مقاطع زمانی در عرضهٔ جهانگردی

در هر صنعتى بايد تفاوت‌هاى عرضهٔ کوتاه‌مدت و دراز مدت را مورد توجه قرار داد. مقطع عرضهٔ کوتاه‌مدت را مى‌توان دوره‌اى دانست که در آن سطح يا مقياس کاربرد بيشتر منابع يا عوامل توليد بنگاه ثابت باشد. عوامل توليدى چون زمين، سرمايه و ساير دارائى‌هاى ثابت عواملى هستند که ميزان نهادۀ آنها از همه ثابت‌تر است. اما بايد افق زمانى برنامه‌ريزي، انعطاف در مديريت و توانائى تأمين مالى بنگاه را به‌عنوان عوامل رفع محدوديت مورد توجه قرار داد.

آنچه به‌عنوان دورهٔ کوتاه‌مدت تلقى مى‌شود در مبحث سفر و جهانگردى از بنگاهى به بنگاه ديگر فرق مى‌کند. در اين‌باره شکل A مثالى را نشان مى‌دهد.

در يک حدّ طيف، تعاونى راهنماى تور با سرمايه يا زمين مى‌تواند به سرعت مقياس توليد خدمات خود را تغيير دهد. در حدّ مقابل، مديريت فرودگاه بايد مدت چند سال براى گسترش کار صبر کند، و شرکت هوائى در مورد خريد هواپيماى جديد.

'کوتاه‌مدت' دوره‌اى است که در آن تقريباً تمام هزينه‌ها ثابت است (در نظريهٔ کلاسيک، هنگام بررسى بازده نهائى نزولى عوامل توليد، هزينهٔ تمام عوامل ثابت تلقى مى‌شود مگر يک عامل). براى پرهيز از تداخل معنا، در اينجا کوتاه‌مدت به اين معنا به‌کار نمى‌رود زيرا کاربرد آن هنگامى مفيدتر خواهد بود که براى ارتباط دادن هزينه‌هاى ثابت، نيمه ثابت و متغير که دربارهٔ رويدادهاى معين کاربرد دارند تحليل کاربردى انجام مى‌گيرد (مانند تور جامع ۱۴ روزه، سير و سياحت با اتوبوس يا فصل اسکى‌بازي).

تحليل‌هاى ايستا دربارهٔ عرضه، اکثراً مربوط به موقعيت‌هاى کوتاه‌مدت مى‌شوند. علاوه بر اين، هرچند بايد آثار احتمالى هدف‌هاى مختلف بنگاه بر تصميمات عرضه‌کننده بيان شود اما اين تحليل عمدتاً فرض کلاسيک حداکثر کردن سود را اختيار مى‌کند. اين فرض يقيناً بايد براى تحليل عرضهٔ کل نيز اختيار شود.