دو نگاه به فیلم هفت دقیقه به پاییز

تلاش های یک خانواده برای بازگرداندن آرامش به زندگی یک زوج جوان ، حوادثی را به وجود می آورد.
داستان فیلم »هفت دقیقه تا پاییز« گرچه نزدیکی های مضمونی و حتی شکلی با بعضی از آثار سینمای …

تلاش های یک خانواده برای بازگرداندن آرامش به زندگی یک زوج جوان ، حوادثی را به وجود می آورد.

داستان فیلم »هفت دقیقه تا پاییز« گرچه نزدیکی های مضمونی و حتی شکلی با بعضی از آثار سینمای ایران و جهان دارد اما نوع پرداخت و میزانسن آن تا حدود قابل توجهی متکی به خود و اصیل است.

فیلم روان و متراکم است. انتزاع فضایی تصویری ملهم از یک حادثه عمیقاً تلخ. بیانی روان و نرم در آمیزه ای معتنابه با وقایعی نفس برده و در هم تنیدگی مرگ و عشق و اتفاق و حادثه و خیانت و ...

آنچه در داستان «هفت دقیقه تا پاییز» مخاطب را از پندار به فرم می آورد و در سیطره یک نرمش تلخ و تکان دهنده به سمت «واقعه» و «پایان» هدایت و حمایت می کند. «هفت دقیقه تا پاییز» گیرایی بازیگری را در ساختاری منسجم به مدد یک مجموعه همپوشان و یاریگر، به سرانجام و فرجامی خوش رسانده و حتی آن جلوه بصری را هم قابل توجه ساخته که چطور می شود در متن و بطن این وقایع به آهستگی به شخصیت ها نزدیک شد و داستان را تا آخر پی گرفت.

تلفیق ژانر ملودرام و جاده و معاصر سازی پیوندهای خانوادگی ایرانی و ارجاع مخاطب به آن در پیش رو و آنچه در پس پرده روی داده و در نهایت به هم می رسند، فیلم را «خاص» کرده در عین اینکه فیلم هیچ ادعایی برای خاص بودن ندارد.

اساساًهر فیلمی که تلاشی نسبی در جهت »خوب« بودن و درست تعریف کردن داستانش در وضعیت کنونی سینمای ایران انجام می دهد، خواه ناخواه تبدیل به یک فیلم خاص می شود.

قصه سفر خانوادگی آدم هایی که در متن و بطن حوادث بالقوه و وقایع بالفعل و مغفول مانده در حرکتند و گویی آنچه به «اتفاق» و ناگهان روی می دهد، محملی است برای آنچه پیش از این روی داده و بستری از بی خبری و انکار و اغفال و توجیه و تنکیر بر ان فرو آمده.فیلم، خوش ساخت و دوست داشتنی است مخاطب نه شیفته می شود و نه حیران و نه سرگردان نه خسته می شود و نه ادا و اطوار، مبتلا نه جا می ماند و نه دچار پیچشی از غیر جنس خود می شود همه چیز - تقریباً - به هم می آید و درست و راست چیده شده.

بازی ها خوب و بازی محسن تنابنده، خوبتر و دیده شده تر گرچه آن بازیگر مستغرق در اغراق های همیشگی - اگرچه کمتر - اما باز هم با نماد و نمودهای خود حاضر شده و تداعی گر همان چیزی است که باید و شاید.

محمدرضامحقق