وضع شركت های IT خوب یا بد

نگرانی شركت های فناوری اطلاعات از آنجا اوج گرفت كه ظاهرا بودجه ای برای IT در سال آینده در نظر گرفته نشده بود

نگرانی شركت‌های فناوری اطلاعات از آنجا اوج گرفت كه ظاهرا بودجه‌ای برای IT در سال آینده در نظر گرفته نشده بود.

حوزه فناوری اطلاعات در كشور ما حكایت غریبی دارد. اگر نخواهم زیاد به حاشیه بروم باید به آمار و اطلاعاتی كه در روزهای گذشته در جراید و از سوی برخی مراجع پیرامون وضعیت شركت‌های فناوری اطلاعات منتشر شد، اشاره كنم. نگرانی شركت‌های فناوری اطلاعات از آنجا اوج گرفت كه ظاهرا بودجه‌ای برای IT در سال آینده در نظر گرفته نشده بود.

قبل‌تر از آن هم به مراتب اعلام شده بود كه شركت‌های فناوری اطلاعات به ویژه نرم‌افزاری‌ها در وضع بدی قرار دارند و از ابتدای سال دائما در حال تعدیل نیرو هستند. البته به غیر از موضوع تعدیل نیروی انسانی در شركت‌های فناوری اطلاعات، اخباری نیز از تعطیل شدن و بالا آوردن بدهی و متواری شدن برخی مدیران شركت‌های IT منتشر شد.

لیكن داستان غریبی است كه در شرایطی كه سازمان نظام صنفی رایانه‌ای به عنوان یكی از نهادهای حوزه فناوری اطلاعات خبر از نیاز مبرم شركت‌های خصوصی به حمایت‌های جدی جهت حفظ بقای ایشان می‌دهد. یكی از بخش‌های دولتی در راستای ماموریت نامربوط همه ساله خود، امسال نیز عزم سفر به فرنگستان كرده است.

مركز صنایع نوین كه از چند سال قبل به تنهایی بار كم‌كاری وزارت بازرگانی، مركز توسعه صادرات و شركت نمایشگاهی كشور را بر دوش می‌كشد امسال نیز قصد دارد از طریق مجری انحصاری خود یعنی شركت ثنارای بار دیگر تعدادی از شركت‌های كشورمان را به نمایشگاه بین‌المللی «سبیت» در كشور آلمان ببرد.

غریبی حكایت ما نیز از همین جا شروع می‌شود. ما نفهمیدیم وضع شركت‌های خصوصی كشور در حوزه نرم‌افزار با وجود هشدارها و اظهار نگرانی‌ها بالاخره خوب است یا بد؟ اگر وضعمان خوب نیست كه جریان خرج كردن پول مملكت در خارج از كشور چیست؟

حتما این چنین توجیه می‌شود كه چون وضع شركت‌ها خوب نیست به دنبال یافتن بازارهای جدید برای ایشان هستیم. حال یك پرسش دیگر طرح می‌شود كه مگر چند درصد شركت‌های داخلی محصول قابل صادرات دارند؟

بزرگ‌ترین شركت نرم‌افزاری كشور تا آنجا كه شنیده‌ایم تا به حال حتی یك محصول نیز به خارج صادر نكرده و از همین بازار داخلی خودمان به چنین جایگاهی رسیده است. پرسش دیگر این كه بیایید فرض كنیم ده شركت داخلی محصول قابل صادرات دارند.

باز هم تا آنجا كه من می‌دانم شركت‌هایی كه قادر به فروش محصول در بازارهای جهانی هستند از توان مالی مناسبی برای دست كردن در جیب خود برخوردارند و اصولا از طریق اعزام نیروی بازاریاب به این نمایشگاه‌ها گلیم خود را از آب می‌كشند.

اما فرض كنیم از این ده شركت ۵ شركت هستند كه خیلی دوست دارند بدون پول و توان كافی وارد بازارهای جهانی نیز بشوند. تا اینجا هم عیبی وارد نیست و بی‌شك باید از شركت‌های كوچك برای ورود به بازارهای جهانی حمایت كرد.

اما چند شركت با چنین مشخصاتی داریم؟ بیایید باز هم فرض كنیم ۱۰ شركت. باز باید پرسید آیا دراین شرایط ما باید صدها میلیون تومان را به همین چند شركت تخصیص دهیم و صدها شركت‌های داخلی را هم به امان خدا رها كنیم؟

آیا همه ساله شركت‌های جدیدی به نمایشگاه‌های خارجی اعزام می‌شوند؟آیا تنها راه ورود به بازارهای جهانی صرف صدها میلیون تومان بودجه دولت در سال برای حضور در نمایشگاه‌های خارجی است؟ از سفرهای پیشین چه توشه‌ای اندوخته‌ایم و تا چه حد چنین حمایتی به افزایش صادرات محصولات آی‌تی‌ منجر شده است؟