طولانی ترین مسیر رسیدن به جام جهانی

زمانی که برزیل به عنوان میزبان جام جهانی فوتبال معرفی شد یک حس نوستالژی قوی در مردم فوتبالدوست اروگوئه بیدار شد

زمانی که برزیل به‌عنوان میزبان جام جهانی فوتبال معرفی شد یک حس نوستالژی قوی در مردم فوتبالدوست اروگوئه بیدار شد. این عین حقیقت است که پیرمردهای اروگوئه‌ای با گذشت ۶۳ سال، هنوز در کوچه و خیابان از فینال تاریخی سال ۱۹۵۰ در ماراکانا برای جوان‌ترها حرف می‌زنند؛ فینالی که تیم ملی اروگوئه در آن موفق شد تیم ملی برزیل را در حضور ۲۰۰ هزار تماشاگر برزیلی، شکست دهد و برای دومین بار جام ژول ریمه را فتح کند.

برزیل در آن بازی فقط به یک مساوی نیاز داشت تا قهرمان جهان شود. اتفاقا بازی هم تا دقیقه ۶۵ با یک گل به سود برزیلی ها در جریان بود، اما به یک‌‌باره همه چیز در ماراکانا زیر و رو شد. اروگوئه‌ای‌ها در دقایق ۶۶ و ۷۹، دو بار دروازه برزیل را گشودند تا در یکی از نخستین بازی‌های دراماتیک تاریخ جام جهانی، قهرمانی را جشن بگیرند.

هرچند اروگوئه پس از آن دیگر هیچ‌گاه قهرمان جام جهانی نشد، اما با بازگشت جام جهانی به برزیل، آن خاطره نیز برای فوتبالدوستان اروگوئه‌ای دوباره زنده شد. اروگوئه‌ای‌ها حتی در برخی نظرسنجی‌های داخلی با اتکا به ستارگانی چون لوئیس سوارز و دیه‌گو فورلان، تیم ملی‌ کشورشان را به‌عنوان یکی از شانس‌های اصلی قهرمانی در برزیل معرفی کردند، اما بازی‌های مقدماتی جام جهانی که آغاز شد، واقعیت‌ها هم خودشان را نشان دادند.

در غیاب برزیل که میزبان جام جهانی است، فقط کافی بود اروگوئه در گروه ۹ تیمی آمریکای جنوبی یکی از عناوین اول تا چهارم را به دست بیاورد، اما آنها نتوانستند جایی در میان چهار تیم برتر برای خود دست و پا کنند.

شروع خوب تیم ملی اروگوئه با دو پیروزی ۴ بر ۲ مقابل بولیوی و پرو و یک پیروزی ۴ بر صفر مقابل شیلی در پنج بازی نخست، این تیم را با ۱۱ امتیاز به صدر جدول آمریکای جنوبی فرستاد، اما تیره‌روزی‌های تابارز و تیمش از بازی ششم به بعد آغاز شد. اروگوئه ۴ بر صفر به کلمبیا باخت، در مونته ویدئو مقابل اکوادور با تساوی یک ـ یک متوقف شد و بعد هم در مندوزای آرژانتین مقابل این میزبان قدرتمند ۳ بر صفر نتیجه را واگذار کرد. شکست ۴ بر یک مقابل بولیوی در لاپاز، تساوی خانگی یک ـ یک مقابل پاراگوئه و شکست یک بر صفر مقابل شیلی تقریبا همه فوتبالدوستان اروگوئه‌ای را از بابت صعود به جام جهانی ناامید کرده بود. آنها از شش بازی متوالی فقط دو امتیاز کسب کردند، با این حال اعتماد خود را به اسکار تابارز از دست ندادند و با روحیه دوچندان برای صعود جنگیدند.

فصل سوم بازی‌های اروگوئه در مقدماتی جام جهانی از همین جا آغاز شد. سه پیروزی متوالی مقابل ونزوئلا، پرو و کلمبیا به وضع این تیم سر و سامان داد، اما آنها بازی سرنوشت‌ساز را باختند. یک تساوی مقابل اکوادور در هفته پانزدهم می‌توانست برای صعود مستقیم اروگوئه به جام جهانی کافی باشد، اما آنها با یک گل شکست خوردند تا با وجود پیروزی بر آرژانتین در آخرین بازی مرحله گروهی، با ۲۵ امتیاز و تفاضل گل کمتر نسبت به اکوادور در رده پنجم قرار گرفته و راهی مرحله پلی‌آف شوند.

اروگوئه برای به دست آوردن بلیت برزیل باید با تیم پنجم آسیا بازی می کرد. تیمی ناشناخته به نام اردن که با شکست دادن ازبکستان در پلی‌آف آسیا شگفتی‌ساز شده بود. کسی فکر نمی‌کرد مردان آبی‌پوش آمریکای جنوبی برای رسیدن به جام‌جهانی سر از شهر امان در بیاورند، اما این اتفاق افتاد تا اروگوئه با طی کردن طولانی‌ترین مسیر، جواز حضور در جام جهانی را به دست بیاورد.

شاگردان تابارز هرچند در همان بازی رفت پلی‌آف با زدن پنج گل به اردن کار را یک‌سره کردند، اما با انجام ۱۸ بازی مجبور شدند مسیری دشوارتر از ۳۱ تیم دیگر را برای رسیدن به برزیل طی کنند. بعد از اروگوئه تیم‌های ایران، کره جنوبی، ژاپن، استرالیا، آرژانتین، اکوادور، کلمبیا و شیلی هریک با ۱۶ بازی، مکزیک، پرتغال، کرواسی، فرانسه و یونان هر یک با ۱۲ بازی، بلژیک، ایتالیا، آلمان، روسیه، سوئیس، هلند، بوسنی و هرزگوین، انگلیس، آمریکا، کاستاریکا و هندوراس هریک با ۱۰ بازی و اسپانیا، ساحل عاج، نیجریه، کامرون، غنا و الجزایر هریک با هشت بازی جواز حضور در جام جهانی را به دست آوردند.