آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم

آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم		خاک می‌بوسم و عذر قدمش می‌خواهم
من نه آنم که ز جور تو بنالم حاشا		بنده معتقد و چاکر دولتخواهم
بسته‌ام در خم گیسوی تو امید دراز		آن مبادا که کند دست طلب کوتاهم
ذره خاکم و در کوی توام جای خوش است		ترسم ای دوست که بادی ببرد ناگاهم
پیر میخانه سحر جام جهان بینم داد		و اندر آن آینه از حسن تو کرد آگاهم
صوفی صومعه عالم قدسم لیکن		حالیا دیر مغان است حوالتگاهم
با من راه نشین خیز و سوی میکده آی		تا در آن حلقه ببینی که چه صاحب جاهم
مست بگذشتی و از حافظت اندیشه نبود		آه اگر دامن حسن تو بگیرد آهم
خوشم آمد که سحر خسرو خاور می‌گفت		با همه پادشهی بنده تورانشاهم