ایده کارآفرینی فرهنگی

پل دیماگیو در سال ۱۹۸۲ مقاله ای با عنوان «کارآفرینی فرهنگی در بوستون قرن نوزدهم» منتشر نمود. مقاله مذکور چشم انداز جالبی بر ظهور و تاسیس سازمان هایی برای فرهنگ عالی همانند اکستر …

پل دیماگیو در سال ۱۹۸۲ مقاله ای با عنوان «کارآفرینی فرهنگی در بوستون قرن نوزدهم» منتشر نمود. مقاله مذکور چشم انداز جالبی بر ظهور و تاسیس سازمان هایی برای فرهنگ عالی همانند اکستر سمفونیک بوستون و موزه هنرهای زیبا ارائه می داد. وی استدلال می کند زمانی که احساسات عمومی در بوستون قرن نوزدهم بالا گرفت، نخبگان مجبور شدند بر منابع خاص خود اتکا نمایند. وی در اینجا به ظهور شخصیت های جدیدی اشاره می کند؛ وی آنان را سرمایه داران فرهنگی می نامد که از این لحاظ سرمایه دار بودند که ثروت آنها از مدیریت کسب و کارهای صنعتی که از آن سود می بردند حاصل می شد و از این جهت سرمایه دار فرهنگی محسوب می شدند که بخشی از سود خود را در تاسیس و نگهداری از ابتکارات خاص فرهنگی سرمایه گذاری می کردند.

ویژگی شخصیت های مذکور عبارت است از: موفقیت در تجارت – علاقه به هنر – مشتاق بر عهده گرفتن مسئولیت و صرف سرمایه در امور فرهنگی . بنا به نظر دیماگو: این افراد همچنین جمع آوری کنندگان چیزی هستند که بوردیو سرمایه فرهنگی می نامد. از سوی دیگر اینها بنیان گذاران موسساتی هستند که به گنجینه های سرمایه فرهنگی تبدیل می شود. دیماگیو در جایی دیگر تاسیس موزه هنرهای زیبا و بویژه ارکستر سمفونیک بوستون را توصیف می کند. البته وی به تفصیل درباره مفهوم کارآفرین فرهنگی نمی پردازد. از این رو باید اذعان داشت که کارآفرین فرهنگی شخصیت پیچیده تری از سرمایه دار فرهنگی محسوب می شود.

پس از این فتح باب، تا سال ها ایده ای درباره این نوع شخصیت ساخته و پرداخته نشد. کیت آچسون، کریستوفر جی. مائول و الیزابت فیلئول، کارآفرین فرهنگی را در ارتباط با ادراک و پیاده سازی یک جشنواره تعریف می کنند. مطمئنا این شخصیت از ویژگی های بیشتری نیز برخوردار است. ریک فن پلوئج وزیر فرهنگ هلند در سال ۱۹۹۹ در گزارشی با عنوان کارآفرینی فرهنگی، کارآفرین فرهنگی را شخصی می داند که دو قابلیت را با هم ادغام نماید:

آگاهی و حساسیت نسبت به هنر و فرایندهای خلاقانه، احتمالا توام با توان تشخیص قریحه های خلاق اطلاع و وقوف به شگردهای بازاریابی عمومی هدف از گزارش وی عبارت بود از برانگیختن مهارت های تجاری در هنرمندان و سازمان های هنری. همان طور که از یک اقتصاددان انتظار می رود ایشان بیشتر به دنبال تولید تقاضا محور بود تا تولید عرضه محور. وی در راستای پر کردن شکاف بین هنر و بازار به کارآفرینی فرهنگی نیاز داشت.

به دلیل عمومیت فرهنگ، کارآفرینی فرهنگی چیزی بیش از مهارت های بازاریابی و حساسیت به فرایندهای هنری را شامل می شود. از این رو می توان گفت که کارآفرینان فرهنگی دارای ویژگی های خاصی به شرح ذیل هستند:

در برابر فرصت ها هوشیار هستند.

بر حسب محتوای هنری، خلاق بوده ولی همچنین در مورد سازماندهی منابع مالی نیز می توانند ابتکار به خرج دهند.

نسبت به مضامین هنری، اشتیاق و تعهد دارند؛ هر چیز دیگری از جمله اقتصادیات از نظر آنان مقوله ای کمکی محسوب می شود.

این افراد از این توان برخوردارند تا هنرمندان را ترغیب کنند تا برای جذب مردم به سوی هنر به همکاری بپردازند؛ و همچنین می توانند منابع مالی لازم را نیز از روش های مختلف تامین کنند.

کارآفرینان فرهنگی از بینش، شهامت، امید و ایمان نیز برخوردار هستند.

شناخته شدن به عنوان کارآفرین فرهنگی خود به شرایطی که افراد در آن فعالیت می کنند نیز بستگی دارد؛ باید گفت مقتضیات فرهنگی در این میان نقش مهمی بازی ایفا می نماید. از این رو در مناطق مختلف کارآفرینی فرهنگی ویژگی های منحصر به فرد خاص خود را خواهد داشت.

آرجو کلمر

ترجمه با تلخیص: یعقوب نعمتی وروجنی