هیاهو برای هیچ

در کنار این معضل استقلال در حال حاضر از نظر نیمکت هم دچار فقر و تنگدستی است در نیم فصل دوم و در یک لیگ فرسایشی این نیروی جوانی و نیمکت با وزن است که به داد مربی رسیده و اجازه می دهد تا با حرکت روتیشن چرخشی نیمکت, بازیکن انگیزه کسب کرده و تلاش کند تا دوباره به ترکیب اصلی برگردد

اگر به دور از قیل و قال های این چند روز بخواهیم مساله شکست استقلال را مورد بررسی قرار دهیم به این نتیجه می رسیم که اتفاق غیر منتظره ای رخ نداده و این شکست حاصل سلسله اقداماتی است که مدیران اداری و فنی این تیم در ابتدای فصل انجام داده اند.

بازیکنان استقلال از نظر فیزیکی و ذهنی دچار فرسایش شده و دیگر مثل روزهای اول لیگ نیستند. آنها به خوبی اتفاقات لیگ و مسائل مالی سایر باشگاه ها را زیر نظر دارند، اخلاق دیکتاتور مآبانه کادر فنی (حجازی وکریمی) زمانی می تواند مفید باشد که مسائل مالی، پاداش، پیش قرارداد و به اصطلاح همه چیز در سر جای خود باشد که متاسفانه در باشگاه استقلال و پرسپولیس چنین نبوده و یک نوع بی انضباطی مالی در پرداخت ها و... همواره موجب رنجش بازیکن و کادر فنی شده ومدیران این دو باشگاه بیش از هر برنامه دیگری به دنبال جفت و جور کردن چاله های مالی و تراز آن می باشند.

در کنار این معضل استقلال در حال حاضر از نظر نیمکت هم دچار فقر و تنگدستی است. در نیم فصل دوم و در یک لیگ فرسایشی این نیروی جوانی و نیمکت با وزن است که به داد مربی رسیده و اجازه می دهد تا با حرکت روتیشن چرخشی نیمکت، بازیکن انگیزه کسب کرده و تلاش کند تا دوباره به ترکیب اصلی برگردد.

اما خط حمله استقلال و زوج برهانی و مجیدی تا چه اندازه احساس خطر می کنند که جای اصلی خود را از دست بدهند؟ همین معضل در خط میانی وجود دارد. جباری، روانخواه و مهرداد پولادی از ناحیه کدام بازیکن شش دانگ تهدید می شوند؟

واقعیت این است که استقلال و پرسپولیس فقط از حیث تماشاگر و برخورداری از این اهرم با ارزش از بقیه تیم ها جلوتر هستند و از نظر مدیریتی، کادر فنی، بازیکن و... نه تنها بیشتر از بقیه نیستند بلکه در برخی از این موارد از دیگر باشگاه ها عقب هم هستند. به عنوان مثال تیم سپاهان با این همه فراز و نشیب هم اینک در صدر جدول ایستاده، این باشگاه تبدیل به یک تیم فرا باشگاهی شده و دیگر برای آنها مهم نیست که در آزادی مقابل ۸۰ هزار نفر بازی می کنند یا در نقش جهان یا در ورزشگاه های امارات و عربستان. آنها به یک تفکر تیمی در جمع مدیران، کادر فنی و بازیکنان خود رسیده اند که استقلال و پرسپولیس با این همه قدمت فاقد آن هستند.

این همه هیاهو برای باخت استقلال و پرسپولیس کمی غیر عادی و غیر منصفانه به نظر می رسد چرا که از هر سیستم و هر مجموعه باید به اندازه داشته ها و توانایی هایش انتظار داشت. اینکه ما به یک تیم فاقد انگیزه، بی پشتیبان و بدون برنامه که فوتبال را آنارشی بازی کرده انتظار برد و قهرمانی داشته باشیم منطقی و معقول نیست.

باشگاه ها براساس مدیریت، ساختار تشکیلاتی و... شکل می گیرند اینکه بخواهیم باری به هر جهت عمل کرده و انتظار رشد و پیشرفت داشته باشیم با عقل و منطق منطبق نیست و حالا برای توجیه افکار عمومی از کلماتی مثل استعفا، اخراج، توطئه و... استفاده کنیم صحیح نیست. ناراحتی ها و عصبانیت هایی که هواداران دو تیم پرسپولیس و استقلال دارند و یا فشارهایی که در خانواده ایجاد می کنند و هزاران دلیل دیگر کافی است که مسؤولان اجرایی به این دو باشگاه یک نگاه حرفه ای و غیر دولتی داشته باشند تا آنها بتوانند راه گم کرده خود را پیدا کنند، اگر این دو باشگاه سرمایه های ملی محاسبه می شوند که بدون شک هم چنین است باید قدر آنها را دانست و اجازه داد آنها روی پای خود ایستاده و در فضایی جدیدتر نفس بکشند.

علی قراخانلو