میوه درمانی

● یک عدد موز= یک کیلوگوشت
موز گیاهی است علفی دارای ظاهری درختچه مانند با برگ‌های بسیار بزرگ و پهن که به طول ۱/۲۰ تا ۲ متر می‌رسد. گل‌های مجتمع به صورت سنبله بزرگ به طول نزدیک به یک متر دارد. میوه‌اش گوشتدار، باریک و دراز و خمیده و سه گوش، در آغاز به رنگ سبز است ولی پس از رسیدن مایل به زرد می‌شود. پرورش آن امروزه به علت میوه مطبوعی که دارد در غالب نواحی حاره‌ای و همچنین در جنوب ایران معمول است. انواع آن در بلوچستان پرورش می‌یابد. این گیاه در زبان عربی طلح نام دارد. موز را بنان هم گویند.
● ترکیبات شیمیایی:
مواد اصلی و سازنده موز نارس به شرح زیر می‌باشد.
ـ میوه نارس: آب ۷/۹۲،
ـ میوه رسیده: ۶۷/۷۸
ـ میوه نارس: آمیدون ۱۲/۰۶،
ـ میوه رسیده: بسیار جزئی.
ـ میوه نارس:‌قند قابل تخمیر ۸درصد،
ـ میوه رسیده: ۲۰/۴۷
ـ میوه نارس: ساکاروز ۱/۳۴،
ـ میوه رسیده:۵۶‌۴/، خاکستر حاصل از آن
ـ موز نارس: ۱/۰۴،
ـ میوه رسیده: ۰/۹۵ است.
موز دارای ۹درصد کلسیم، ۳۱ درصد فسفر، ۲۸ درصد منیزیم، ۴/۰۱ درصد پتاسیم، ۰/۰۰۶ درصد آهن و سدیم، روی و تانن است. ویتامین‌های موجود در موز عبارتند از A، B، ۱B، ۲B، ۶B، C، PP و E خال‌هایی که بر روی پوست موز وجود دارد تقریبا موز را به رنگ قهوه‌ای تیره درخواهند آورد. این حالت باعث می‌شود که مقدار قند در آن در اثر ماندگاری طولانی افزایش یابد و طعم آن اگر برای مدت زیادی نگهداری نشده باشد شیرین‌تر و مطبوع‌تر می‌شود. موز از نظر غذایی ارزش زیادی دارد به طوری که حتی آن را مغذی‌تر از سیب‌زمینی و گوشت می‌دانند. مطالعات انجام شده توسط دانشمندان نشان می‌دهد که یک عدد موز تازه و رسیده به اندازه یک کیلو گوشت ارزش غذایی دارد.
در بعضی از منابع دیگر آمده که موز میوه‌ای گرم و پرانرژی است وارزش غذایی آن برابر گوشت می‌باشد. فقط چربی و کلسیم کمتری دارد. هر ۱۰۰ گرم موز معادل ۱۰۰ کالری انرژی ایجاد می‌کند. موز را باید زمانی مصرف کرد که کاملا رسیده و پوست آن به رنگ زرد درآمده باشد. هضم آن اگر به حالت رسیده باشد به سهولت صورت می‌گیرد، مشروط بر آنکه این عمل به‌طور مصنوعی انجام نگرفته باشد. غلظت ویتامین‌های A و C موجود در موز به بهترین وجهی برای جذب شدن در بدن آماده می‌باشد. موز را باید خوب جوید. موز برای ازدیاد مقاومت بدن قبل از عمل و بعد از آن بسیار سودمند است و در تقویت اعصاب اثر بسیار زیادی دارد. خوردن آن به کسانی که کارهای بدنی و همچنین کارهای فکری دارند و نیز به کودکان و افراد سالمند توصیه می‌شود.
در افزایش هوش و حافظه هم بسیارمفید بوده، ملین در سوءهاضمه و یبوست می‌باشد. کسانی که می‌خواهند غذای حیوانی نخورند موز میل نمایند، این میوه تازه و رسیده‌اش برای اطفال و اشخاصی که تازه از بستر مریضی برخاسته‌اند بسیار غذای خوبی است. خوردن موز برای معده زحمت زیادی ندارد و در ضمن قدرت غذایی آن بسیار است. اگر بچه‌ها به جای استفاده از شیرینی‌ها و تنقلات کم‌کالری و پرحجم و مواد خوراکی موذی بتوانند از این میوه بسیار مرغوب استفاده کنند به سالم ماندن بدن خود کمک بسیاری می‌کنند.
● خواص درمانی:
رشیه موز طعم گس و اثر ضدکرم دارد. این میوه مقوی و اشتهاآور بوده و با طعم مطبوع اثر مفیدی در تامین رشد و نمو و برقراری تعادل عصبی دارد. مصرف روزانه آن در درمان ضعف قوا مخلوط با عسل توصیه شده و در شستشو و سلامت کبد و کلیه‌ها موثر دانسته شده است. این میوه نیرودهنده دستگاه تناسلی هم در مردان و هم در بانوان می‌باشد. صمغ حاصل از گیاه جوان مخلوط با آب برای درمان اسهال مفید می‌باشد. از شیره این گیاه در بعضی نواحی جهت دفع ناراحتی‌های عصبی مانند هیستری، صرع و غیره استفاده می‌شود. جوشانده برگ گل و همچنین له شده ساقه گیاه را جهت درمان سوختگی‌ها بر روی عضو زخم شده مالیده شودبسیار نافع است زیرا که باعث التیام می‌شود. مصرف آن‌به علت مدر بودن برای درمان استسقاء بین مردم معمول است.
توجه: به علت دارا بودن مقدار زیادی قند و هیدرات‌های کربن، خوردن موز برای کسانی که دچار بیماری قند (دیابت) می‌باشند و کسانی که چاق هستند، مضر است. بیاییم سبزی‌ها و میوه‌ها را در سبد غذایی خود و خانواده‌مان بگنجانیم.

فرزانه محمدحسینی

منبع : آسمان پارس