دیکتاتور بودند ولی عاشقشان بودیم

پرویز فلاحی پور از پدر و مادرهای دیروز می گوید

پرویز فلاحی‌پور را خیلی‌ها به واسطه حضورش در سریال‌ «شب‌دهم» در نقش «یاور» می‌شناسند. شاید بتوان گفت او با بازی در این سریال به مخاطبان تلویزیونی شناسانده شد...

فلاحی‌پور در مجموعه‌های تلویزیونی زیادی بازی کرده است؛ سریال‌هایی مانند همه خانواده من، گل‌های گرمسیری، حضرت یوسف(ع) و... اما بهانه ما برای گفت‌وگو با او در صفحه «گپ» این هفته، حضور او در مجموعه‌های تلویزیونی یا سینمایی نبوده، بلکه از او خواسته‌ایم ما را با گذشته و خاطراتش همراه کند و از کودکی‌اش، خانه و خانواده‌اش برایمان بگوید و او نیز همین‌گونه ما را با دنیای خاطره‌‌‌انگیزش همراه کرده است. با «گپ» این هفته همراه شوید.

▪ خانواده برای شما چه مفهومی دارد؟

به نظر من خانواده زمانی معنای حقیقی خود را پیدا می‌کند که اعضای آن با یکدیگر متحد باشند و دغدغه یکدیگر را داشته باشند. خیلی از آدم‌ها در یک خانه زندگی می‌کنند ولی از هم جدا هستند؛ چه از لحاظ فکری و چه از لحاظ روانی. اما به نظر من معنای خانواده یعنی با هم بودن و یکدیگر را دوست‌داشتن.

▪ فکر می‌کنید چرا در گذشته اعضای خانواده نسبت به یکدیگر احساس مسوولیت بیشتری داشتند؟

شاید چون در گذشته مسائل اقتصادی مانند امروز نبود و تا این حد فشار روی مردم نبود. آن زمان عواملی مانند اینترنت، ماهواره و شبکه‌های مجازی هم وجود نداشت. متاسفانه این دنیای مجازی باعث دوری آدم‌ها از یکدیگر شده است. البته درست است که با وجود این ابزارها دنیا به یک دهکده جهانی تبدیل شده اما آدم‌ها در خودشان فرو رفته‌اند و روزبه‌روز هم تنهاتر می‌شوند. متاسفانه ما روزبه‌روز به دنیای پر از تنهایی نزدیک‌تر می‌شویم که این موضوع می‌تواند بسیار خطرناک باشد.

▪ چرا خطرناک؟

چون ما انسان‌ها به ارتباط نیاز داریم. نیاز داریم با هم باشیم و از یکدیگر دلجویی کنیم. مثلا قدیم در هر اتاقی یک تلویزیون وجود نداشت یا تا این حد شبکه‌های تلویزیونی مختلف نبود. آدم‌ها راحت‌تر به یکدیگر نزدیک می‌شدند و احوال‌پرس هم بودند. امروز با وجود همه امکانات، باز آدم‌ها بیشتر احساس تنهایی دارند و این اصلا خوب نیست.

▪ ولی در گذشته خیلی از پدرها دیکتاتور بودند و خانواده‌های بسته‌تری داشتیم. قبول ندارید؟

ببینید، در گذشته خیلی‌ از بچه‌ها به‌خصوص پسرها از لحاظ مالی و شغلی به پدرشان وابسته بودند و برای همین مجبور بودند این دیکتاتوری را تحمل کنند. من خودم با آزاد گذاشتن بچه‌ها موافق‌تر هستم اما آزادی‌ای که چارچوب داشته باشد، مثلا پدر من واقعا دیکتاتور بود و من هیچ‌وقت جرات نمی‌کردم در مورد چیزی اظهارنظر کنم، به‌خصوص وقتی میهمان داشتیم. خب این جور رفتارها باعث بروز مشکلاتی هم می‌شد. به نظر من این رفتارها رشد نوجوان و جوان را کند می‌کند، به‌طوری که در آینده نمی‌تواند اعتمادبه‌نفس داشته باشد و درست تصمیم بگیرد. در قدیم به خاطر این‌گونه رفتارهای دیکتاتوری، خیلی از بچه‌ها سرخورده می‌شدند و نمی‌توانستند از آرزوهایشان بگویند ولی در حال حاضر بچه‌ها خیلی راحت اظهارنظر و از علایقشان صحبت می‌کنند.

▪ گفته‌های شما را قبول دارم اما می‌خواهم بدانم پس چرا نسل شما آدم‌های موفق‌تری بودند؟

چون بچه‌های قدیم برای خانه و خانواده حرمت قائل بودند و اگر چیزی باب میلشان نبود، رودرروی والدینشان قرار نمی‌گرفتند. آنها با سختی بزرگ می‌شدند و برای همین ارزش داشته‌هایشان را بیشتر از بچه‌های امروز می‌دانستند.

▪ ارتباط شما به‌عنوان یک پدر با فرزندانتان چگونه است؟ آیا به آنها آزادی می‌دهید؟

آزادی می‌دهم، اما کنترل‌شده. مثلا در دوست

پیدا کردنشان خیلی حساس هستم و همیشه به بچه‌هایم هشدار می‌دهم که در انتخاب دوست دقت کنند یا سعی کنند دیروقت به خانه برنگردند.

▪ در مورد آینده آنها چقدر دخالت می‌کنید؟

بیشتر سعی می‌کنم کمک کنم راه درست را انتخاب کنند. مثلا من دوست نداشتم فرزندانم بازیگر شوند اما دخترم به این کار علاقه داشت بنابراین سد راهش نشدم چون می‌خواستم چیزی که دوست دارد تجربه کند.

▪ در گذشته‌‌هایتان چه چیزی را جا گذاشته‌اید که امروز دلتنگش هستید؟

خیلی چیزها؛ خیلی از رفاقت‌هایم را و... هنوز که هنوز است، سعی می‌کنم پیدایشان کنم چون به آنها نیاز دارم. امروز دلتنگ خیلی از چیزهایی که از دست داده‌ام هم هستم؛ مثلا افرادی که دوست داشتم اما در کنارم نیستند و حالا در دنیای دیگری زندگی می‌کنند...

▪ در قدیم، اقوام هفته‌ای یک بار در خانه بزرگ‌تر فامیل جمع می‌شدند و با هم گفت‌وگو و احوالپرسی می‌کردند، اما حالا این اتفاق بسیار کمتر می‌افتد. به نظر شما چرا از آن جمع‌های شلوغ فاصله گرفته‌ایم و کمتر برای دیدن هم فرصت داریم؟

شاید بتوان گفت مسائل اقتصادی در این امر نقش پررنگی دارد. یادم است در قدیم مردم بیشتر می‌خندیدند اما حالا به زور می‌شود کسی را خنداند. به هر حال نباید بگذاریم این فاصله‌ها بیشتر شود. ما ایرانی هستیم و باید سنت‌های خودمان را حفظ کنیم. باور کنید انجام صله‌رحم خیلی از مشکلات را از بین می‌برد.

▪ یک تصویر از خانه پدری‌تان به ما بدهید.

خانه پدری برای من رنگ و بوی خاصی دارد و تمام خاطراتم به صورت تصویرهای رنگارنگ در ذهنم حک شده است. بازی‌های کودکی، سینما رفتن‌های یواشکی و... دلم می‌خواهد دوباره آن دوران را تجربه کنم. آن زمان شاید خیلی در رفاه نبودیم یا زندگی‌مان مثل امروز

پر زرق و برق نبود اما غم و غصه نداشتیم یا اگر هم بود، خیلی بزرگ نبود و راحت می‌شد آن را رفع کرد.

▪ در کودکی‌تان آرزویی داشته‌اید که هرگز برآورده نشده باشد؟

بله، من همیشه در کودکی آرزوی داشتن یک دوچرخه داشتم اما پدرم به خاطر امنیت من هیچ‌وقت برایم دوچرخه نخرید. برای همین وقتی خودم بچه‌دار شدم، اولین چیزی که برایش خریدم، یک دوچرخه بود. جالب است بدانید آن دوچرخه هنوز هم هست اما خراب شده و باید آن را تعمیر کنم.

▪ شما در سریال‌های مذهبی-مناسبتی زیادی بازی کرده‌اید که معروف‌ترین آنها مجموعه «شب دهم» به کارگردانی حسن فتحی بود. آیا خودتان از ایام محرم خاطره خاصی دارید؟

بله، در سال‌های کودکی‌ام در روستایی که پدربزرگم زندگی می‌کرد، در ایام محرم تعزیه‌خوانی‌های خوبی اجرا می‌شد. با اینکه سنی نداشتم اما لحظه‌شماری می‌کردم محرم شروع شود و برای دیدن تعزیه به روستا بروم. تعزیه خروج مختار همیشه جزو بهترین تعزیه‌ها برایم بوده است.

▪ سکانس تعزیه‌خوانی در «شب دهم» را هم به خوبی اجرا کردید. شاید دلیلش همین بوده.

بله، این سکانس آخر که شمر می‌خواهد سر مبارک امام‌(ع) را ببرد و با امام حسین(ع) گفت‌وگو می‌کند و به او لگد می‌زند، بسیار من را متاثر می‌کند و آن زمان که این سکانس را به اتفاق حسین یاری بازی می‌‌کردیم، هر دویمان اشک می‌ریختیم و نمی‌توانستیم جلوی گریه‌مان را مقابل دوربین بگیریم.

▪ باز هم دوست دارید در کارهای مناسبتی بازی کنید؟

بله، البته به شرط اینکه کارهای مذهبی باشند، مثل «شب‌دهم» چون بازی در این‌گونه مجموعه‌ها برکت خاصی دارد.

محبوبه ریاستی