رباعیات ـ قسمت پنجم (۳)

اسرار ازل را نه تو دانی و نه من

وین حرف معما نه تو خوانی و نه من

هست از پس پرده گفتگوی من و تو

چون پرده در افتد نه تو مانی و نه من

٭٭٭

زد شعله به دل آتش پنهانی من

زاندازه گذشت محنت جانی من

معذورم اگر سخن پریشان افتاد

معلوم شود مگر پریشانی من

٭٭٭

دارم ز جفای فلک آینه گون

وز گردش این سپهر خس پرور دون

از دیده رخی همچو پیاله همه اشک

وز سینه دلی همچو صراحی همه خون

٭٭٭

شوریده دلی و غصه گردون گردون

گریان چشمی و اشک جیحون جیحون

کاهیده تنی و شعله خرمن خرمن

هر شعله ز کوه قاف افزون افزون

٭٭٭

فریاد ز دست فلک آینه گون

کز جور و جفای او جگر دارم خون

روزی به هزار غم به شب می‌آرم

تا خود فلک از پرده‌چه آرد بیرون

٭٭٭

تا گرد رخ تو سنبل آمد بیرون

صد ناله ز من چون بلبل آمد بیرون

پیوسته ز گل سبزه برون می‌آید

این طرفه که از سبزه گل آمد بیرون

٭٭٭

در راه یگانگی نه کفرست و نه دین

یک گام زخود برون نه و راه ببین

ای جان جهان تو راه اسلام گزین

با مار سیه نشین و با ما منشین

٭٭٭

گر سقف سپهر گردد آیینه‌ی چین

ور تخته‌ی فولاد شود روی زمین

از روزی تو کم نشود دان به یقین

میدان که چنینست و چنینست و چنین

٭٭٭

گر صفحه‌ی فولاد شود روی زمین

در صحن سپهر گردد آیینه‌ی چین

از روزی تو کم نشود یک سر موی

حقا که چنینست و چنینست و چنین

٭٭٭

ای در همه شان ذات تو پاک از شین

نه در حق تو کیف توان گفت نه این

از روی تعقل همه غیرند و صفات

ذاتت بود از روی تحقق همه عین

٭٭٭

یا رب به رسالت رسول الثقلین

یا رب به غزا کننده‌ی بدر و حنین

عصیان مرا دو حصه کن در عرصات

نیمی به حسن ببخش و نیمی به حسین

٭٭٭

بر ذره نشینم بچمد تختم بین

موری بدو منزل ببرد رختم بین

گر لقمه مثل ز قرص خورشید کنم

تاریکی سینه آورد بختم بین

٭٭٭

هان یاران هوی و ها جوانمردان هو

مردی کنی و نگاه داری سر کو

گر تیر چنان رسد که بشکافد مو

باید که ز یک دگر نگردانی رو

٭٭٭

هر چند که یار سر گرانست به تو

غمگین نشوی که مهربانست به تو

دلدار مثال صورت آینه است

تا تو نگرانی نگرانست به تو

٭٭٭

ای آینه را داده جلا صورت تو

یک آینه کس ندید بی صورت تو

نی نی که ز لطف در همه آینه‌ها

خود آمده‌ای به دیدن صورت تو

٭٭٭

دورم اگر از سعادت خدمت تو

پیوسته دلست آینه‌ی طلعت تو

از گرمی آفتاب هجرم چه غمست

دارم چو پناه سایه‌ی دولت تو

٭٭٭

جان و دل من فدای خاک در تو

گر فرمایی بدیده آیم بر تو

وصلت گوید که تو نداری سرما

بی سر بادا هر که ندارد سر تو

٭٭٭

ای گشته جهان تشنه‌ی پرآب از تو

ای رنگ گل و لاله‌ی خوش‌آب از تو

محتاج به کیمیای اکسیر توایم

بیش از همه عقل گشته سیراب از تو

٭٭٭

ای شعله‌ی طور طور پر نور از تو

وی مست به نیم جرعه منصور از تو

هر شی جهان جهان منشور از تو

من از تو و مست از تو و مخمور از تو

٭٭٭

ای رونق کیش بت‌پرستان از تو

وی غارت دین صد مسلمان از تو

کفر از من و عشق از من و زنار از من

دل از تو و دین از تو و ایمان از تو

٭٭٭

ای سبزی سبزه‌ی بهاران از تو

وی سرخی روی گل عذاران از تو

آه دل و اشک بی قراران از تو

فریاد که باد از تو و باران از تو

٭٭٭

ابریست که خون دیده بارد غم تو

زهریست که تریاق ندارد غم تو

در هر نفسی هزار محنت زده را

بی دل کند و زدین برآرد غم تو

٭٭٭

از دیده‌ی سنگ خون چکاند غم تو

بیگانه و آشنا نداند غم تو

دم در کشم و غمت همه نوش کنم

تا از پس من به کس نماند غم تو

٭٭٭

ای پیر و جوان دهر شاد از غم تو

فارغ دل هیچ کس مباد از غم تو

مسکین من بیچاره درین عالم خاک

سرگردانم چو گرد باد از غم تو

٭٭٭

ای ناله‌ی پیر قرطه پوش از غم تو

وی نعره‌ی رند می‌فروش از غم تو

افغان مغان نیره‌نوش از غم تو

خون دل عاشقان بجوش از غم تو

٭٭٭

ای آمده کار من به جان از غم تو

تنگ آمده بر دلم جهان از غم تو

هان ای دل و دیده تا به سر برنکنم

خاک همه دشت خاوران از غم تو

٭٭٭

ای ناله‌ی پیر خانقاه از غم تو

وی گریه‌ی طفل بی‌گناه از غم تو

افغان خروس صبح گاه از غم تو

آه از غم تو هزار آه از غم تو

٭٭٭

ای خالق ذوالجلال و ای رحمان تو

سامان ده کار بی سر و سامان تو

خصمان مرا مطیع من می‌گردان

بی رحمان را ز چشم من گردان تو

٭٭٭

ای کعبه پرست چیست کین من و تو

صاحب نظرند خرده بین من و تو

گر بر سنجند کفر و دین من و تو

دانند نهایت یقین من و تو

٭٭٭

ای شمع دلم قامت سنجیده‌ی تو

وصل تو حیوت این ستمدیده‌ی تو

چون آینه پر شد دلم از عکس رخت

سویت نگرم ولیک از دیده‌ی تو

٭٭٭

ای در دل من اصل تمنا همه تو

وی در سر من مایه‌ی سودا همه تو

هر چند به روزگار در می‌نگرم

امروز همه تویی و فردا همه تو

٭٭٭