ای کاروان آهسته ران

خسته از کارهای روزانه ام وتلفن دائم زنگ می زند. بله بفرمائید. صدایی آنطرف تلفن غم آلوده می گوید او را به سی سی یو منتقل کردند متوجه نشدم شاید اشتباه گرفتید . نه! مادر را به بخش مراقبتهای …

خسته از کارهای روزانه ام وتلفن دائم زنگ می زند. بله بفرمائید. صدایی آنطرف تلفن غم آلوده می گوید او را به سی سی یو منتقل کردند متوجه نشدم شاید اشتباه گرفتید . نه! مادر را به بخش مراقبتهای ویژه منتقل کردند وبدون خدا حافظی گوشی را قطع می کند. لحظه های سکوت سراسر وجودم را می گیرد و از خود می پرسم باید چه کار کنم من که خیلی گرفتارم خبر خوبی نبود کاش بمن نمی گفتند من خیلی کاردارم و باید کارهایم راانجام بدهم در برنامه فردای خود به ملاقات او می روم سعی می کنم با انجام کار مسئولیتی که متوجه من است را از یاد ببرم .

ما چرا راحت بخود دورغ می گویم وچه راحت باور می کنیم دورغ خود را فردا حتما وقتی کارهایم تمام شد به ملاقات او خواهم رفت حتما این کار راا نجام می دهم و فردا یک روز پرکار شروع می شود و باید به مسافرت هم بروم سر راه برای خارج شدن از شهر به بیمارستان می روم ولی ملاقات ممنوع است از پرستار خواهش می کنم که به من اجازه ملاقات بدهد. می گوید به پشت پنچره برو من به او می گویم ملاقاتی دارد من پشت پنچره از زاویه ای که بهتر بتوانم او راببینم می ایستم و پرستار به او می گوید ملاقاتی داری او برگشت چشمان او از راه دور بمن خیره شده بود ولی نه مثل همیشه نگاهش پر معنی بود و بغض آلود یک لحظه تمام وجودم آتش شد و من نیز به او خیره شده بودم سعی کردم با اشاره با او صحبت کنم ولی نتوانستم فقط به چشماش نگاه می کردم و کاملا از خود بیخود شده بودم تنها کاری که کردم دستهایم را بعلامت خدا حافظی تکان دادم ورفتم یک انسان تا چه حد می تواند بیرحم باشد کار را بهانه قرار دادم و گفتم مسافرتم دیر می شود وقتی برگشتم باز به ملاقاتش می روم از صنحه دور شدم و شروع به ازریابی کار خود کردم تا زودتر همه چیز را فراموش کنم رفتم ولی روح بامن نبود جرا ت نمی کردم لحظه ای چشمهایم را ببندم چرا که نگاه غم آلوده او روبروی من بود من رفتم ولی ایکاش لحظه ای تحمل می کردم تا امروز هر وقت چشم را می بندم نگاه او ظاهر می شود و من پاسخی ندارم.

حتما فردا که از مسافرت برگشتم به ملاقات او خواهم رفت روز بعد تلفن زنگ زد و خبر مرگ او را داد و من با خود گفتم راحت شد و نگاه دیروز او نگاه آخر بود و ما چه راحت به خود دورغ می گویم و چه راحت باور می کنیم ولی بعد از گذشت سالها هنوز آن نگاه را فراموش نمی کنم هنوز جزئیات آنرا به خاطر دارم تااینکه در جشن عروسی دخترم برای آخرین مراسم از من خواستن با دخترم خدا حافظی کنم همه کسانی که تا لحظاتی پیش پایکوبی می کردند ساکت ما را نظاره می کردند سکوت سنگینی حاکم شده بود من دخترم را نگاه کردم و خواستم خداحافظی کنم ناگهان چشمانم به چشمانش قفل شد. من این فقل شدن را دیده بودم تمام بدنم سرد شد.

بله فقل شدن نگاه مادرم را بیاد آوردم و از خودبیخود شدم مرد که گریه نمی کند همه مرا نگاه می کردند و من گذشته خود را و نگاه پر ازخواهش او را نه این نگاه نگاه آخر نیست اشک بر پهنای صورتم روان شد و همه دیدند من گریه کردم حتی آنها که پشت سرم بودند بیحرکت ماندند مرا دیدند و فهمیدند گریه می کنم دخترم مرا در آغوش کشید ولی نگاهم را نخواند همانطور که من نگاه مادرم را نفهمیدم دختر تو می روی ولی بدان نگاه منتظر پدر و مادرت تا آخرین لحظات به دنبال تو و تا آخرین لحظات نگران توست و توباید این را بدانی و اگر روزی فهمیدی که نگاه نگران اورا حرمت ننهادی تا آخر عمر خود را نمی بخشی. ومن حرمت نگاه مادرم را نگاه نداشتم و هرگز خودم را نمی بخشم .تو میروی ونگاه پدرو مادرت به دنبال توست و فقط لحظه ای آرام خواهند شد که در کنار توباشند و من نمی دانستم و نگاهش را نخواندم . و ای کاش می فهمیدم ولحظه ایی درنگ می کردم سالها از آن نگاه می گذرد و افسوس هیچ کاری نمی توان انجام داد.

فرشاد اکبرنژاد

بهمن ۵۷

مسلمی نائینی