قلعه قشم و غارهای خربس (جزیره قشم)

● قلعه قشم :
قلعه قشم که از ۴۰۰ سال پیش باقی مانده از جمله قلعه های پرتغالی است که با سنگ مرجان و ساروج برپا شده است. این قلعه دو بارو داشته که در هر یک از چهار گوشه باروها برجی برآمده …

قلعه قشم :

قلعه قشم که از ۴۰۰ سال پیش باقی مانده از جمله قلعه های پرتغالی است که با سنگ مرجان و ساروج برپا شده است. این قلعه دو بارو داشته که در هر یک از چهار گوشه باروها برجی برآمده بوده است. درون قلعه، اتاق ها و انبارها و برکه ها و چاه هایی ساخته بودند که هنوز آثاری از آنها باقی مانده است. شیوه معماری قلعه و طرح برج و باروبندی آن همانند قلعه سازی ایران دوره ساسانی است.

پرتغالیان از برجهای دیده بانی قلعه که دیدگاهی فراگیرنده داشت، رفت و امد کشتی های جنگی و تجاری را در آبهای خلیج فارس زیر نظر می گرفته اند.گفتنی است همزمان با پادشاهی محمد شاه قاجار، کوترال ( شیخ عبدالرحمان)، حاکم قشم و خانواده و بستگان او در این قلعه زندگی می کردند.

از دیگر آثار تاریخی جزیره قشم، قلعه لافت، قلعه هرمز،قبرستان انگلیسی ها، کلات کشتار، تم سینتی( مقبره مقدس) چهل دختران، آب بندهای پی پشت و گوران، مسجد جامع قشم( با قدمتی قبل از دوره صفویه) ، برکه آب بی بی صوغیه مجموعه کولغان، مقبره شاه شهید و گورستان مقابل آن، بقعه شیخ برخ، مقبره شیخ زین العباد،مقبره سیدان، مقبره شیخ آندر آبی، برج های دیده بانی، چاه های طلا

غارهای خربس :

بر پیشانی کوهی مشرف به ساحل جنوبی جزیره، ۴ دهانه غار، از درون به هم پیوسته، در ارتفاع ۲۰ تا ۳۰ متر به چشم می خورد که به غارهای خربس Xarbes شهرت دارند که گفته می شود از دوره مادها هستند

این غارها که از پدیده های کهن زمین شناختی به شمار می روند، همراه با دیگر پدیده ها و کوهها و خود جزیره قشم دنباله چین خوردگی های رشته کوههای زاگرس هستند که در هزاره های گذشته از زیر آب سربرآورده اند. این غارها از درون با مجموعه دهلیز ها، تالارها و اتاقهای متعدد به ابعاد ۵/۵×۴ متر و چشمه ها و روزنه های گوناگونی که رو به شمال و جنوب قرار دارند، مؤید حضور مردمانی از دورانهای کهن در این جزیره هستند. پیداست که دست آدمیان به مرور زمان و به منظور کاربردهای گوناگون، شکل و سیمای این غارها و دیواره های آنها را دگرگون ساخته و مناسب نیازهای خود درآورده است. ساختار راز آمیز این غارها و قرار گرفتن آن بر بلندی، این عقیده را دامن زده که اینجا در روزگار مادها نیایشگاه مهر و محلی برای ستودن الهه میترا بوده است.