شاهکار تاریخی کشتی فرنگی

کسب ۳ مدال طلا و قهرمانی المپیک چیزی نیست که بتوان از کنار آن به سادگی گذشت

کشتی فرنگی در سی‌امین دوره بازی‌های المپیک لندن، ‌شاهکاری بزرگ و تاریخی را برای ورزش ایران رقم زد تا در رشته‌ای که عادت کرده بودیم آن را کوچک ببینیم، ‌جهان نیز از شکوه فروغ شجاعان کشتی ایران حیرت‌زده شود.

برای آن‌که به عظمت و بزرگی کار شاگردان محمد بنا واقف شویم، کافی است اشاره کنیم که طی همه ادوار المپیک سهم این رشته در مدال‌آوری کاروان ورزش ایران تنها ۲مدال برنز و نقره مرحوم محمد پذیرایی و رحیم علی‌آبادی بود که به ترتیب در المپیک ۱۹۶۰ رم و المپیک ۱۹۷۲ مونیخ برای ورزش ایران به دست آمده بود. طی ۴۰ سال نیز تلاش کشتی‌گیرانی چون رضا سیم‌خواه، حسن بابک، عبداله چمن گلی، احد پازاج، حسن رنگرز و... نیز برای کسب مدال المپیک بی‌نتیجه ماند تا پس از آن‌که حمید سوریان در المپیک پکن تحت تاثیر جو و فضای موجود و دور بودنش از محمد بنا با شکست از حریفان روس و کره جنوبی دستش از مدال المپیک کوتاه ماند و به مقام پنجمی بازی‌های ۲۰۰۸ قناعت کرد، در المپیک ۲۰۱۲ لندن هیچ‌کس یاری مقابله با شاگردان محمد بنا را نداشته باشد. حتی ناداوری‌ها نیز نتوانست جلوی عزم راسخ فرنگی‌کاران ایران را بگیرد تا آنان علاوه بر شکست طلسم ۴۰ ساله بی‌مدالی در المپیک، سه مدال طلای خوشرنگ و با ارزش را نیز جلوی نام کشتی فرنگی ایران بنویسند؛ سه طلایی که شاید به این زودی‌ها برای این‌رشته تکرار نشود.

● اما براستی این موفقیت بزرگ چگونه رقم خورد؟

هر چند برای آنان که دستی در این موفقیت نداشته‌اند، بسیار سخت است که پیروزی تاریخی محمد بنا و شاگردانش را به نظاره بنشینند، همان‌هایی که به انحای مختلف می‌خواستند چوب لای چرخ کشتی فرنگی و محمد بنا گذاشته و او را دیگر بار از محیط کشتی فراری دهند، اما این مربی با وجود آن‌که چند بار به نشانه اعتراض، تیم ملی را ترک کرد، اما هربار به خاطر افتخارآفرینی شاگردانش و کامل کردن ماموریتش به کشتی برگشت تا بویژه با حضور رسول خادم به عنوان مدیر تیم‌های ملی،‌ بنا و تیمش با دور شدن از مباحث حاشیه‌ای بهتر و بی‌دغدغه‌تر بتوانند برای حضور در المپیک خیز بردارند.

در کنار همه اینها سرمربی کاربلد تیم ملی کشتی فرنگی، هدف خود را قهرمانی در المپیک قرار داده و با این هدف شاگردانش را برای حضور در آوردگاه لندن آماده کرده بود. پرورش روحیه بزرگی و قدرت اعتماد به نفس،‌ فاکتورهایی بود که از سوی بنا و دستیارانش در کادر فنی تیم ملی به کشتی‌گیران تزریق شد تا جملگی ملی‌پوشان که به دنبال قول و قرارهای محقق نشده مسئولان ورزش، دل و دماغی برای مبارزه نداشتند دیگر بار در جلد واقعی خویش فرو رفته و برای المپیک لحظه‌شماری کنند.

● سوریان، طلایه‌دار همیشگی

حمید سوریان هر چند مسابقات جهانی سال ۲۰۱۱ ترکیه را از دست داد و این اجازه را داد که در غیابش کشتی‌گیر آذربایجانی قهرمان شود، اما نابغه کشتی فرنگی ایران و جهان از زمانی که اراده کرد و فعل خواستن را از نو صرف کرد، یک روز و یک لحظه را نیز در راه المپیک از دست نداد تا با وجود تمام مصائب قهرمانی و فشارهای روحی و روانی این بازی‌ها،‌ یک بار دیگر همان حمید سوریانی شود که روی تشک مبارزه، هوشیار، جسور و فنی عمل می‌کند. شاید تنها مبارزه سخت او در مبارزه اولش و در برابر کشتی‌گیر قرقیزستانی بود، اما حمید وقتی از سد این حریف گذشت، ‌همه حریفان را با سلاح خواهندگی خود مغلوب کرد تا در فینال نیز با پیروزی بر حریف آذربایجانی که برای طلا، پای رئیس‌جمهور کشورش را نیز به سالن اکسل لندن کشانده بود، به مدال طلا و قهرمانی المپیک رسیده و با شکست طلسم ۴۰ ساله، راه مدال‌آوری را برای دیگر ملی‌پوشان هموار کند.

● نوروزی، مظهر استقامت

به دنبال سوریان، امید نوروزی نیز که برای رسیدن به سر وزن، حسابی همه اعضای کادر فنی را به مرز سکته رسانده و خودش نیز مرده و زنده شده بود، وقتی اضافه وزن بالا را به عنوان اصلی‌ترین حریفش روی پل نگه داشت و ضربه فنی کرد، هیچ حریفی را در راه طلا جلودار خود ندید تا با طلای او در شب دوم مبارزه‌ها، مافیای داوری که همیشه در پشت پرده و گوش به فرمان مقام‌های بالا دستی فیلا، حق‌های زیادی را ناحق کرده‌اند دست به کار شده و سناریوی شکست سعید عبدولی را در ۶۶ کیلو بنویسند. چرا؟‌ چون برای دست‌اندرکاران فیلا بسیار سخت بود که طلای سه وزن ۵۵، ۶۰ و ۶۶ کیلوگرم را روی سینه قهرمانان ایرانی ببینند. برای همین نیز آنها عبدولی را در شرایطی که همه، رای به برتری‌اش مقابل حریف فرانسوی دادند، بازنده اعلام کردند تا عدالت را پای مصالح پشت پرده قربانی کنند که البته این حق‌خوری نیز باعث نشد که در روحیه ورزشکاران ماخللی ایجاد شود، شاید وقتی دو کشتی‌گیر تیم ملی در وزن ۹۶کیلو دوپینگی و دو سال از حضور در میادین محروم شدند، کمتر کسی فکر می‌کرد که کشتی فرنگی بتواند در وزن ششم صاحب موفقیت شود، اما قاسم رضایی که پیش از این نیز به مدال برنز جهانی رسیده بود، وقتی دوباره اعتماد کادر فنی تیم ملی را به خود جلب کرد، با انگیزه‌ای دوچندان در مسیر خوب شدن کوشید تا در لندن همه را از کشتی‌های خود به وجد آورد. او در المپیک با قدرت و جسارت و جنگندگی تمام حریفانش را با شایستگی شکست داد تا حتی کشتی‌گیر مغرور روس نیز که می‌خواست طلا را از چنگ قهرمان آملی کشتی ایران خارج کند، در دو تایم شکست خورده و در رقابت قهرمانی ایران و روسیه در المپیک، این شاگردان محمد بنا باشند که فاتحانه تشک مبارزه را ترک کنند.

هر چند کشتی فرنگی ایران در لندن در وزن ۷۴ کیلوگرم، نماینده‌ای را در میدان مبارزات نداشت، اما در دو وزن ۸۴ و ۱۲۰ کیلوگرم حبیب‌اله اخلاقی و بشیر باباجان‌زاده برابر حریفان خود شکست خوردند تا تیم ملی با سه مدال طلای ناب و قهرمانی المپیک لندن به کار خود پایان دهد.