چرا ز اندیشه ای بیچاره گشتی

چرا ز اندیشه ای بیچاره گشتی		فرورفتی به خود غمخواره گشتی
تو را من پاره پاره جمع کردم		چرا از وسوسه صدپاره گشتی
ز دارالملک عشقم رخت بردی		در این غربت چنین آواره گشتی
زمین را بهر تو گهواره کردم		فسرده تخته گهواره گشتی
روان کردم ز سنگت آب حیوان		به سوی خشک رفتی خاره گشتی
تویی فرزند جان کار تو عشق است		چرا رفتی تو و هرکاره گشتی
از آن خانه که تو صد زخم خوردی		به گرد آن در و درساره گشتی
در آن خانه که صد حلوا چشیدی		نگشتی مطمن اماره گشتی
خمش کن گفت هشیاریت آرد		نه مست غمزه خماره گشتی