له ایضا

تا به کنون پرده‌نشین بود یار

هیچ در آن پرده نمی‌داد بار

خود به طلب دیدم و راهی نبود

راه طلب داشتم از پرده دار

یار من از پرده همی کرد زور

دل ز پی پرده همی گشت زار

چون که دل پرده‌نشین چندگاه

بر درش آویخته شد پرده‌وار

گفت: گر از پرده‌ی خود بگذری

زود در آن پرده دهندت گذار

گفتمش :اندر پس این پرده کیست؟

گفت: تویی، پرده ز خود برمدار

در پس این پرده شمار یکیست

گرچه شد این پرده برون از شمار

پرده‌ی من جز منی من نبود

از منی من چو بر آمد دمار

طالب و مطلوب و طلب شد یکی

پرده‌ی آن این عدد مستعار

در پس آن پرده چو ره یافتم

پرده برانداختم از روی کار

اوحدی این راه چو بی‌پرده دید

با زن و با مرد بگفت آشکار:

	کانچه دل اندر طلبش می‌شتافت
	در پس این پرده نهان بود، یافت

عشق خروشی، که عیان دیده‌ام

سینه به جوشی، که زیان دیده‌ام

دل چو ز ناگه به وصالش رسید

بانگ برآورد که: جان دیده‌ام

گاه رخش را ز درون جهان

گاه ز بیرون جهان دیده‌ام

آنچه مرا طاقت و اندازه بود

وصل باندازه‌ی آن دیده‌ام

رخ ننمودست به من ذره‌ای

کش نه در آن ذره نشان دیده‌ام

با تو چه گویم؟ که: چنین و چنان

کش نه چنین و نه چنان دیده‌ام

تا که شد از دیده روان نقش او

خون دل از دیده روان دیده‌ام

راست نیاید سخنش در مکان

چونکه برونش ز مکان دیده‌ام

در چه زمین و چه زمانم؟ مپرس

چون نه زمین و نه زمان دیده‌ام

من به یقینم که جزو نیست هیچ

تا تو نگویی: به گمان دیده‌ام

یار مرا دوش نهان رخ نمود

فاش کنم هرچه نهان دیده‌ام

	کانچه دل اندر طلبش می‌شتافت
	در پس این پرده نهان بود، یافت

پیر شراب خودم از جام داد

زان تپش و درد سر آرام داد

طفل بدم، حنظل و صبرم نمود

کهل شدم، شکر و بادام داد

سایه‌ی من گم شد و او باز جست

مایه‌ی من کم شد و او وام داد

گرسنه گشتم، بر خم چاشت شد

تشنه نشستم ز لبم جام داد

مور مرا خانه‌ی بی‌غم نمود

مرغ مرا دانه‌ی بی‌دام داد

دل چو درافتاد بحامیم تب

شربت طاها و الف لام داد

آخر کارم به دعا باز خواند

گرچه به اول همه دشنام داد

جسم مرا جای درین بوم ساخت

جان مرا راه درین بام داد

نصرة اودست مرا زور شد

همت او پای مرا گام داد

خاص شد از حرمت او اوحدی

رفت و ندا در حرم عام داد:

	کانچه دل اندر طلبش می‌شتافت
	در پس این پرده نهان بود، یافت

آن بت سرکش، که نمیداد دست

چونکه درآمد ز درم نیم مست

پای مرا از در حیرت براند

چشم مرا از در غیرت ببست

دل به فغان آمد و خونش بریخت

تن به میان آمد و جانش بخست

در سرم انداخت نشاط «بلی»

می، که به من داد ز جام الست

از دل من شاخ امیدی برست

جان من از داغ جدایی برست

گفتمش : از دست تو بیچاره‌ام

گفت که: بی‌چاره نیایم به دست

گفتمش : از وصل خودم هست کن

گفت : بمیر از خود و از هرچه هست

گفتمش : ای بت، ز تو دورم چرا؟

گفت که : از دور بتی می‌پرست

گفتمش : ار توبه کند دل ز عشق

گفت که : آن توبه به باید شکست

گفته‌ی او آفت جان بود و تن

لیک چنان گفت که در دل نشست

دیده ز دور آن قد و بالا چو دید

نعره در انداخت به بالا و پست :

	کانچه دل اندر طلبش می‌شتافت
	در پس این پرده نهان بود، یافت

تاچه کشم من؟ که بدین دست تنگ

ساغر می خواهم و آواز چنگ

چون می لعلم بچشانی، کنم

بوسه طلب زان لب یاقوت‌رنگ

عمر چو بادست همی در شباب

باده بمن ده، که ندارد درنگ

تا بر او زین دل زنگار خورد

رنگ زدایم به شراب چو زنگ

دوش چو می‌خوردم و خوابم ربود

یار به صلح آمد و بگذاشت جنگ

پرده برانداخت ز روی خیال

دست خوش آن صنم شوخ شنگ

گفتمش : آمد ز غمت دل به جان

گفت : گرت جان به لب آید ملنگ

دست در آغوش من آورد عور

آنکه همی داشت ز من عار و ننگ

او شکر افشان ودلم شکر گوی:

کانچه همی خواستم آمد به چنگ

صبح چو از خواب درآمد سرم

دست خودم بود در آغوش تنگ

اوحدی این راز چو دانست باز

در فلک انداخت غریو و غرنگ :

	کانچه دل اندر طلبش می‌شتافت
	در پس این پرده نهان بود، یافت