مهره ‌چینی،کابوس ‌تیم‌ ملی‌

تیم ملی برابر چین جان به در برد و از شكست دو بر صفر، تساوی ۲ بر ۲ ساخت تا امید به صدرنشینی در گروه سوم رقابت‌ها، در این تیم زنده بماند; اما بازی برابر چین، چند نكته مهم را دربر می‌گرفت.
۱) به نظر می‌رسد كم‌كم باید در درك فوتبالی سرمربی تیم ملی تردید كرد. درهر دو بازی ایران در جام ملت‌ها، تعویض‌های قلعه نویی از بهترین‌های زمین بودند، اما چرا؟ پیش از انجام بازی اول برابر ازبكستان، قلعه نویی درمصاحبه‌ای گفت كه از حدود ده روز پیش به تركیب اصلی تیم رسیده و می‌داند با چه روش و چه بازیكنانی باید به میدان برود. در هر دو بازی هم مشخص شد كه نه تنها تاكتیك‌های انتخاب شده توسط مربی تیم كارآمد نیستند، كه مهره چینی و انتخاب بازیكنان او هم چنگی به دل نمی‌زند. در حقیقت ایران در هر دو بازی اولش آنچنان ضعیف بازی كرد كه یك بازی نسبتا خوب از جانب مردان تعویضی، آنها را به بهترین‌های تیم تبدیل می‌كرد. در حقیقت ناهماهنگی وحشتناك بازیكنان، ضریب بالا‌ی خطای برخی از آنان، بازی در پست‌های كاملا‌ غیرتخصصی و نداشتن برنامه‌ای روشن به هنگام حملا‌ت، عملا‌ بزرگ‌ترین مشكلا‌ت ایران برابر حریفانش بودند تا جایی كه نشان دادند یا امیر قلعه نویی تا روز دوم مسابقات هم به تركیب اصلی و مطلوبش نرسیده یا اگر طبق گفته قبلی‌اش، گمان می‌كرده این تركیب را یافته، پی بازیكنان تیم و توانایی‌های آنها را نمی‌شناسد. سرانجام اینكه، همین حملا‌ت دست و پا شكسته ایران برابر ازبكستان و چین، ضعف‌های این تیم‌ها‌ به خصوص در خط دفاعی‌شان‌ را آشكار كرد ونشان داد ایران اگر تیمی با سازماندهی صحیح و اصول درست و ساختار منسجم بود، برابر آنها به مشكل برنمی‌خورد. در حقیقت نه ازبكستان و نه چین، به هیچ‌وجه در قواره‌های ایران نبودند‌ همانطور كه نیمه دوم بازی با چین نشان داد‌ اما این ایران بود كه از استانداردهای خودش بسیار پایین‌تر بود و بنابراین به سطح آنها سقوط كرده بود.
۲) اصرار قلعه نویی بر استفاده از بازیكنان در پست‌های غیرتخصصی‌شان عجیب است.درحالی كه تیم در دفاع با مشكلا‌ت اساسی روبه‌رو است، بازی‌های ضعیف فریدون زندی در دفاع چپ‌ او اصلا‌ مهاجم است‌ مصائب را دوچندان كرده. در حالی كه دیگر همه رقبا دریافته‌اند نقطه قوت ایران سمت راست آن است، استفاده از غلا‌مرضا عنایتی در‌هافبك چپ و عملا‌ عقیم كردن این منطقه، به حریف اجازه می‌دهد با آسودگی بیشتری جناح راست خود را ببندد.
۳) در نیمه دوم بازی با چین، هرگاه كه‌هافبك‌های ایران از سرخلا‌قیت حركتی را طرح می‌ریختند، دفاع حریف باز می‌شد. اما این حركات در طول بازی چندان فراوان نیستند. به نظر می‌رسد دلیل اصلی آن هم، تعریف نشدن وظایف‌هافبك‌ها و تداخل بازی‌شان باشد. در حالی كه با توجه به ضعف مفرط دفاع، یكی از دو‌هافبك دفاعی ایران‌ آندو یا نكونام ‌ باید به خط دفاع بچسبد و دیگری آزادی عمل بیشتری داشته باشد. ظاهرا وظایف هر دو، تقریبا یكسان و همسو است و این بر تراكم و در نتیجه آشفتگی و سردرگمی میانه میدان ایران می‌افزاید. علی كریمی هم مثل آندو كند است و هر دوی‌شان قادر نیستند در حركات دفاعی زیاد به تیم كمك كنند. علا‌وه براین، كریمی سردرگم به نظر می‌رسد و نه وظیفه بازی سازی دارد و نه مدام پشت هجده قدم است كه با دریبل‌هایش فرصت سازی كند و نه به عنوان‌هافبك چپ بازی میكند كه به تیم تنوع تاكتیكی ببخشد. در حقیقت برای طرح حمله، سه‌هافبك میانی تیم ملی‌ آندو، نكونام و كریمی‌ چندان موفق عمل نكرده‌اند، حالا‌ به دلیل شلوغی بیش از حد در وسط زمین یا ناآمادگی یا تداخل وظیفه یا هر چیز دیگری، و برای حملا‌ت تیم باید چشم انتظار حركت از كناره‌ها باشد كه آن هم تا نیمه دوم كه تعویض‌ها صورت نگرفته و یكی دو نفر مثل كاظمیان و مبعلی به زمین نرفته‌اند، صورت نگرفته.
۴) به نظر می‌رسد فقط باید امیدوار بود قلعه نویی هرچه زودتر به این نتیجه برسد كه با توجه به بازیكنانی كه دارد یك تاكتیك مناسب طرح كند و برای هرمنطقه از زمین، بازیكن مناسب آن را روانه میدان كند. هر وقت او به تركیب مناسب خود دست یافت، ایران را می‌توان مدعی قهرمانی آسیا دانست.
۵ )‌ جواد نكونام به عنوان بهترین بازیكن این مسابقه انتخاب شد.

منبع : سایر منابع