کارهای پوپولیستی در فوتبال

فوتبال به عنوان یکی از پوپولیستی ترین ورزش ها, همیشه از پرطرفدارترین ورزش ها بوده رشته یی که از نخستین روزهای خود, مورد حمایت وعلاقه مردم کوچه و بازار بود از طرفی می توان فوتبال را به عنوان خیابانی ترین ورزش هم در نظر گرفت که ورزشکاران آن از کف خیابان به میدان های ورزشی رسیدند

فوتبال به عنوان یکی از پوپولیستی‌ترین ورزش‌ها، همیشه از پرطرفدارترین ورزش‌ها بوده؛ رشته‌یی که از نخستین روزهای خود، مورد حمایت وعلاقه مردم کوچه و بازار بود. از طرفی می‌توان فوتبال را به عنوان خیابانی‌ترین ورزش هم در نظر گرفت که ورزشکاران آن از کف خیابان به میدان‌های ورزشی رسیدند.

حال این خیابان‌ها از آن پابرهنه‌های برزیلی یا پاپتی‌های آفریقا باشد. حتی اگر مهندسان انگلیسی شرکت نفت آن را وارد ایران کرده باشند، اما باز هم علاقه‌مندان خود را از میان کوچه‌های خاکی و زانو‌های زخم شده انتخاب کرده. از طرفی می‌توان فوتبال را به عنوان یک محرک اجتماعی در نظر داشت که همیشه مسیر خود را از میان توده‌های مردم پیموده؛ مردمی که صبح‌ها در کارخانه‌ها و کارگاه‌ها بودند و عصر‌ها در میادین ورزشی آدم دیگری می‌شدند. حالا که با چنین ورزشی طرف هستیم، چگونه می‌توان خلاف مسیر حرکت کرد؟ چگونه می‌توان مردمی را که در شادی و غم‌های گل‌های زده و خورده شریک هستند، در مقابل آن قرار داد؟ چگونه می‌شود مردمی را که برای تماشای فوتبال برنامه‌های روزمره خود را تغییر می‌دهند، به لجبازی با فوتبال وادار کرد؟پس از افشای ریز قرارداد‌های بازیکنان پرسپولیس، موج منفی از دو طرف در‌گیر فوتبال به وجود آمد. از طرفی بازیکنان این تیم و حتی بازیکنان دیگر تیم‌ها علیه این افشاگری پرداختند و به رد دریافت حقیقی خود اشاره کردند. از طرفی تماشاگران فوتبال هم کم و بیش گلایه‌های خود را از این مبالغ هنگفت بیان کردند و حتی به شوخی و جدی در برابر انصراف از دریافت یارانه‌ها ایستادند. پس از این افشاگری، استقلالی‌ها هم بی‌نصیب نماندند و ریز قرارداد آنها هم به روی سایت‌ها و خبر‌گزاری‌ها رفت.

اما سوال اینجاست که این افشارگری چه تاثیری در ورزش به ویژه فوتبال دارد؟آیا سال آینده این قرارداد‌ها کاهش پیدا می‌کند؟ آیا این مبالغ تاثیری در روند فوتبال ما خواهد داشت؟ آیا این افشاگری دست پیش گرفتن دولتمردان نیست؟ آیا این اعداد در خارج از این کره خاکی ثبت شده و حالا لو رفته؟ آیا اگر این قرارداد‌ها در دوره مدیریت همین آقایان بود، باز هم دست به افشاگری می‌زدند؟ آیا امروز خانواده‌ها را مجبور نمی‌کنیم که آینده فرزندان خود را در میدان فوتبال جست‌وجو کنند؟ و انبوهی آیای دیگر که می‌توان پرسید و هیچ احدی هم جواب ندهد...

لیگ ۹۳-۹۲ را جدا از هفته‌های آخر که رقابت سختی را به ارمغان آورد، سکوهای خالی را به یادگار گذاشت،چرا که این لیگ هر روز به هر دلیلی خالی از ستاره‌ها شد... فوتبال ما مثل فیلم سینمایی بی‌ستاره شده است که هیجان خود را در اتفاقات از پیش تعیین شده می‌بیند. مشکل اصلی نه در مبلغ بالای قرارداد‌ها که ناتوانی در استفاده بهینه از نیروی فوتبال است. وقتی کسی دلش به حال سکو‌های خالی نمی‌سوزد، خب چه توقعی از درآمد‌زایی است.

وقتی استقلال و پرسپولیس را مانند بچه سرراهی نه درست تربیت می‌کنیم و نه به حال خودش می‌گذاریم، خب نهایت همین می‌شود... انگار اراده‌یی عمومی در مدیران است که این دو تیم را از دایره توجه خارج کنند، اما نمی‌دانند که میز و صندلی آنها به باد می‌رود، نه این دو تیم. چه بخواهیم و چه نخواهیم، این دو تیم در بالاترین درجه محبوبیت فوتبال ایران و آسیا هستند، حالا اگر ناتوانند، ربطی به قرارداد و این مسائل ندارد. وقتی برای اینکه بار مسوولیت را بر دوش تیم داخل زمین بگذاریم، قرارداد‌ها را افشا می‌کنیم - در حالی که شخصی‌ترین مساله زندگی افراد همین میزان حقوق آنهاست – چه توقعی از بازیکنان داریم. مگر رفتن بازیکنان به لیگ‌های حاشیه خلیج فارس را کاری ناشایست نمی‌دانیم؟ خب همین می‌شود که بازیکن می‌رود انجا پولش را می‌گیرد و لیگ ما خالی از ستاره‌ها می‌شود !!بهانه اینکه اینها پول بیت‌المال است، سال‌هاست ورد زبان مدیران هفتگی و افراد بی‌نصیب از این پول‌هاست چرا که اگر خود نصیبی از این مبالغ داشتند، حکم حقوق و عرق جبین پیدا می‌کرد!همین افرادی که امروز با افتخار از شجاعت افشای این ارقام می‌گویند، سال‌هاست در عرصه‌های دیگر لباس خدمت به تن دارند. خب چرا آن موقع رگ خود را برای بیت‌المال بیرون نزدند؟کارهای پوپولیستی هیچ زمان اثر‌بخشی بلندمدت نداشته حتی مسکن هم نبوده. جز ایجاد جو دلهره و نگرانی و از طرفی فکر راه‌گریز برای آنان که در میانه میدان فوتبال هستند، تاثیر دیگری نداشته.

امروز که تیم‌های استقلال و پرسپولیس را کت بسته کنار تیرک بسته‌ایم و آماده رگباریم، به این فکر کرده‌ایم که سایپا، پیکان، نفت تهران، راه‌آهن، ذوب‌‌آهن و... که از این تیرباران خلاص هستند، چه کمکی به فوتبال کرده‌اند.‌گیریم از آن راه دیگر پول آورده‌اند و خرج اتینا کرده‌اند. خب به کجای فوتبال چیزی اضافه کردند.‌گیریم نفت تهران قهرمان لیگ برتر هم می‌شد، جمع شادی شب قهرمانی آنها به ۱۰۰ نفر می‌رسید؟این یادداشت هیچ ربطی به حمایت از مبالغ دریافتی فوتبالیست‌ها نداشت که به واقع می‌توان ۱۰ برابر این کلمات را در مذمت این ارقام و اعداد که لیاقت‌شان را نداشته‌اند نوشت. اما مساله این است که این دو صفحه که انبوهی آدم پشت آن، به افتخار قد علم کرده‌اند، کدام درد بی‌درمان این فوتبال را درمان می‌کند... همین را یکی هست پاسخ دهد؟!

رضا سالار