اخلاق انتخاباتی

مساله نمایندگی مجلس طعمه ای نیست که انسان برای دست یافتن به آن طمع کند, بلکه بار سنگین مسوولیتی است که خطرات و مخاطرات فراوانی از جمله خطر لغزش نسبت به ادای وظیفه آن را تهدید می کند, چراکه در برابر نمایندگان همواره سودجویانی وجود دارند که با نزدیک شدن به برگزیدگان ملت از ارتباط با آنها سوئاستفاده می کنند و حفظ شدن از نیات چنین افرادی به غایت سخت و دشوار است

مساله نمایندگی مجلس طعمه ای نیست که انسان برای دست یافتن به آن طمع کند، بلکه بار سنگین مسوولیتی است که خطرات و مخاطرات فراوانی از جمله خطر لغزش نسبت به ادای وظیفه آن را تهدید می کند، چراکه در برابر نمایندگان همواره سودجویانی وجود دارند که با نزدیک شدن به برگزیدگان ملت از ارتباط با آنها سوئاستفاده می کنند و حفظ شدن از نیات چنین افرادی به غایت سخت و دشوار است.

این افراد علاوه بر این که ممکن است با پیشنهادهای خود نماینده را وسوسه کنند، قطعا دنیا و آخرت انسان را نیز به باد می دهند. از این رو تاکید دارم که نباید کاندیدای حضور در خانه ملت شد و خود را در معرض آرا قرار داد مگر آن که انسان به صورت نسبی اطمینان پیدا کند که می تواند در دوره نمایندگی از این گونه آفات دور بماند.

باید این نکته را یادآور شد که در مجلس شورای اسلامی هر نماینده یک رای بیشتر ندارد و حتی اگر بهترین طرح ها و محکم ترین دلیل ها را نیز ارائه کند، مشخص نیست که سخنانش منتج به رای بالا و منجر به قانون شود. بنابراین نمی توان خود یا دیگران را این گونه فریب داد که با حضور من در مجلس اثرات و خیرات زیادی به مردم خواهد رسید.

شاید تنها چیزی که در اظهارات انتخاباتی می توان بر آن تکیه کرد، این باشد که «من تمام توانایی خود را به کار می گیرم تا آنچه شما نیاز دارید و مطالبه می کنید و به صلاح شما و مملکت است ، دنبال کنم ؛ اما این که موفق شوم و آن را به تصویب مجلس برسانم را نمی دانم؟!»

نکته دیگر این است که مردم به نتایج کار مجلس توجه دارند و اگر نتایج نامطلوب بود، آن را به پای همه نمایندگان می گذارند. گرچه آن نماینده موافق چنین نتیجه ای نباشد. به هر حال نمایندگی ، قرار دادن «خود» در معرض افکار عمومی است و این مردم هستند که مصوبات مجلس را به پای همه نمایندگان می گذارند.

بنابراین کسانی که پا به عرصه انتخابات می گذارند، باید احتمال برخورد نامناسب مردم با خود را، قوی بدانند و آمادگی شنیدن اعتراضات آنان را داشته باشند. اما این سوال نیز وجود دارد که آیا یک چنین جایگاهی می طلبد که انسان به خاطر آن به تخریب دیگران اقدام کند؟ و یا کاری انجام دهد که رقیب او در افکار عمومی شخصیت وی را سرکوب یا به وی تهمت وارد کند؟

آیا چنین جایگاهی ارزش آن را دارد که انسان بدون تاکید بر شایستگی های خود و با تاکید بر ناشایستگی دیگران بخواهد وارد مجلس شود؟!

قطعا اخلاق انتخاباتی در یک فضای سالم انتخاباتی اقتضا می کند هر کاندیدا و هواداران او امتیازات مثبت خود و کاندیدای خود را بیان کنند و هیچ گونه وعده دست نیافتنی ندهند.

باید این نکته را نیز یادآور شد که مسائل اجرایی جامعه در اختیار دولت است و تنها قانونگذاری و نظارت بر

آن در اختیار نمایندگان است ؛ لذا نباید انتظارات مردم را نسبت به جایگاه مجلس و نمایندگان بالا برد، چرا که نمایندگان توان پاسخگویی به این انتظارات افزون شده را ندارند.

هر کس قصد حضور در خانه ملت را دارد، باید برای خدا گام در این عرصه بگذارد و چنانچه توانست با رای مردم وارد مجلس شود، زمینه ارتباط خود را با موکلانش در طول دوره نمایندگی فراهم کند تا بتواند درددل آنها را شنیده و در تصمیم گیری ها مدنظر قرار دهد و برخی مشکلات آنها را حل کند که البته نباید از این مساله دریغ شود.

غلامرضا مصباحی مقدم