به بغداد بنشست بر تخت عاج

به بغداد بنشست بر تخت عاج		به سر برنهاد آن دلفروز تاج
کمر بسته و گرز شاهان به دست		بیاراسته جایگاه نشست
شهنشاه خواندند زان پس ورا		ز گشتاسپ نشناختی کس ورا
چو تاج بزرگی به سر برنهاد		چنین کرد بر تخت پیروزه یاد
که اندر جهان داد گنج منست		جهان زنده از بخت و رنج منست
کس این گنج نتواند از من ستد		بد آید به مردم ز کردار بد
چو خشنود باشد جهاندار پاک		ندارد دریغ از من این تیره خاک
جهان سر به سر در پناه منست		پسندیدن داد راه منست
نباید که از کارداران من		ز سرهنگ و جنگی سواران من
بخسپد کسی دل پر از آرزوی		گر از بنده گر مردم نیک‌خوی
گشادست بر هرکس این بارگاه		ز بدخواه وز مردم نیک‌خواه
همه انجمن خواندند آفرین		که آباد بادا به دادت زمین
فرستاد بر هر سوی لشکری		که هرجا که باشد ز دشمن سری
سر کینه‌ورشان به راه آورید		گر آیین شمشیر و گاه آورید