تیک های عصبی در کودکان، رفتار والدین موثر است؟

عبارتست از حرکت یا صداهای غیر ارادی، سریع، ناگهانی، ناموزون، تکراری و کلیشه ای که فرد مبتلا تقریبا در مقابل آن نمی تواند مقاومت کند اما با اراده می تواند آنها را برای مدتی کنترل کند. تیک ها معمولا در سالهای آخر کودکی دیده می شوند. اما در سالهای دیگر نیز می توان این اختلال را مشاهده کرد. تیک ها به دو نوع ساده و مرکب تقسیم می شوند. تیک های ساده معمولی عبارتند از : حرکات پرتابی گردن، چروک پیشانی ، بالا انداختن شانه، چشمک زدن، پرش یا تغییر شکل دهان، بالا رفتن ابرو، غنچه کردن دهان، نشان دادن دندان ها، بیرون آوردن زبان، کشیدن انگشت و… . تیک های مرکب عبارتند از: رفتارهای آرایشی، قیافه گرفتن، حرکات پرشی دست-بازو، خود را زدن، گاز گرفتن، لمس کردن، پا به زمین کوبیدن، بوئیدن اشیاء، تکرار کلمات و …

تیک معمولا به دنبال اختلالات تطابقی از قبیل دستکاری بدن، ادامه شرایط نامساعد محیطی و پیدایش درگیری های مختلف و اضطراب شدید ظاهر می شود. به نظر می رسد تیک در خانواده های افراد مبتلا به اختلالات تیک شایع تر است و همینطور در مردها تیک ۳ برابر بیشتر از زنها وجود دارد. توجه روی تیک غالبا سبب تشدید آن می شود. به اعضاب خانواده ها توصیه می شود تا جابب که امکان دارد در ابتدا توجهی به آن نداشته باشند اما اگر تیک به حدی شدید که در عملکرد فرد اختلال بوجود آورد یا موجب آشفتگی و پریشانی هیجانی قابل توجهی تبدیل شد معاینات کامل توصیه می شود. برای درمان تیک ها معمولا از روان درمانی و دار. درمانی استفاده می شود. همینطور از روش های رفتاری، بخصوص درمان های "برگشت عادت” در معالجه تیک های گذرا استفاده می شود و مفید است.