نفرین عقرب یشمی - CURSE OF THE JADE SCORPION

سال تولید : ۲۰۰۱
کشور تولیدکننده : آلمان و آمریکا
محصول : لتی آرونسن
کارگردان : وودی آلن
فیلمنامه‌نویس : وودی آلن
فیلمبردار : ژائو فئی
هنرپیشگان : وودی آلن، هلن هانت، دیوید آگدن استیرز، دَن ایکروید، شارلیز ترون و الیزابت برکلی
نوع فیلم : رنگی، ۱۰۳ دقیقه


شمّ قویِ ̎بریگز̎ (آلن) کارآگاه بازرس بیمه، تازگی باعث شده پروندهٔ دیگری را با موفقیت حل و فصل کند و یکی از تابلوهای به سرقت رفتهٔ ̎پیکاسو̎ را دوباره به صاحبش برگرداند. ̎بریگز̎ با آن‌که کارمند معبتر و ارزشمندی است ولی از سوی ̎بتی آن فیتس‌جرالد̎ (هانت)، متخصص کفایت و بازدهی، مورد انتقاد شدید قرار گرفته. ̎بتی̎، ̎بریگز̎ را متهم کرده که رفتاری عقب‌مانده دارد و زیر بار استفاده از تکنیک‌های مدرن حل و فصل جرایم، مانند انگشت‌نگاری، نمی‌رود. ̎بریگز̎ ادعا می‌کند که خود را مستقیماً در ذهن بزهکار قرار می‌دهد ـ قابلیتی که یک شب وقتی ̎وولتنِ ̎ شعبده‌باز (استیرز)، در جریان یک گردهمائی، او و ̎بتی̎ را هیپنوتیسم می‌کند، به ضررش تمام می‌شود. ̎وولتن̎ برای سرگرم کردن هم‌کاران ̎بریگز̎ و ̎بتی̎ حقه می‌زند و به آن دو می‌قبولاند که به شدت عاشق یک‌دیگرند. اما ̎وولتن̎ حتی پس از پایان برنامه نیز شگردش را روی آن‌دو هم‌چنان مؤثر نگه می‌دارد و از ̎بریگز̎ می‌خواهد که رمز سحرآمیزی را به زبان آورد و به او دستور می‌دهد که از خانهٔ ثروتمندانی که خود ̎بریگز̎ سیستم حراستی‌شان را طراحی کرده، سرقت کند. ̎بریگز̎ درمانده و مستأصل که هیچ خاطره‌ای از این دزدی‌ها به یادش نمی‌ماند، از حل و فصل این سرقت‌های پرسروصدای جواهر، وامانده و در همان حال او به اتفاق ̎بتی̎، در تلاش‌اند که به گونه‌ای با شیفتگیِ عجیب و غریب و جدیدشان به یک‌دیگر کنار بیایند ـ این رابطه وقتی پیچیده‌تر می‌شود که مشخص می‌شود ̎بتی‌آن̎ رابطه‌ای عاطفی نیز با رئیس‌شان (ایکروید) دارد.
● در نفرین عقرب یشمی، آلن در حال و هوای فیلم‌های سرگرم‌کنندهٔ دهه‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ بوده است. فیلمی کوچک و بی‌ادعا که در تجلیل از فیلم‌های معمائی آن دوره ـ که به‌صورت ̎دو فیلم با یک بلیت̎، پیش از فیلم اصلی به نمایش در می‌آمدند ـ و به‌عنوان ستایشی از روح و جوهرهٔ قهرمان واقعی سینمائی‌اش، هامفری بوگارت، ساخته شده است. نفرین... البته سرآغازی برای دورهٔ جدیدی از فعالیت‌های سینمائی آلن به شمار نمی‌آید و در ردیف کارهای متوسطش قرار می‌گیرد. فیلم ضمناً، بازگشتی است به دورهٔ مورد علاقه‌اش، سال‌های پس از جنگ جهانی دوم، یعنی زمانی‌که می‌توانستید پیچ رادیو را بچرخانید و موسیقی گلن میلر یا دوک الینگتن را گوش کنید؛ زمانی که گردهمائی‌های اداری در فضای پر دود نوشگاه‌ها برگزار می‌شود و به‌خصوص در این‌جا، دوره‌ای هک هیپنوتیسم و مسمریسم (خواب کردن و تحت کنترل خود درآوردن) بسیار رایج بود. نفرین... هم‌راه با چرخش‌های پی‌رنگی نامتعارف و با ضرباهنگی سرگرم‌کننده جلو می‌رود و آلن پس از آفرودیت توانا (۱۹۹۵)، نقشی پُر رنگ‌تر برای خود نوشته و واهمه‌ای نداشته که در برابر زنانی که از عهده‌شان برنمی‌آید، احمق جلوه کند. فضاهای داخلی دفترها با نورهای طلائی فئی هیچ‌وقت تا به این اندازه گرم و دل‌چسب به‌نظر نرسیده و موسیقی متن جاز فیلم شامل قطعاتی از ̎ارکسترهای بزرگ̎ و قطعات پیانوی ارل هاینز است.