سر زلف دلستانت به شکن دریغم آید

سر زلف دلستانت به شکن دریغم آید		صفت بر چو سیمت به سمن دریغم آید
من تشنه زان نخواهم ز لب خوشت شرابی		که حلاوت لب تو به دهن دریغم آید
مرساد هیچ آفت به تن و به جانت هرگز		که به جان فسوس باشد که به تن دریغم آید
تن کشتگان خود را به میان خون رها کن		که چنان تنی درین ره به کفن دریغم آید
ز فرید می‌نیاید سخن لب تو گفتن		که لب شکر فشانت به سخن دریغم آید