| وی آرزوی هر دو جهانم چونی |
|
من بی‌لب لعل تو چنانم که مپرس |
| تو بی‌رخ زرد من ندانم چونی |
|
ای هیزم تو خشک نگردد روزی |
|
|
| تا تو فتد ز آتش دلسوزی |
|
تا خرقه‌ی تن دری تو بی‌دل سوزی |
| عشق آموزی ز جان عشق آموزی |
|
ای یار گرفته‌ی شراب آمیزی |
|
|
| برخیزد رستخیز چون برخیزی |
|
می‌ریز شراب را که خوش می‌ریزی |
| چون خویش چنین شدی چرا بگریزی |
|
امروز بیا که سخت آراسته‌ای |
|
|
| گوئی ز میان حسن برخاسته‌ای |
|
بر چرخ برآی ماه را گوش بمال |
| در باغ درآ که سرو پیراسته‌ای |
|
امروز ندانم بچه دست آمده‌ای |
|
|
| کز اول بامداد مست آمده‌ای |
|
گر خون دلم خوری ز دستت ندهم |
| زیرا که به خون دل به دست آمده‌ای |
|
ای آنکه بجز شادی و جز نور نه‌ای |
|
|
| چون نعره زنم که از برم دور نه‌ای |
|
هرچند نمک‌های جهان از لب تست |
| لیکن چکنم چو اندر این شور نه‌ای |
|
ای آنکه به لطف دلستان همه‌ای |
|
|
| در باغ طرب سرو روان همه‌ای |
|
در ظاهر و باطن تو چون مینگرم |
| کس را نی ای نگار و آن همه‌ای |
|
ای آنکه تو بر فلک وطن داشته‌ای |
|
|
| خود را ز جهان پاک پنداشته‌ای |
|
بر خاک تو نقش خویش بنگاشته‌ای |
| وان چیز که اصل تست بگذاشته‌ای |
|
ای آنکه تو جان بنده را جان شده‌ای |
|
|
| در ظلمت کفر شمع ایمان شده‌ای |
|
اندر دل من ترانه‌گویان شده‌ای |
| واندر سر من چو باده رقصان شده‌ای |
|
ای آنکه حریف بازی ما بده‌ای |
|
|
| این مجلس جانست چرا تن زده‌ای |
|
چون سوسن و سرو از غم آزاد بدی |
| بنده غم از آن شدی که خواجه شده‌ای |
|
ای آنکه رخت چو آتش افروخته‌ای |
|
|
| تا کی سوزی که صد رهم سوخته‌ای |
|
گوئی به رخم چشم بردوخته‌ای |
| نی نی، تو مرا چنین نیاموخته‌ای |
|
ای آنکه مرا به لطف بنواخته‌ای |
|
|
| در دفع کنون بهانه‌ای ساخته‌ای |
|
گر با همگان عشق چنین باخته‌ای |
| پس قیمت هیچ دوست نشناخته‌ای |
|
ای خورشیدی که چهره افروخته‌ای |
|
|
| از پرتو آن کمال آموخته‌ای |
|
از جمله‌ی اختران که افروخته‌ای |
| تو بیشتری که بیشتر سوخته‌ای |
|
ای دوست که دل ز دوست برداشته‌ای |
|
|
| نیکوست که دل ز دوست برداشته‌ای |
|
دشمن چو شنیده می‌نگنجد از شوق |
| در پوست که دل ز دوست برداشته‌ای |
|
ای عشرت نیست گشته هستک شده‌ای |
|
|
| وی عابد پیر بت‌پرستک شده‌ای |
|
غم نیست اگرچه تنگ‌دستک شده‌ای |
| از کوزه‌ی سر فراخ مستک شده‌ای |
|
این نیست ره وصل که پنداشته‌ای |
|
|
| این نیست جهان جان که بگذاشته‌ای |
|
آن چشمه که خضر خورد از او آب حیات |
| اندر ره تست لیکن انباشته‌ای |
|
با بی‌خبران اگر نشستی بردی |
|
|
| با هشیاران اگر نشستی مردی |
|
رو صومعه ساز همچو زر در کوره |
| از کوره اگر برون شدی افسردی |
|
با خنده‌ی بر بسته چرا خرسندی |
|
|
| چون گل باید که بی‌تکلف خندی |
|
فرقست میان عشق کز جان خیزد |
| یا آنچه به ریسمانش برخود بندی |
|
با دل گفتم که ای دل از نادانی |
|
|
| محروم ز خدمت شده‌ای میدانی |
|
دل گفت مرا سخن غلط میرانی |
| من لازم خدمتم تو سرگردانی |
|
بازآی که تا به خود نیازم بینی |
|
|
| بیداری شبهای درازم بینی |
|
نی نی غلطم که خود فراق تو مرا |
| کی زنده رها کند که بازم بینی |
|
با زهره و با ماه اگر انبازی |
|
|
| رو خانه ز ماه ساز اگر میسازی |
|
بامی که به یک لگد فرو خواهد شد |
| آن به که لگد زنی فرو اندازی |
|
با صورت دین صورت زردشت کشی |
|
|
| چون خر نخوری نبات و بر پشت کشی |
|
گر آینه زشتی ترا بنماید |
| دیوانه شوی بر آینه مشت کشی |
|
با قلاشان چو رد نهادی پائی |
|
|
| در عشق چو پخت جان تو سودائی |
|
رنجه مشو و به هیچ جائی مگریز |
| میدان که از این سپس نگنجی جائی |
|
بالا شجری لب شکر و دل حجری |
|
|
| زنجیر سری، سیم‌بری رشک پری |
|
چون برگذری درنگری دل ببری |
| چشمت مرساد سخت زیبا صوری |
|
تو می‌خندی بهانه‌ای یافته‌ای |
|
|
| در خانه‌ی خود دام و دغل باخته‌ای |
|
ای چشم فراز کرده چون مظلومان |
| در حیله و مکر موی بشکافته‌ای |
|
جانم ز طرب چون شکر انباشته‌ای |
|
|
| چون برگ گل اندر شکرم داشته‌ای |
|
امروز مرا خنده فرو می‌گیرد |
| تا در دهنم چه خنده‌ها کاشته‌ای |
|
خوش خوش صنما تازه رخان آمده‌ای |
|
|
| خندان بدو لب لعل گزان آمده‌ای |
|
آن روز دلم ز سینه بردی بس نیست |
| کامروز دگر به قصد جان آمده‌ای |
|
در باغ درآب با گل اگر خار نه‌ای |
|
|
| پیش آر موافقت گر اغیار نه‌ای |
|
چون زهر مدار روی اگر مار نه‌ای |
| این نقش بخوان چو نقش دیوار نه‌ای |
|
گر آب دهی نهال خود کاشته‌ای |
|
|
| ور پست کنی مرا تو برداشته‌ای |
|
خاکی بودم به زیر پاهای خسان |
| همچون فلکم مها تو افراشته‌ای |
|
گر با همه‌ای چو بی منی بی‌همه‌ای |
|
|
| ور بی‌همه‌ای چو با منی با همه‌ای |
|
در بند همه مباش، تو خود همه باش |
| آن دم داری که سخره‌ای دمدمه‌ای |
|
..... |
|
|
