ملی است به نفع نظام حفظ می شود و در اختیار کشور باقی می‌ماند. امروزه در دنیا جزء الزامات است که اپراتورهای شبکه ساز، توسعه منطقی و سالم انجام دهند و در اینجا نیز باید همان مشی (بجای نصب سریع آنتن‌های مایکرویو که مخصوص زمان‌های اضطرار و حوادث غیر مترقبه است و فناوری روز محسوب نمی شود) دنبال شود. بدیهی است که باید بر کار اپراتورها چه دولتی و چه خصوصی نظارت چند بعدی صورت گیرد.
به عنوان یک مثال، با روش توسعه حاضر اگر فرض کنیم برای به روز رسانی تلفن‌همراه در تهران بزرگ ده هزار سایت مایکرویو نیاز باشد و آنتن‌های هر سایت فقط ۴ متر مکعب هوای اطراف خود را یونیزه کنند (کاتالیزور ترکیب آلودگی ها) ۴۰ هزار متر مکعب هوای یونیزه بالای سرمان داریم. آیا واقعا توجیهی دارد؟
به عنوان کارشناس فنی تکنولوژی های جدید و استانداردهای مخابرات در شرکت زیرساخت پیشنهاد می نمایم که متولیان مخابرات ، محیط زیست، شهرداری ، بهداشت و درمان، سازمان‌های نظامی و انتظامی و.... که هر کدام از جهتی نماینده پاسداری از وظایف سازمانی خود به نفع منافع ملی هستند مخصوصا شهرداری تهران که نماد اندیشه فرابخشی برای آسایش شهروندی است تدبیری امر نمایند تا با وجود گزینه‌های سالم‌تر، فنی‌تر و منطبق با آینده فناوری از این اقدامات جلو گیری شود و اجازه ندهند شهرهای کشور با شیوه‌های زمخت ، قدیمی، پر دردسر و ناسالم زیر پوشش شبکه تلفن همراه برود.
مخلص کلام این است که برای شهر تهران ایجاد کمربند ایمنی عاری از تشعشع امواج فرکانس بالای مایکرویو(که بی جهت و با شتاب توسط اپراتورها و پیمانکار ارتباطات سیار گسترش می‌یابد) در شعاع صد کیلومتر از مرکز شهر و در شهرهای دیگر به تناسب تراکم جمعیت و و ضریب توسعه شهری بیست تا پنجاه کیلومتر حداقل انتظار است.
در فرهنگ ارتباطات امروز، کاربرد مایکرویو برای مراکز پر جمعیت امری منسوخ شده است . خوشبختانه برای شبکه ما که امروز هیچ گونه اضطراری وجود ندارد، لازم است آنچه را که قبلا نیز ذیل اضطرارهای کنترل بازار، ایجاد توازن عرضه و تقاضا، آماده نبودن شبکه کابل زیر زمینی و مواردی از این دست نصب شده است، ماندگار نشود و در فرایند بهینه سازی جمع آوری شود.

مختار آقاملایی

منبع : پایگاه اطلاع رسانی ITanalyze