فوتبال و سیاست

فوتبال به عنوان یکی از پر طرفدارترین رشته های ورزشی در جهان همواره با جریانات مختلفی عجین می شود گاهی, اتفاقات به نحوی جریان سازی می شود که جایی برای نامیدن این رشته مهیج به عنوان یک ورزش باقی نمی ماند

فوتبال به عنوان یکی از پر طرفدارترین رشته های ورزشی در جهان همواره با جریانات مختلفی عجین می شود. گاهی، اتفاقات به نحوی جریان سازی می شود که جایی برای نامیدن این رشته مهیج به عنوان یک ورزش باقی نمی ماند.

بازیکنان، مربیان و برخی رؤسای باشگاه ها همواره برای رسیدن به اهداف سیاسی و اجتماعی خود از ورزش به عنوان یک ابزار استفاده می کنند تا از آن طریق خود را در جوامع بشری بیشتر نمایان سازند . آنها گاهی اوقات به حدی از نام و اعتبار برخوردار می شوند که حتی برای رسیدن به پست های سیاسی زحمت زیادی برای جلب حمایت مردم متحمل نمی شوند. در این مقال ما یک ترکیب ۱۱ نفره تشکیل داده و قصد داریم شما را با تعدادی از نام های مشهور ورزشی جهان که با سیاست هم میانه خوبی دارند، آشنا نماییم.پائولو دی کانیو ستاره اسبق فوتبال ایتالیا به عنوان ششمین گزینه ، از نظرتان می گذرد:

● پائولو دی کانیو و سلام فاشیستی

سلام فاشیستی «پائولو دی کانیو» هنگام پیروزی لاتزیو بر تیم رم، الهام بخش عشق،ترس و انزجار بود و به این جهت در لیست مردان سیاسی ما قرار می گیرد. شاید برگشتن به صحنه ای از سال های گذشته کمی نامأنوس باشد جایی که فوتبالیست های آلمانی و انگلیسی قبل از بازی بین المللی خود، سلام فاشیستی (زنده باد هیتلر) را انجام می دادند اما صحنه بعدی ما در سال ۲۰۰۵ است که مهاجم تیم لاتزیو «پائولو دی کانیو»، با حرکت دست به هواداران تیم خود سلام فاشیستی نشان داد.سلام فاشیستی «دی کانیو» که حداقل ۳ بار در۳ مسابقه تکرار شد، او را در زمره مردان سیاسی ما قرار می دهد. این تصویر به همراه خود بسیاری از موضوعات تاریخی ایتالیای مدرن را به ذهن می آورد.«سیلویو برلوسکنی» نخست وزیر ایتالیا گفت: «این سلام هیچ معنای بخصوصی ندارد» و در ادامه اضافه کرد که «دی کانیو» پسر خوبی است.برلوسکنی حداقل در یک جا اشتباه می کند. شاید او وانمود کرده که سلام «دی کانیو» معنای سیاسی نداشته است اما در حقیقت حرکت این فوتبالیست او را در یک طرف جنگ ناتمام داخلی ایتالیا قرار می دهد.

● یک کارگر انقلابی

«گابریل مارکوتی» نویسنده بیوگرافی «دی کانیو» می نویسد: او که به تازگی ۴۰ ساله شده در یک طبقه کارگری و کنار شهروندان رمی راست گرا بزرگ شد. از این رو در کودکی می توانست به یک راست تبدیل شود. کودکی او تحت تأثیر تروریست های جناح راست و چپ دهه۷۰ ایتالیا بود. «دی کانیو» قبل از اینکه فوتبالیست شود یکی از هواداران تیم لاتزیو بود و در سال ۱۹۷۰ بسیاری از حامیان لاتزیو (و تعداد کمی از بازیکنان) به حزب فاشیست پیوستند.

«سیمون مارتین» نویسنده کتاب فوتبال و فاشیسم می گفت که در طول سال های استیلای فاشیسم در ایتالیا (۱۹۴۵ تا۱۹۲۲)، لاتزیو یک باشگاه فاشیست نامبر وان نبود.

در مقایسه، رقیب آنها، تیم رم بر اساس اصول فاشیستی تأسیس شد. «سیمون مارتین» در کتابش می نویسد «فاشیسم واقعی بین سال های ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ به لاتزیو رسوخ کرد و پیدا کردن دقیق منشاء ورود آن مشکل است اما بدون شک وجود دارد.» خود باشگاه از پیامدهای سلام فاشیستی «دی کانیو» بعد از پیروزی لاتزیو بر رم جانبداری کرد و در یکی از بیانیه هایش اظهار داشت: «تیم ما استحقاق برد را داشت و جشن بازیکنان و هواداران بعد از بازی بر حق بود.»البته آن سلام و چیزهایی مانند این مورد تنفر بسیاری از هواداران تیم بود. حتی کسانی بودند که ادعا می کردند حرکت «دی کانیو» آنها را از تیم لاتزیو بریده و به سمت رقیب دیرینه آنها رم متمایل کرده است. بیان شعارهای مبتذل فاشیستی توسط تماشاچیان، لزوماً به معنای فاشیست بودن آنها نیست. اصولاً هواداران متعصب به سادگی به هر نمادی که باعث ایجاد شوک شود، علاقه دارند. بسیاری از آنها قدرت تشخیص اندیشه های فاشیستی و غیرفاشیتی را ندارند.در فرهنگ هواداران فوتبال ایتالیا، سلام فاشیستی «دی کانیو» در بدو امر این معنا را می رساند که: «من هم مانند شما یکی از طرفداران فدایی لاتزیو هستم».

هواداران لاتزیو هم مانند میلیون ها هوادار دیگر در سرتاسر جهان از سمبل های فوتبالی برای معنای آن استفاده می کنند تا مقاصد سیاسی.

● یک مرد بسیار سیاسی

اما نمادهای سیاسی برای «دی کانیو» معنای دیگری دارد. اظهارات او وقتی می گوید «من یک فوتبالیست حرفه ای هستم و شادی پس از گل من هیچ ربطی به رفتارهای سیاسی ندارد»، مضحک به نظر می رسد. او یک فرد بسیار سیاسی است و درباره فاشیسم بسیار اندیشیده است.«گابریل مارکوتی» نویسنده بیوگرافی او می نویسد: « فکر می کنم آنچه در «دی کانیو» در غالب فاشیسم تبلور می یابد، قدرت طلبی و اقتدار طبیعی است. او عقاید مردان قدرتمند را دوست دارد.»از این رو «دی کانیو» شیفتگی خود به «بنیتو موسیلینی» را انکار نمی کند. روی خالکوبی بازوی راست او به منظور گرامیداشت «موسیلینی» به لاتین کلمه «هدایت کننده» نوشته شده است. البته «دی کانیو» استبداد خود را با ضداستبداد مخلوط کرد و آن ژست آزاردهنده را به خود گرفت اما در ایتالیا، تنها «دی کانیو» نیست که با فاشیسم سر و کله می زند. کشور هنوز غائله شدت یافته در آخرین سال جنگ جهانی دوم بین پارتیزان ها و فاشیست ها را به طور کامل رفع نکرده است.«گابریل مارکوتی» ذکر می کند: «ما وارد یک جنگ نادرست شدیم و بسیاری از افرادی که در جنگ حضور داشتند هنوز زنده اند». همچنین او خاطر نشان می کند که محل تولد «موسیلینی» (پرداپیو) زیارتگاه فاشیست ها شده، جایی که متعلقات فاشیست به عنوان سوغات فروخته می شود.حزب «آلنزا ناسیونال» که خاستگاه آن «نئونازیسم» است، در دولت ائتلافی برلوسکنی خدمت می کند. در آلمان اگر یک فوتبالیست سلام فاشیستی انجام دهد، هر عقل سلیمی آن را محکوم می کند اما ارتباط ایتالیا با فاشیست بسیار پیچیده تر است.

● ترس و تنفر در لاتزیو

جناح چپ ایتالیا حرکت «دی کانیو» را محکوم کرد و سپس همه کشورهای اروپای غربی اظهار داشتند که ممکن است ایتالیا یک کشور ۲ قطبی بین چپ و راست باشد. این تقسیم بندی در انتخابات نخست وزیری در آوریل به مسأله ای تبدیل شد؛ «برلوسکنی» علاقه مند است مخالفان خود را کمونیست خطاب کند. مدافعان «دی کانیو» می گویند: مشت گره کرده بازیکن سابق «لیورنو»، «کریستیانو لوکارلی» که نماد یک احترام کمونیستی می باشد به اندازه سلام فاشیستی «دی کانیو» زشت و ناپسند است.این جروبحث ها بسیار بیشتر از فوتبال «دی کانیو» طول کشید که حالا بعد از بازی در سری C در تابستان امسال بازنشسته شده است. ترس و تنفر بسیاری از ایتالیایی ها در این مرد جمع شده است.