عرضهٔ محصولات مسافرتی و جهانگردی

لازمهٔ عرضهٔ هر محصول آن است که بنگاه مايل و قادر باشد تا منابع لازم شامل کالاها و خدمات توليد شده در بنگاه‌هاى ديگر را به‌دست آورد و براى فروش به مصرف‌کنندگان (حتى به قيمت صفر) آنها را به محصول تبديل کند. امروزه بيشتر تحليل‌گران، کار بازاريابى محصول را جزء عرضهٔ آن محسوب مى‌کنند.

بنگاه‌هائى که تصميم به عرضهٔ محصولات مسافرتى و جهانگردى مى‌گيرند اين تصميم را با اتکاء به برآورد توانائى خود در نيل به هدف‌ها اتخاذ مى‌کنند. اين امر در مبحث بنگاه‌هاى جهانگردى مورد بحث قرار گرفت. اين بنگاه‌ها بايد موانع ورود به اين بخش و توانائى رفع آنها را نيز مورد ملاحظه قرار دهند. همان‌طور که قبلاً گفته شد اين موانع را مى‌توان برطرف نمود. موانع اصلى عبارتند از:

- نياز برخى فعاليت‌ها به سرمايه‌هاى هنگفت، به‌ويژه فعاليت حمل و نقل مسافرى (به يقين، حمل و نقل هوائي) و اقامتگاه‌هاى ممتاز (هرچند روش‌هاى اجاره و قراردادهاى مديريت اغلب از اين نياز مى‌کاهد.)؛ پرهزينه‌ترين فعاليت براى سرمايه‌گذارى شايد کشتى‌هاى اقيانوس‌نوردى باشد که در آن خريد يک کشتى ممکن است تا ۵۵۰۰ دلار هزينه ببرد.

- شرط داشتن مجوّز يا اوراق بهادار؛ در بيشتر کشورها اين شرايط در مورد آژانس‌هاى مسافرتى و شرکت‌هاى حمل و نقل مسافرى اِعمال مى‌شود. هرچند مقررات‌زدائى ضرورت داشتن مجوّز براى عرضهٔ بعضى محصولات را از ميان برمى‌دارد (براى مثال، ارائهٔ خدمات در مسير معين)، اما شرايط عمومى مانند استخدام کارکنان واجد صلاحيّت يا داشتن وسايل نقليهٔ ايمنى ممکن است کماکان پابرجا بماند.

- واکنش رقابتى از طرف بنگاه‌هاى موجود، به‌ويژه بنگاه‌هاى انحصارگر يا کارتل‌ها که ممکن است از طريق جنگ قيمت يا شگردهاى مشابه راه ورود به فعاليت را ببندند. براى مثال، همه مى‌دانند که 'ليکر ايرويز ترانس آتلانتيک اسکايترين' تا اندازه‌اى به همين دليل شکست خورد.

- برنامه‌‌ريزى يا ساير محدوديت‌هاى دولتى در زمينهٔ کاربرد منابع، به‌ويژه براى توسعهٔ تفريحگاه‌ها يا جاذبه‌هاى جهانگردى در مناطق طبيعي، تاريخى يا فرهنگى.

- نياز به 'دانش فني' که در سفر و جهانگردى اغلب در حدى فراتر از مهارت‌هاى فني، توانائى کارآفرينى روابط سياسى و تماس‌هاى تجارى است. اين نياز اغلب با استخدام نيروى انسانى مناسب تأمين مى‌شود. براى مثال، کمپانى والت ديسنى در زمينهٔ ايجاد پارک‌هاى موضوعى خدمات مشاوره‌اى جامع ارائه مى‌کنند.

اگر يک بنگاه تصميم تصميم به ورود به صنعت سفر و جهانگردى داشته باشد به پرسش‌هاى زير بايد به‌صورت روشن پاسخ بدهد:

- چه محصول يا محصولاتى را توليد خواهد کرد؟

- در کجا توليد خواهد کرد؟

- چه زمانى توليد خواهد کرد؟

- چگونه توليد خواهد کرد؟ (يعني، با چه ترکيبى از منابع و طى چه فرآيندى)؟

اين پرسش‌ها، پرسشظهاى اقتصادى محض نيستند بلکه در کانون تصميم‌گيرى استراتژيک مديريت هر بنگاه جاى دارند. تحليل‌گران اقتصادى براى شناخت عرضهٔ کل صنعت بايد آثار کلان يا کلى تصميم‌گيرى کليهٔ بنگاه‌ها را مورد بررسى قرار دهند.

اين حقيقت که بسيارى از بنگاه‌هاى جهانگردى خود را متعلق به بخشى ديگر مانند خرده‌فروشى يا بيمه مى‌پندارند نه توليدکنندهٔ 'محصول جهانگردي' ، تحليل اقتصادى سفر و جهانگردى را بُغرنج مى‌کند. اين بنگاه‌ها در واکنش‌هاى عرضه‌اى و تصميمات توليدى خود ممکن است از عوامل بيرون از صنعت جهانگردى متأثر شوند مگر اينکه کل متقاضيان محصول آنها افرادى باشند که بتوان آنان را جهانگرد تلقى کرد. اين امر به اين معنا است که در کل بخش جهانگردي، عرضه‌کنندگان غالباً واکنش‌هاى ناهمگنى دارند مگر در ارتباط با عواملى که کل اقتصاد را تحت تأثير قرار داده باشد.