ترامواها Tramways

ترامواها نیز اتومبیل و کامیون خیابان، وسایل حمل و نقل چهار چرخه که روی سیستم‌های ریل راه‌آهن‌های خیابانی کار می‌کنند می‌باشند ترامواهائی که جای اتوبوس‌هائی که با اسب کشیده …

ترامواها نیز اتومبیل و کامیون خیابان، وسایل حمل و نقل چهار چرخه که روی سیستم‌های ریل راه‌آهن‌های خیابانی کار می‌کنند می‌باشند ترامواهائی که جای اتوبوس‌هائی که با اسب کشیده می‌شد، گرفت یا کام نی بوس‌ها به یک دلیل ساده، چرخ‌های فولادی روی ریل فولادی، نرمی فراوانی برای آنکه سوار بر این گونه وسایل نقلیه فراهم می‌کند. اسبان می‌توانند دو برابر آنچه که چرخ‌ها روی جاده‌های کثیف حرکت می‌کرد بکشند. نخستین راه آهن خیابانی در ۱۹۳۲ در نیویورک و هارلم در اصل به طول یک مایل و کار دو اتومبیل با ۳۰ مسافر را در هر سفر جابه‌جا می‌کردند. در طی دو سال طول آن رشته راه آهن به چهار مایل رسید و حرکت هر تراموایک ربع ساعت به یک ربع ساعت انجام می‌گرفت. تراموابزودی در اروپا عمومیت یافت نخست به پاریس در ۱۸۵۳ و سپس به انگلستان در ۱۸۶۰ رسید.

ترامواهائی که با نیروی بخار به‌کار افتاد در سن سیناتی، اوهایو و در لندن در انگلستان کار می‌کرد اما دیری نگذشت که موتورها، جای اسبان را گرفت . گام دیگر گسترش اتومبیل‌های کابلی موتور بخاری بود. اما این موتورها نتوانست روی آن وسایل نقلیه بی‌موتور سوار شود. تا اینکه آندریو. س. هالی دیز در ۱۸۷۳ سیستم رشته نخستین اتومبیل کابلی را پدید آورد به‌طوری که در ۱۸۹۰ مورد استفاده قرار گرفت.

ارنست و رنروان زیمنس مهندس آلمانی، نخستین ترامواهائی را که با نیروی برق کار می‌کرد در ۱۸۸۱ در برلن ساخت و یک ریل برای تولید جریان و برگشت دیگر جریان دیگر پدید آورد. در این روش بزودی معلوم گردید که خطرناک است و با سرعت یک برخورد شدید در سیم ایجاد کرد. در ۱۸۸۶ یک خط تراموا با موتورهای برقی که در موبایل، آلاباما بهره‌برداری شد. این نخستین سیستم جریان مستقیم براساس تکنولوژی اخیر زیمنس، نیرو را از راه سیم به مدارآن می‌رسانید. اگرچه یکی ازین ریل‌ها در خیابان‌ بود. این دستگاه که در سیم بالای سر معروف به ترولر بود. ترامواهای برقی با استریت کار ازینرو ترولی نام یافت. تا اینکه فرانک. ج. اسپراگ (۱۹۳۴ ـ ۱۸۵۷) ترجیح داد که آنرا استریت کار به نامد و خطوط استریت کار گسترش یافت. تا طول آن تقریباً به ۳۵۳۹۸ کیلومتر در نزدیک به چند سال رسید در حقیقت با آغاز جنگ جهانی اول بیشتر شهرک‌ها و شهرهای بزرگ دارای یک خط ترولی از برخی از انواع شدند.

ترولی‌های برقی از نظر کیفیت و ایمنی با ضریب اطمینان فراوانی کار می‌کنند. و حرکت آنها منحصر به محل محدودی است که راهنمای راهها دارد. ترولی باس‌ها و غیره راه‌های گوناگونی دارند و قابلیت انحنا و راندن در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ هنگامی‌که خیلی از ریل‌ها و سیستم‌های قدیمی داشت روبزوال بود، عمومیت یافت. بیشتر از اینکه کامیون‌های جدید، کمپانی‌های حمل و نقل سرمایه‌گذاری روی تایرهای لاستیکی برای چرخ‌های وسائل و حمل و نقل خود نمودند و بدبختانه همچنین خیلی در محدودیت بهنگام مقایسه با سوخت جدید گازوئیل اتوبوس‌ها بودند و در بیشتر جاها در دهه ۱۹۵۰ عمومیتشان کاهش یافت. در سال‌های اخیر وسائل حمل و نقل غیر برقی با رونق گشت و بواسطه آلوده کنندگی هوا و شلوغی ترافیک آنها در میدان رقابت با وسائل حمل و نقل برقی شکست خوردند.

در دهه ۱۹۷۰ و دهه ۱۹۸۰ چندین سیستم بجا مانده ریل‌ها در ایالات متحده آمریکا نوسازی و مدرنیزه و حتی دارای توسعه شد. و در اواخر دهه ۱۹۸۰ هشت خط جدید در کانادا و ایالات متحده آمریکا ساخته شد. البته ایجاد خط‌های جدید ساده و با صرفه اقتصادی بود. وسایل حمل و نقل سبک استاندارد برای راه‌آهن‌های برقی شهری به‌کار افتاد در آغاز قرن بیست و یکم، استریت کارها و ترولی‌ها در برخی از شهرهای بزرگ آمریکا تصور می‌رود که دوباره به‌کار افتد.

در آینده خیلی نزدیک ریل‌های سبک بیشتری در حمل و نقل مسافر و بار درون شهری مورد استفاده قرار خواهد گرفت چه به بازار آمدن کمپوزیت فایبر گلاس/ پلاستیک تغییرات عمده‌ای در وسائل حمل و نقل پدیدار خواهد شد، علاوه بر این سرعت آنها تا به ۹۶ کیلومتر در ساعت خواهد رسید. سرانجام مونوریل‌ها بیش از پیش وارد عرصه میدان رقابت حمل و نقل مسافر و بار درون شهری خواهد شد.