منتظر تاكتیك بعدی «خرد جمعی»

لطفاً زمین و زمان و پنالتی ها را دشنام ندهید زیرا هیچ كدام از این عوامل آنقدرها در باخت و حذف ما مقصر نبودند بر این تصور واهی بودیم كه می توانیم طعم واقعی فوتبال را از دست مربیان وطنی بچشیم و به زور كوبیدن به در و تخته و ریختن یك مشت ستاره به درون زمین موفقیت را به نام خود مصادره كنیم

لطفاً زمین و زمان و پنالتی ها را دشنام ندهید. زیرا هیچ كدام از این عوامل آنقدرها در باخت و حذف ما مقصر نبودند. بر این تصور واهی بودیم كه می توانیم طعم واقعی فوتبال را از دست مربیان وطنی بچشیم و به زور كوبیدن به در و تخته و ریختن یك مشت ستاره به درون زمین موفقیت را به نام خود مصادره كنیم. ظریفی گفته است دوره قهرمانیهای شانسی گذشته است. راست می گوید: چون دیگر حتی شانس هم از این فوتبال رو برگردانده و شاید بهتر است بگوییم شانس به كسانی رو خواهد كرد كه خود را آماده و مهیای پذیرش آن كنند.

امیر قلعه نویی از جام ملتهای آسیا برای خودش و فوتبال ایران قربانگاهی ساخت و همه ما را به دامان آن هل داد. قلعه نویی و تمام كسانی كه او را به مسند این كار قرار دادند.

آقای سرمربی شجاعانه تمام تقصیرها را به گردن می گیرد، اما هر چه نگاه كردیم كس دیگری را كه بتوان این عنوان را با او شریك نمود نیافتیم. او چه اعتراف می كرد و چه نمی كرد از مقصران اصلی این شكست بود.

خوب بود اگر می شد همین حالا شماره تلفن همراه «خرد جمعی» را می گرفتیم و نظر او را در خصوص این شكست جویا می شدیم. اما قابل دسترسی نیست و امروز می توان به تاكتیك هوشمندانه اینكه چگونه دیگران را در این انتخاب شریك كردند پی ببریم.

روش حمله دسته جمعی در برخی قبایل انجام می شد و گروهی، یك نفر را می كشتند تا گناهش بین همه تقسیم شود.

قلعه نویی گل سرسبد مربیان ایرانی بود و در زمان خودش بهترین انتخاب. اما در چه مقیاسی؟ شاید زمان آن رسیده كه این حقیقت را بپذیریم كه توانایی كوچینگ در فوتبال ایران به اندازه بازیكنانش كه مدام مرزهای جدیدی را در لیگهای معتبر فوتبال جهان در می نوردند رشد نكرده است.

حقیقت توانایی امیر قلعه نویی همین بود كه دیدید و آن را می توان به تمام مربیانی در این سطح تعمیم داد. او می توانست چیزی ورای تواناییهایش ارایه دهد و این همان توقع نا به جایی بود كه مسؤولان ورزش ایران از امیر قلعه نویی داشتند. تیمی كه به حال خود رها شد تا هر كس هر آنچه در توانش است را در زمین پیاده كند.

تركیبی كه در ۴ مسابقه مختلف دستخوش تغییر شد. و وحدت رویه ای كه در اتخاذ یك تاكتیك دیده نشد. تمام این ادله برای محكوم كردن یك سرمربی كافی است.

او وعده داده بعد از رسیدن به تهران در خصوص آینده تصمیم گیری خواهد كرد، اما سرنوشت محتوم او را از همین حالا می توان پیش بینی كرد. سرنوشتی كه عنفوان جوانی او را به سخت ترین روزهای زندگی اش تبدیل كرد.

قلعه نویی می رود و ما منتظر تاكتیك بعدی «خرد جمعی» خواهیم ماند تا دوباره چه چیزی و چه كسی از آستینش بیرون خواهد آمد. اصلاً گمان می كنید وقتی فوتبال ایران با مربی خارجی و مربی داخلی نتیجه نمی گیرد اشكال كار كجاست؟

رضا خوشنویس