باز هم شبیه سازی نامناسب

بسیاری از مردم ایران در سال های اخیر, حمایت اصولی خود را از تلا ش دولتمردان برای تجهیز کشورمان به آخرین علوم و فنون روز نشان داده اند و به طرق گوناگون این سخن خود را به گوش جهانیان رسانده اند که حاضر نیستند به خاطر مخالفت برخی قدرت های انحصارطلب, از حق علم آموزی و دسترسی به تکنولوژی های ضروری به ویژه تکنولوژی هسته ای دست بکشند

بسیاری از مردم ایران در سال‌های اخیر، حمایت اصولی خود را از تلا‌ش دولتمردان برای تجهیز کشورمان به آخرین علوم و فنون روز نشان داده‌اند و به طرق گوناگون این سخن خود را به گوش جهانیان رسانده‌اند که حاضر نیستند به خاطر مخالفت برخی قدرت‌های انحصارطلب، از حق علم آموزی و دسترسی به تکنولوژی‌های ضروری به ویژه تکنولوژی هسته‌ای دست بکشند.

اما همین مردم بارها ثابت کرده‌اند که برای آنها، برخی ارزش‌های مذهبی و ملی، در مرتبه بسیار بالا‌تری قرار دارد و حاضر نیستند به خاطر هیچ قدرت خارجی یا مقام داخلی، سبک شمردن برخی ارزش‌ها از طریق توهین به آنها و یا مقایسه با مسائل دیگر را تحمل کنند. این در حالی است که در میان سیاستمداران وابسته به دو جناح، کسانی هستند که اولا‌ً خود را صاحب صلا‌حیت برای تعریف مصادیق ارزش‌ها می‌دانند و ثانیاً در مواجهه با ارزش‌های قطعی و اجماعی ملت - اعم از مذهبی یا ملی - به صورت گزینشی برخورد می‌کنند.

اصولگرایان و محافظه‌کاران ایرانی در طی سال‌های ۷۶ تا ۸۳ ، بارها ادعا کردند که <اصلا‌ح‌طلبان در برابر اهانت به ارزش‌ها سکوت می‌کنند> اما پس از آن که خود به صورت کامل بر ارکان حکومت مسلط شدند، رفتاری را به نمایش گذاردند که نشان داد از نظر برخی افراد، حتی در حمایت از مقدسات نیز بایستی منافع باندی و جناحی - و یا در جدیدترین قرائت، حـفـظ اتـحـاد اصـولـگـرایان- مورد توجه باشد که واضح‌ترین نمونه آن، پس از اهانت یک مسئول فرهنگی نزدیک به دولت علیه مراجع تقلید - به خاطر مخالفت با یک دستور رئیس جمهور- و پس از آن در موضوع اهانت به ساحت مقدس پیامبر عظیم الشأن اسلا‌م متجلی گردید. اما علا‌وه بر این نمونه‌هااکنون به نظر می‌رسد نوع دیگری از اهانت به مقدسات و ارزش‌های مورد قبول ملت - از طریق مقایسه امور نه چندان مهم با آنها - در جریان است و باید اعتراف کرد که این وضعیت در حال گسترش می‌باشد.

متأسفانه نمونه‌های زیادی می‌توان ارائه کرد که نشان می‌دهد عده‌ای از تریبون‌داران محافظه‌کار و اصولگرا، برای بزرگ کردن رفتار دولت نهم و به ویژه رئیس آن، هیچ محدودیتی قائل نیستند و اگر لا‌زم باشد یک روز از زبان یک مسلمان سوری، شأن ویژه‌ای برای احمدی‌نژاد قائل می‌شوند و روز دیگر نامه او را <الهام الهی> می‌خوانند. حتی اگر لا‌زم باشد بدون هیچ گونه دلیلی، در مقام توجیه برخی اظهارات رئیس جمهور، ناله‌های دردآلود امام علی (ع) در چاه را یادآوری می‌نمایند.

البته سکوت رئیس جمهور در برابر این بـزرگ‌نـمایی‌ها، علا‌مت سوال بزرگی را در برابر بسیاری از افراد قرار داده است، اما این موضوع آنگاه نگران کننده‌تر می‌شود که رئیس جمهور شخصاً به برخی مقایسه‌ها می‌پردازد. دکتر احمدی‌نژاد دو روز قبل در حضور عده‌ای از تاریخ نویسان دفاع مقدس، ارزش مسئله هسته‌ای را معادل ارزش دفاع مقدس دانسته است. البته باید اعتراف کرد که این اظهار نظر بسیار منصفانه‌تر از سخن کسانی استکه یک موضوع بسیار کوچک‌تر یعنی سخنرانی در دانشگاه کلمبیا را فتح الفتوح نامیده بودند و برخی از ابعاد آن را از نبرد فاو بالا‌تر دانستند! اما حتی مقایسه موضوع ملی انرژی هسته‌ای با دفاع مقدس چندان منصفانه به نظر نمی‌رسد. بزرگ‌ترین دلیل برای رد این مقایسه آن است که آنچه امروز به راحتی در کشور ما انجام می‌شود و سخنانی که با آسودگی خیال بیان می‌گردد تنها گوشه‌ای از دستاوردهای دفاع مقدس است که اگر دفاع جانانه فرزندان غیور ایران نبود، امروز از تاک و تاک‌نشان، نشانی وجود نداشت که به دنبال انرژی هسته‌ای یا هر چیز دیگری باشند.

اما در کنار این تفاوت اصولی، نکات دیگری نیز وجود دارد که تمایز آن پدیده استثنایی را با شرایط امروز کشور- به ویژه در ارتباط با انرژی هسته‌ای- آشکار می‌سازد. در دوره دفاع مقدس، شرق و غرب عالم به همراه بسیاری از کشورهای عربی، در پشت سر صدام ایستاده بودند و هنرمندی ایرانیان سلحشور در این بود که تنها با مقاومت، مخالفان ایران را در تحقق خواسته‌های خود ناکام گذاردند. اما امروز به برکت همان جانفشانی‌ها، بسیاری از کشورها به یکدیگر نصیحت می‌کنند که< خود را با ایران درگیر نکنید.> اگـر امروز بعضی از سیاستمداران ایرانی در برابر تهدیدهای امریکا و انگلیس، مخالفت روسیه را به رخ می‌کشند، آن روز سلا‌ح‌های روسی، قلب جوانان ایرانی را نشانه می‌رفت و هواپیماهای روسی بر سر مردم ایران بمب می‌ریخت.

اگر آن روز هواپیماهای روسی و فرانسوی ، دلا‌رهای نفتی عربستان و کویت و همراهی سربازان اعزامی از مصر و اردن - و حتی بعضی از سربازان فلسطینی - با ارتش تادندان مسلح عراق نتوانست مقاومت ایرانی‌ها را بشکند تنها به یک دلیل بود که امروز در بسیاری از امور از آن غفلت می شود و حتی در موضوع هسته‌ای، گاه به عکس آن عمل می شود. در دوره دفاع مقدس، نظام جمهوری اسلا‌می موفق شد قدرت متحد همه ایرانیان را بدون توجه به گرایش‌های سیاسی و مذهبی آنان، در برابر مخالفان ایران قرار دهد.

اصرار بر همگانی کردن دفاع مقدس و هماهنگی خودجوش مردم با این تدبیر تا جایی پیش رفت که حتی خلبان متهم به همکاری در کودتای نوژه نیز از زندان آزاد شد تا با پروازهای قهرمانانه، دشمن را انگشت به دهان بگذارد و نهایتاً نیز جان خود را بر سر راه دین و کشورش نهاد. اما امروز متاسفانه آنقدر نسبت به همگانی کردن موضوع هسته‌ای احساس بی‌نیازی می‌کنیم که هر فرصتی را غنیمت می‌شماریم تا عالی‌ترین مقامات و دولت‌های گذشته را به وادادگی و انفعال در مذاکرات هسته‌ای متهم سازیم! اگر خطایی هم مشاهده می‌شود به جای رسیدگی بی سر و صدا، به گونه‌ای سخن می‌گوئیم که گوئی یک جریان عمده در کشور به دنبال حمایت از خائنان و جاسوسان است.

در جریان دفاع مقدس، رزمندگان ایرانی سعی می‌کردند که خود را کوچک‌ترین سرباز معرفی کنند و پیروزیها را مرهون فداکاری دوستان خود بدانند اما امروز عده‌ای با فراموشی عمدی زحماتی که در ۱۸ سال گذشته برای رساندن ایران به نقطه فعلی - از نظر تکنولوژی هسته‌ای - کشیده شده است، تلا‌ش می‌کنند همه دستاوردها را به مدیران دولت نهم نسبت دهند.

امام <ره> در جریان دفاع مقدس، برای حفظ آرامش جامعه و جلوگیری از متهم شدن دست اندرکاران جنگ به ضعف و سستی، به قول خود جام زهر سرکشیدند اما امروز حتی گاه انتقاد از سیاست‌های اقتصادی دولت، با اتهام افکنی نسبت به عملکرد هسته‌ای دست اندرکاران دولت‌های قبلی و نادیده گرفتن زحمات آنها پاسخ می‌گیرد.

همسان دانستن ارزش موضوع هسته‌ای با ارزش‌های دفاع مقدس می‌تواند عظمت ارزش‌های دفاع مقدس را برای کسانی که آن حادثه عظیم را درک نکرده‌اند دچار ابهام نماید، ا ما اگر همین سخنان باعث شود که دولتمردان به شناسایی رموز موفقیت ملت ایران در دفاع مقدس بپردازند و از آن در پیشبرد اهداف امروزین کشور از جمله در عرصه هسته‌ای استفاده کنند، باید آن را به فال نیک گرفت.