درویش و دو کودک

درويشى بود که پاى پياده به روستاها مى‌رفت و گدائى مى‌کرد. به هر خانه‌اى که مى‌رسيد، مى‌گفت: هر که بد کند به خود کند.

اگر کسى به او کمک نمى‌کرد، حرفى نمى‌زد و در خانه‌اى ديگر مى‌رفت. يک روز اين درويش، رفت در خانه‌اى و گفت: هر که بد کند به خود کند، زنى توى خانه سرگرم پختن نان بود. حرف درويش را که شنيد، زهر ريخت توى خمير و دو قرص نان پخت و به درويش داد.

درويش گفت: من سير هستم و نان نمى‌خواهم. کمى آب به من بده تا رفع تشنگى کنم و از اينجا بروم. زن گفت: آب نداريم نان را بردار و برو.

درويش هم دو قرص نان را گرفت و توى توبره‌اش انداخت و رفت تا رسيد به مردى که با دو فرزند کوچکش زير درختى نشسته بودند. مرد گفت: نان اگر دارى کمى به بچه‌هايم بده تا سير شوند و از اينجا برويم.

درويش گفت: دو قرص نان ذرت دارم که زنى به من داده ديگر چيزى ندارم. مرد نان‌ها را گرفت و به بچه‌هايش داد. نيم‌ساعتى نگذشته بود که بچه‌ها دل درد گرفتند و مردند. مرد گفت: اى درويش تو بچه‌هايم را کشتى و من هم بايد تو را بکشم.

درويش گفت: زنى از همين آبادى بالا اين نان‌ها را به من داده و مى‌دانم توى آنها چه ريخته است. حالا حاضرم آن خانه را به تو نشان بدهم.

درويش و مرد، بچه‌ها را روى دوش انداختند و رفتند تا رسيدند به همان خانه و مرد متوجه شد که آنجا خانهٔ خودش است. درويش گفت: اين زن نان را به من داده.

مرد هم موهاى زن را به دم قاطر بست و قاطر را آن‌قدر توى صحرا دوانيد تا زنش مرد.

درويش هم راهش را پيش گرفت و رفت.

- درويش و دو کودک

- افسانه‌هاى لرستان - ص ۳۲

- گردآورنده: بهرام فرخ‌فال

- انتشارات شباهنگ، چاپ اول ۱۳۵۸

(فرهنگ افسانه‌هاى مردم ايران - جلد پنجم (د)، على اشرف درويشيان، رضا خندان (مهابادي)).