فواید قوم و خویش ‌بازی در سینما

سینما در بسیاری از کشورهای جهان بر پایه قوم و خویش بازی می‌چرخد و هالیوود نیز از این قاعده مستثنا نیست.
به عبارتی دیگران همواره اربابانی هستند که در اندرون خود راحت و آسوده …

سینما در بسیاری از کشورهای جهان بر پایه قوم و خویش بازی می‌چرخد و هالیوود نیز از این قاعده مستثنا نیست.

به عبارتی دیگران همواره اربابانی هستند که در اندرون خود راحت و آسوده نشسته‌اند و امور کار را به دیگران سپرده‌اند، اما مسلم است در این میان پسر، دختر، برادرزاده، خواهرزاده، برادرزن یا یکی از نوادگان این اربابان یا دوستان نزدیکش موقعیت ممتازتری دارند.

کافی است نگاهی به جدیدترین فیلم‌های روی پرده بیندازیم. در ابتدا با «کروموفوبیا» مواجه می‌شویم، فیلمی به کارگردانی مارتا فاینس که بهترین نقش‌اش را در اختیار برادر و حامی خود رالف فاینس گذاشته است. «پیاده‌روی دشوار: داستان دیوئی کاکس» را جیک کاسدان کارگردانی کرده که پسر لارنس کاسدان است.

جاش برولین یکی ار بازیگران فیلم «پیرمردها کشوری ندارند» فرزند جیمز برولین و البته فرزندخوانده باربرا استرایسند است و به زودی سینماهای بریتانیا شاهد نمایش «شب بخیر» با بازی گوئینت پالترو (فرزندخوانده بروس پالترو و بلیث دانر) خواهند بود که برادرش جیک آن را کارگردانی کرده است. این کارگردان پیش از این نیز با کمک قوم و خویش‌هایش، در زمینه مجموعه‌های تلویزیونی فعالیت می‌کرد.

در این میان این فیلم‌های نیک کاساوتیس، پسر جان کاساوتیس (آلفا داگ) و جیسن ریتمن، پسر ایوان (جانو) هم هستند. حتی بازیگری چون دانیل دی-لوئیس هم، با وجود تمام استعدادهایش، کار خود را با یکی نامدارترین تهیه‌کنندگان سینمای بریتانیا مایکل بالکن آغاز کرد که پدربزرگش بود. در مورد نام‌هایی چون جیلنهال، هادسن، اسپلینگ و باریمور هم ترجیح می‌دهیم چیز دیگری نگوییم.

با تمام این اوصاف شخصا مخالفتی با قوم‌ و خویش بازی مرسوم در هالیوود ندارم. شکی نیست که کسی پول مفت به دیگری نمی‌دهد.

اگر روزی کارم را از من بگیرند حتما به این معنا است که کسی بهتر از من وجود داشته است. در حقیقت امثال کاسدان، سوفیا کاپولا و جیلنهال اگر استعدادی نداشتند، به موفقیت نمی‌رسیدند.

حالا بیایید فرض کنیم که خویش و قوم‌بازی تنها در سینما و آن هم فقط در هالیوود رایج است. در این صورت جای هیچ نگرانی وجود نخواهد داشت، چرا که دیگر شاهد ظهور فرزندان فاجعه‌بار چون جرج واکر بوش و متعاقب آن نسل جدید نومحافظه‌کارانی که جنگ احمقانه عراق را به راه انداختند،

نخواهیم بود.

راست‌گرایان جنگ‌طلب از طریق رخنه به صنعت سینما، فیلم‌هایی چون «۳۰۰» (در ستایش جنگ) یا «پادشاهی» (برای ترساندن مردم از ملل دیگر) تولید کرده‌اند، اما خوشبختانه حضور آنان در سینما خطر زیادی برای جهان در پی نداشته است.

پس بیاییم به هالیوود اجازه بدهیم به سنت قدیمی خود ادامه دهد، چرا که قواعد خویش و قوم‌بازی را بهتر از دیگران می‌داند و ضمنا ظرفیت آن را نیز دارد. آمار نیز نشان می‌دهد نتیجه این امر در هالیوود بسیار بهتر از حوزه‌های دیگر،‌ مانند ورزش بوده است.

بگذاریم تمام فرزندان به ظاهر بی‌مصرف بازیگران معروف به هالیوود بیایند و در این آزمون بی‌خطر طبع‌آزمایی کنند. کسی چه می‌داند، شاید جان هیوستن یا جف بریجز آینده، از میان همین افراد پیدا شود.