چرا پارک دوپرنس به پاریسی ها روی خوش نشان نمی دهد

کسب نتایج بد پاری سن ژرمن در خانه و اینکه در ۶ بازی اخیر خود درورزشگاه تاریخی پارک دوپرنس در شهر پاریس رنگ پیروزی را ندیده, به یکی از موضوع های مهم و قابل بحث در فوتبال باشگاهی فرانسه بدل شده موضوعی که میان باورهای خرافی و ناکارآمدی های روحی, تاکتیکی و فردی پاریسی ها پا در هوا مانده است

کسب نتایج بد پاری سن ژرمن در خانه و اینکه در ۶ بازی اخیر خود درورزشگاه تاریخی پارک دوپرنس در شهر پاریس رنگ پیروزی را ندیده، به یکی از موضوع های مهم و قابل بحث در فوتبال باشگاهی فرانسه بدل شده؛ موضوعی که میان باورهای خرافی و ناکارآمدی های روحی، تاکتیکی و فردی پاریسی ها پا در هوا مانده است!

پس از گذشت ۱۰ روز از آغاز مسابقات فوتبال باشگاهی فرانسه، در نیمه دوم جدول با نام هایی روبرو می شویم که در سال های گذشته در زمره بالانشین ها و حتی مدعیان قهرمانی قرار داشتند؛ در حالی که تیمی چون نانسی صدر جدول را هم امتیاز با لیون، آن هم با یک بازی کمتر در اختیار دارد و تیم هایی چون لومان، والنسین، استراسبورگ و نیس در بخش بالایی جدول در کنار معدود نام های بزرگ از جمله بوردو و سنت اتی ین،جا خوش کرده اند.

با نگاهی به بخش پایینی جدول و مشاهده نام هایی مانند مارسی، پاری سن ژرمن، موناکو، اوسر و لانس به این واقعیت می رسیم که دست کم تا این جای کار، رده بندی به قول معروف «روتین» و سلسله مراتبی که طبق عادت بر لوشامپیونه حکومت می کرد، دگرگون شده است و البته اینکه نزول تیم های بزرگ و به تبع آن بالانشین شدن کوچک ها و متوسط ها تا چه اندازه برای فوتبال فرانسه مفید است یا ضرر دارد، بحث دیگری است که فرصت دیگری را هم طلب می کند.

پاری سن ژرمن با قبول شکست ۳ بر یک مقابل تیم «رن» در ورزشگاه پارک دوپرنس، همچنان در جست و جوی نخستین پیروزی خانگی در فصل تازه بسر می برد. در این رهگذر گفتنی است نبود شخصیت مستحکم و پیروزمندانه در ساختار تیمی و به ویژه نزد بازیکنان این تیم، بخش اعظم ناتوانی پاریسی ها در تحمیل اراده و کسب پیروزی در دیدارهای خانگی را توجیه می کند. مدت های طولانی است که عبارت معروف «اینجا پاریس است!» برای ایجاد ترس و وحشت در دل حریفان از روی سکوهای ورزشگاه تاریخی پایتخت فرانسه( پارک دوپرنس) به گوش نمی رسد.

درست مانند رن که در جریان دیدارهای هفته دهم لوشامپیونه به گونه ای منطقی و شایسته توانست تیم محبوب پایتخت فرانسه را از میان بردارد، دیگر تیم هایی که از آغاز فصل در ورزشگاه خانگی پاری سن ژرمن بازی کرده اند نیز بدون هراس از اسطوره بودن ورزشگاه و هیاهوی ویرانگر طرفداران، به راحتی از میزبان امتیاز گرفته اند. پاری سن ژرمن که در ۶ دیدار برگزار شده خود از آغاز فصل در «دژ» سابق رنگ پیروزی را ندیده، با نتیجه ای که مقابل رن بر جای نهاد سومین شکست را از ۲ ماه گذشته در کارنامه خود به ثبت رسانده است. آلن کوئیزاک، رئیس باشگاه پاری سن ژرمن پس از پایان بازی با رن گفت: «من خیلی نگران و به طور وحشتناکی ناامید و سرخورده هستم.

به یاد مردی وارد زمین شدیم که همواره چه به عنوان بازیکن و بعدها به شکل های گوناگون، نماد تیم به حساب می آمد. یاد و خاطره «فرانسیس بورلی» مرد بزرگی که دیگر در میان ما نیست را گرامی داشتیم، انتظار چنین نتیجه ای را نداشتم. نباید شکست می خوردیم.» رئیس به طور معمول صبور و آرام پاری سن ژرمن، در ادامه با لحنی خشک و آمیخته به تهدید ادامه داد: «من در بازی مقابل رن نبود روحیه هجومی و پیروزمندانه و اشتباهات زیاد فردی غیرقابل توجیه را نزد بازیکنان دیدم.»

نبود روحیه پیروزمندانه و تهاجمی در بازی میزبان وجود نداشت و نباید و نمی توان در این باره تردید روا داشت اما با وجود اینکه رن سر تا پا انگیزه و از اراده و اشتیاق به پیروزی سرشار بود، نمی توان خستگی و دور ماندن از شادابی فیزیکی که در ساق های بازیکنانش به وضوح مشهود بود را از نظر دور داشت. رن تنها ۳ روز پیش از بازی با پاری سن ژرمن، در دیداری بسیار فشرده و سنگین توانسته بود با پیروزی مقابل نماینده بلغارستان به مرحله گروهی جام یوفا صعود کند اما با وجود این، پاریسی ها در نبردهای تن به تن برای اینکه بتوانند پیروز از میدان خارج شوند، مقابل حریف کم آوردند.

شاگردان پل لوگوئن در تقابل با بازیکنان توانمند و خلاق رن، بازیکنانی مانند سیلوین ویلتورد، جیمی بریاند، اولیویه تومر و به ویژه «ژروم لوروها» که دست پرورده پاری سن ژرمن است و در این بازی بهتری بازیکن زمین بود، هرگز موفق نشان ندادند. این کمبود و مشکل تازگی ندارد و هنگامی که در فصل گذشته پاری سن ژرمن در شرایط نامطلوب و در معرض خطر سقوط قرار داشته نیز کاملاً مشهود بود که البته با یکی، دو پیروزی گاه نامنتظره، شاگردان لوگوئن از رفتن به دسته پایین تر نجات یافتند که از رهگذر آن نشانه های مثبت و امیدوارکننده ای برای تولد تازه پاری سن ژرمن دیده می شد اما در حال حاضر به نظر می رسد پاری سن ژرمن، تیم چهاردهم جدول رده بندی، به همان شرایط ناامید کننده فصل پیش بازگشته باشد. نبود شخصیت پیروزگرایانه که همچنان خودنمایی می کند، در کنار ناتوانی در بروز روحیه جنگندگی، اوضاع و احوال نگران کننده ای را به وجود آورده است.

رئیس باشگاه بدون اینکه نام بازیکن خاصی را بر زبان بیاورد، آن هم به دلیل اینکه کلیت تیم قابل انتقاد، لرزان و سقوط پذیر نشان می داد، گفت: «من سقوط و نزول فردی ندیدم اما به طور وسیع باید از نزول و ناتوانی ای که داریم ابراز انزجار و خجالت کنیم. من نمی گویم بازیکنان زحمت نکشیدند و عرق نریختند. حرف من این است که باید کاری کرد. باید از ته دل و با تمام وجود جنگید تا با شکست از زمین خارج نشویم.»

● کشف چند بازیکن با استعداد

در میان خیل عظیم بازیکنان ریز و درشت تنها کسانی توانستند بازی رضایت بخشی عرضه کنند که انتظار چندانی از آنها وجود نداشت. به طور مثال دیوید انگوگ که بسیار بالاتر و بیشتر از سن خود (۱۸ سال) نشان می دهد اساسی ترین و مهمترین مهاجم خطرناک میزبان برای لرزاندن دفاع رن به حساب می آمد یا «ساها را» بازیکنی که در نخستین حضورش با پیراهن پاری سن ژرمن موفق به گلزنی شده بود، در جناح راست میزبان توانایی و خلاقیت بالقوه یک بازیکن با استعداد و آینده دار را نشان داد. همچنین می توان از «یونس سالخاره» نام برد.

بازیکنی که خیلی دیر وارد زمین شد، از چنان انگیزه و اشتهایی برای تصاحب توپ و نفوذ در دفاع حریف برخوردار بود که هیچ کدام از بازیکنان میزبان به گرد پای او هم نمی رسیدند. از سوی دیگر در مورد گروه فنی هم باید گفت هرگز در قد و قواره یک گروه با انگیزه و صاحب توانایی روحی لازم در کنار زمین ظاهر نشدند؛ ضمن اینکه خط دفاع میزبان نیز در طول ۹۰ دقیقه بازی مقابل رن اشتباهات مرگباری را مرتکب شدند؛ کاری که به دفعات در پارک دو پرنس شاهد انجام آن بودیم.

از طرف دیگر با نگاهی به عملکرد پاری سن ژرمن در خارج از خانه به روشنی و البته در تقابل با آنچه در پارک دوپرنس می گذرد، دچار غافلگیری می شویم. پاری سن ژرمن با تساوی بدون گل در لانس، دیدار پیروزمندانه مقابل لومان و با از پای در آ وردن موناکو، چهره تیمی را نشان داد که از هماهنگی خوب، دفاع مستحکم و دست آخر پیروزمندی در نبردهای تن به تن (آنچه در دیدارهای خانگی از انجام آن ناتوان است) به خوبی بهره می برد. آلن کوئیزاک، رئیس باشگاه گفت: «فکر نمی کنم مسأله ترس در میان باشد، چرا که اگر چنین عاملی وجود داشته باشد بازیکنان ما به ندرت شغل خودشان را عوض می کنند. به هر صورت من شخصاً فکر نمی کنم عارضه یا نوعی بیماری یا هر حالت خاص دیگری را بتوان در ارتباط با عدم پیروزی در پارک دوپرنس به این ورزشگاه نسبت داد و آن را مقصر قلمداد کرد.»

رئیس باشگاه و مربی تیم نزدیک به ۳ هفته فرصت دارند تا برای رفع این مشکل راه و چاره ای پیدا کنند برای اینکه لیون، قهرمان ۶ دوره لیگ فرانسه و مدافع عنوان قهرمانی، به عنوان میهمان آینده پارک دوپرنس، برای استفاده هر چه بهتر و بیشتر از این ناکارآمدی یا نحس زدگی ورزشگاه خانگی پاریسی ها، خود را چندان به دردسر نخواهند انداخت!