قطره‌ای از بحار

رسول خدا(ص) با عده‌ای از بیابان عبور می‌کردند. در اثنای راه به شترچرانی رسیدند. حضرت، کسی را فرستاد تا مقداری شیر از او بگیرد.
شترچران گفت: شیری که در پستان شتران است برای صبحانه …

رسول خدا(ص) با عده‌ای از بیابان عبور می‌کردند. در اثنای راه به شترچرانی رسیدند. حضرت، کسی را فرستاد تا مقداری شیر از او بگیرد.

شترچران گفت: شیری که در پستان شتران است برای صبحانه قبیله است و آنچه در ظرف دوشیده‌‌ام برای شام آنهاست.

با این بهانه به حضرت شیر نداد. پیغمبر خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) او را دعا کرد و فرمود: خدایا! مال و فرزندان او را زیاد کن. سپس از آن محل گذشتند و در مسیر، به گوسفندچرانی رسیدند. پیامبر باز هم کسی را فرستاد تا از او شیر بخواهد. چوپان، گوسفندها را دوشید و با آن شیری که در آن ظرف حاضر داشت همه را در ظرف فرستاده پیامبر(ص) ریخت و یک گوسفند نیز برای حضرت فرستاد و عرض کرد: فعلاً همین مقدار آماده است، اگر اجازه دهید بیش از این تهیه و تقدیم کنم؟ رسول خدا(ص) درباره او نیز دعا کرده و فرمودند: خدایا! به اندازه نیاز او روزی عنایت فرما.

یکی از اصحاب عرض کرد: یا رسول‌الله! آن کس که به شما شیر نداد درباره او دعایی نمودی که همه ما آن دعا را دوست داریم و درباره کسی که به شما شیر داد دعایی فرمودی که هیچ‌یک از ما آن دعا را دوست نداریم! رسول مکرم اسلام (ص) فرمودند: مال کمی که نیاز زندگی را برطرف می‌سازد بهتر از ثروت بسیاری است که آدمی را غافل نماید. سپس این دعا را نیز بر زبان خویش جاری کردند: خدایا به محمد و اولاد او به اندازه کافی، روزی لطف فرما! (بحارالانوار جلد ۲۲ ص ۵۰۸)

امید معنوی