ترافیک تهران؛ موضوعی امنیتی

فرض کنید یکی از ایرانیانی که یک ماه گذشته در خارج از کشور بوده، از همه جا بی‌خبر همین امشب پایش را به فرودگاه بگذارد و بخواهد به منزلش در حوالی میدان ونک برگردد. او با چه منظره‌ای …

فرض کنید یکی از ایرانیانی که یک ماه گذشته در خارج از کشور بوده، از همه جا بی‌خبر همین امشب پایش را به فرودگاه بگذارد و بخواهد به منزلش در حوالی میدان ونک برگردد. او با چه منظره‌ای روبه‌رو خواهد شد؟ این هموطن ما می‌بیند که در خیابان ولیعصر و خیابان‌های اطراف آن، ماموران نیروهای انتظامی قدم‌به‌قدم ایستاده‌اند و مواظبند که هیچ بنی‌بشری راهبندان درست نکند. آیا با خودش فکر نخواهد کرد که لابد اتفاق مهیبی در تهران رخ داده یا احتمالا شورش ناگواری باعث شده همه نیروهای پلیس بسیج شوند تا آن را اداره کنند؟ چهره این روزهای تهران، با حضور ماموران پلیس راهنمایی و رانندگی، نیروهای کادر و وظیفه پلیس امنیت اخلاقی، پلیس امداد، پلیس پیشگیری و حتی پلیس یگان ویژه، بیش از هر موقع دیگری نشانه‌هایی از وضعیت امنیتی پایتخت را نشان می‌دهد.

همه این نیروها به خیابان‌ها آمده‌اند تا چه چیزی را سامان بدهند؟ ترافیک را؛ ترافیکی که همه می‌دانستند مشکل‌ساز خواهد شد اما کسی به فکر راه چاره نیفتاد تا حالا، که از دست پلیس هم کار چندانی برنخواهد آمد. پلیس چقدر می‌تواند با این انرژی و این همه نیرو در خیابان‌ها حضور داشته باشد؟ یک هفته، یک ماه، یک سال؟ ‌گیریم که امسال با حضور پلیس، مشکل ترافیک به‌طور نیم‌بند حل شود؟ سال بعد را باید چه کنیم؟ این روزها بسیاری از شهروندان تهرانی، وقتی که خسته و کوفته از سرکار بازمی‌گردند و با اعصابی خراب مجبورند دو ساعت در ترافیک کشنده تهران، بایستند و متر به متر فاصله خود را تا منزل کم کنند، چه حالی باید داشته باشند؟ فرقی نمی‌کند که سوار اتوبوس یا تاکسی یا خودروی شخصی باشند؛ در این عذاب همه شریکند. آیا این ناراحتی‌ها در ذهن مردم نخواهد ماند و اگر وضع به همین منوال پیش رود و به تعداد خودرو‌های تهران افزوده شود، نارضایتی‌ها بیش از این نخواهد شد؟ آیا فشار خیلی زیاد از بابت همین ترافیک ناقابل که اصلا به چشم مسوولان نمی‌آید، نمی‌تواند باعث ناآرامی‌های اجتماعی شود و آیا دود چنین ناآرامی‌هایی بیش از همه به چشم دولت و نظامی که به ترافیک نبوده، نخواهد رفت؟ وقتی محسن هاشمی، مدیرعامل مترو و مجموعه شهرداری تهران، به دولتمردان می‌گفتند بودجه‌های متروی تهران را به این نهاد بدهید تا در آینده مشکل ترافیک گریبان ما را نگیرد، دولتمردان با نگاه‌هایی صرفا سیاسی بودجه‌های متروی تهران را معلق کرده بودند.

هنوز دولت تعداد زیادی اتوبوس گازسوز به شهرداری تهران بدهکار است. آن موقع که نفت ایران بشکه‌ای ۱۴۰ دلار بود، دولت به فکر ترافیک تهران نبود و نصیحت هیچ کارشناس دلسوزی را هم نمی‌شنید و به فکر پروژه انتزاعی منوریل بود اما حالا که نفت بشکه‌ای ۴۰ دلار شده و اقتصاد کشور زیر فشار خردکننده‌ای قرار گرفته، مسوولان وزارت کشور در تلویزیون حاضر می‌شوند و می‌گویند که تنها راه حل ترافیک، توسعه ناوگان حمل‌و‌نقل عمومی است. هنگامی که شهرداری تهران با همه ساختار بوروکراتیک و کند و بیمار خود، می‌خواست پروژه‌های شهری را زودتر انجام دهد، با دعواهای سیاسی دولت بر سر سیمان روبه‌رو شد اما حالا همین دولت، به کندی روند اجرای پروژه‌های عمرانی شهرداری برای حل ترافیک ایراد می‌گیرد. خودروسازان کشور و مروجان فرهنگ ترافیکی هم با خیال راحت، گوشه‌ای نشستند تا ببینند پایان ماجرا چه خواهد شد. این روزها واقعا به عاقبت ترافیک تهران نزدیک می‌شویم؛ داریم می‌بینیم که به قدری تعلل و بی‌تدبیری و خونسردی عارفانه مدیران کش آمده است، که پلیس با نیروهای باتوم به دست خود، باید به رانندگان بفهماند که دوبل پارک نکنند و بین دو خط عبور کنند. حالا همه فرماندهان نیروهای پلیسی و امنیتی کشور هم می‌دانند که اگر ترافیک همینطور پیش برود، کل کشور را گرفتار خواهد کرد.