پروتئین و ورزشكار

اگر به منظور پرورش عضلات به كار با وزنه روی آورده اید, بالطبع نیاز بیشتری به مصرف پروتئین خواهید داشت در چنین مواقعی, در عین حال كه می كوشید چربی بدن خود را كاهش دهید, پروتئین مورد نیازتان افزایش خواهد یافت

یكی از دلایلی كه ما معتقدیم مینیرو برای شما فایده‌ای ندارد این است كه این مقدار تنها نشان‌دهندهٔ سطح پروتئین پایهٔ مورد نیاز برای برقراری تندرستی در شرایطی خفیف‌تر از فشارهای محیطی معمول است. نیاز روزانه واقعی به پروتئین بستگی به عوامل متغیر متعددی (سن، وضعیت تغذیه‌ای فرد، اندازهٔ بدن و میزان فعالیت بدن) دارد.

همچنین، پروتئین در طی تنش‌های جسمانی (مثل جراحی، خونریزی، صدمات، بیماری طولانی و تمرینات سخت) از بدن كم می‌شود. بنابراین، وقتی شما در معرض این نوع تنش‌ها هستید یا به شدت تمرین می‌كنید، باید پروتئین بیشتری مصرف كنید تا فرایندهای التیامی و رشد و نمو بدنتان تسریع شود و بافتهای قدیمی را بگیرد.

شما به عنوان یك ورزشكار ممكن است طی تعریق شدید، تخریب سلولهای خونی و صدمات شدید، صدمات خفیف (مثل كشیدگی‌های عضلانی، پیچ خوردگیها و التهابات) و فشار فیزیولوژیك متعاقب ورزشهای سنگین دچار اتلاف پروتئین بیشتری از بدنتان شوید.

اگر به منظور پرورش عضلات به كار با وزنه روی آورده‌اید، بالطبع نیاز بیشتری به مصرف پروتئین خواهید داشت. در چنین مواقعی، در عین حال كه می‌كوشید چربی بدن خود را كاهش دهید، پروتئین مورد نیازتان افزایش خواهد یافت.

پرواضح است كه نقش شما به عنوان ورزشكاری كه در فعالیتهای ورزشی سنگین شركت می‌كند باعث افزایش نیاز روزانه شما به پروتئین خواهد شد. اما چرا تنش حاصل از ورزشهای سنگین دقیقاً معادل افزایش نیاز بدن شما به پروتئین بیشتر است؟ پاسخ این پرسش در شناخت مكانیسم سوخت و ساز پروتئین نهفته است.

تولید و تخریب پروتئین (دو وجه فرایند سوخت و ساز پروتئین)، تعادلی پویا با هم دارد؛ در نتیجه وزن بدن تقریباً ثابت می‌ماند. عضله، یك محل ذخیرهٔ عمدهٔ پروتئین در بدن است، و هر گونه افزایش یا كاهش عمده‌ای در تودهٔ پروتئین بدن، احتمالاً بر پروتئین عضلات هم تأثیر می‌گذارد و در نتیجه وزن و قدرت عضلانی را تغییر می‌دهد.

ورزش باعث كاهش در تولید پروتئین می‌شود كه ساعتها بعد از فعالیت بدنی ادامه دارد. با گذشت زمان، در صورتی كه پس از دوره كاهش تولید پروتئین، افزایشی در میزان تولید به وجود بیاید، شاهد اتلاف عمدهٔ تودهٔ عضلانی خواهیم بود. برای همین است كه توصیه می‌شود پس از هر جلسه ورزش بهتر است مقداری به استراحت بپردازید تا زمان تولید پروتئین فراهم شود. در غیر این صورت باعث ایجاد پدیده‌ای تحت عنوان ضعف توانایی ورزشی می‌شود.

چرا ورزش باعث افزایش سرعت تخریب پروتئین‌ها می‌شود؟ در این زمینه دو نظریه وجود دارد. یكی از این دو نظریه می‌گوید كه عضلات برای انقباض خودشان از پروتئین به عنوان منبع سوخت استفاده می‌كنند. شاید در ابتدا غیرمنطقی به نظر برسد كه عضلات برای تأمین انرژی از بافتهای خودشان مایه بگذارند، اما در واقع این فرایند كاملاً واقعی است؛ عضلات می‌توانند چه در حال تهیه انرژی و چه در حال استراحت از بافتهای خودشان استفاده كنند. در نتیجه، مشاهده می‌كنیم ذخایر عظیمی از انرژی در بدن وجود دارد. به نظر می‌رسد كه مقدار پروتئین مصرفی تحت عنوان سوخت بدن در حین اجرای فعالیتهای بی‌هوازیِ درازمدت مثل دوهای استقامت، شنا و دوچرخه سواری افزایش می‌یابد.

نظریهٔ دوم در مورد تأثیر ورزش بر تخریب پروتئین‌ها با آمینو اسیدها ارتباط دارد. به خاطر اینكه آمینو اسیدها به عنوان واحدهای ساختمانی پروتئین‌ها محسوب می‌شوند، كافی بودن مقدار آنها در بدن باعث تولید مقادیر بیشتری از پروتئین‌ها می‌شود. رشد بدن انسان بستگی به كافی بودن مقدار آمینو اسیدها دارد كه از راه مصرف پروتئین‌ها بدست می‌آید.