خانه‌ های امن، كودكان سالم‌

روزنامه اطلاعات:کودک در خانواده رشد میکند و پایه‌های اصلی شخصیت و سلامت روان او در همین محیط پیریزی میشود. تاثیر خانواده بر خصوصیات شخصیتی و روانی کودک بسیار وسیع و پایدار است، به‌طوری که کودکان بسیاری از رفتارها، نگرش‌ها، اعتقادات و ارزش‌های خود را در خانواده‌ها و از پدران و مادران و خواهران و برادران میآموزند.

 

 

این آموخته‌ها به‌طور مستقیم و غیرمستقیم بر سلامت و بهداشت روان آنان تاثیر دارد. آنها بسیاری از عادات زندگی خود را در خانواده فرا میگیرند. به همان اندازه که شیوه‌های غذا خوردن و نظافت کردن را فرا میگیرند، رفتار صحیح با دیگران، احترام به بزرگتر، کمک و همیاری و برنامه‌ریزی در زندگی را نیز آموزش میبینند. خانواده در تامین بهداشت روانی کودک اهمیت والایی دارد، زیرا جامعه سالم از خانواده‌های سالم و خانواده‌های سالم از افراد سالم تشکیل شده‌اند.

4 قاعده کلی برای والدین:
صرف‌نظر از این که فرزند دختر باشد یا پسر، کوچک باشد یا بزرگ، لازم است 4 قاعده بنیادی و موثر برای تامین بهداشت روانی آنها مورد توجه قرار گیرد، که عبارت است از:

 

فرزند خود را دوست داشته باشید: هیچ کس به اندازه کودک به عشق، محبت، نوازش و توجه نیاز ندارد، والدین میتوانند هر روز عشق و توجه به کودکان را از نوزاد شیرخواره تا نوجوان 18 ساله نشان دهند. والدین مهربان، فرزندان مهربان تربیت میکنند.

 

برای فرزند خود الگوی خوبی باشید: الگو یا سرمشق شدن والدین، مهم‌ترین عامل تحکیم و تربیت و تضمین بهداشت روانی کودک است. یکی از عواملی که میتواند به اثربخشی تلاش‌های والدین برای تربیت آنان آسیب برساند، احساس مسئولیت نداشتن در مقابل فرزندان و صادق نبودن با آنهاست. کودکان معمولا از روی الگوبرداری یاد میگیرند نه از طریق شنیدن دستورات بزرگترها.
فرزند خود را آموزش دهید: نباید انکار کرد که تعدادی از والدین، بیشترین کاری که انجام میدهند، این است که فرزند را تنبیه میکنند؛ زیرا تنبیه کردن کودکان، آسان‌تر از آموزش دادن یا تربیت کردن آنهاست، این نوع نگرش‌ها فرزندان را سرکش بار میآورد.
به یاد داشته باشید که کودکان از طریق ایجاد ارتباط و تداعی یاد میگیرند، و مناسب‌ترین لحظه‌ برای آموزش کودکان زمانی است که آنها سئوال میکنند.
فرزند خود را با انضباط بار بیاورید: در اغلب موارد، علت ناتوانی والدین در مودب و منظم بار آوردن کودکان این است که تصور میکنند باید میان عشق به فرزند و انضباط، یکی را انتخاب کنند.
این باور به‌طور کلی غلط است. دیدگاه صحیح در مورد تربیت فرزندان این است که عشق به فرزند و انضباط آنها باید با هم همراه باشد. یکی بدون دیگری سودی نخواهد داشت. در موقعیت‌های حساس و خطرناک که آنها حتما باید مطیع والدین باشند. در مواردی که کودکان به کارهای خطرناک دست میزنند، بدون اجازه دورتر از خانه میروند و کارهایی میکنند که والدین واقعا صلاح نمیدانند، میتوان تنبیه‌های جزئی برای آنها در نظر گرفت. اما نباید فراموش کرد که تنبیه همیشه باید پس از توضیح علت آن به اجرا در آید.‌

 

تنبیه کودکان میتواند به صورت‌های گوناگون اعمال شود: تنبیه کودکان تنها کتک زدن آنها نیست، دریغ کردن محبت به مدت کوتاه، محروم کردن از تلویزیون به مدت چند روز، مانع شدن از بازی با دوستان، به تعویق انداختن دید و بازدیدهای خانوادگی و به تاخیر انداختن خرید لباس‌های تازه، شیوه‌های بهتری برای تادیب آنهاست. البته نباید مدت این تنبیه‌ها از چند روز تا 2 هفته بر حسب سن کودک بیشتر باشد. تنبیه‌های درازمدت، به ویژه اگر فرزندان خردسال باشند، هیچ اثری نخواهد داشت. اگر به کودک اجازه داده شود که رفتار خود را اصلاح کند و امتیازهای اولیه را دوباره به دست آورد، درس موثرتری به او داده خواهد شد.