تـلـه‌هـای وبــلاگ‌نــویـسـی!

موفقیت در وبلاگ‌نویسی کار ساده‌ای نیست. اگر وبلاگ‌نویس باشید به خوبی این را می‌دانید. باید سیاست داشته باشید و از وقت و منابع‌تان بهترین استفاده را ببرید. در هر کاری تله‌هایی …

موفقیت در وبلاگ‌نویسی کار ساده‌ای نیست. اگر وبلاگ‌نویس باشید به خوبی این را می‌دانید. باید سیاست داشته باشید و از وقت و منابع‌تان بهترین استفاده را ببرید. در هر کاری تله‌هایی هست که هر کس بعد از گرفتار شدن به آن‌ها متوجه می‌شود و برایش تجربه می‌شود. در وبلاگ‌نویسی هم تله‌هایی هست که باید از آن‌ها دوری کنید.

غافل شدن از بخش نظرات؛

امکان تبادل‌نظر بین خوانندگان و نویسنده‌ی وبلاگ یک امتیاز بسیار بزرگ است که نباید از دستش بدهید. هیچ کس مجبور نیست برایتان کامنت بگذارد. اگر این کار را می‌کند یعنی برای شما ارزش قائل شده و شما هم باید متقابلا ارزش قائل شوید. پس فرصت ساختن یک فضای اجتماعی خوب در محیط وبلاگتان را از دست ندهید و سعی کنید با خوانندگانتان همیشه در ارتباط و صمیمی ‌باشید.

عملی نکردن پیشنهادات؛

شما بسته به میزان محبوبیت فعلی وبلاگتان ایمیل و نظراتی از افراد مختلف دریافت می‌کنید که ایده‌هایی برای بهتر شدن وبلاگتان به شما می‌دهند. قرار نیست به ساز هر کس برقصید و هر کی هر چی گفت فورا اجرا کنید. ولی این را درک کنید که وقتی کسی چند دقیقه از وقت گران بهایش را برای گفتن نظرش به شما صرف می‌کند برای شما ارزش قائل شده و شما باید تمام سعی‌تان را بکنید که به نوعی ایده‌ی او را به کار ببندید یا حداقل متقاعدش کنید که ایده‌ی او برای وبلاگ شما فعلا قابل انجام نیست.

وقفه انداختن در وبلاگ‌نویسی؛

شما یک انسان هستید و نیاز دارید که استراحت کنید، در این شکی نیست! اما مردم (فراموش نکنید که من و شما هم جز همین «مردم» هستیم) وقتی دنبال چیزی در اینترنت می‌گردند به این فکر نمی‌کنند که شما به هر دلیلی نمی‌توانید وبلاگ‌نویسی کنید. اینترنت هم آن قدر بزرگ هست که جایگزین من و شما همه رقمش موجوده… پس چاره چیست؟ لازم نیست هر روز یک مطلب منتشر کنید. چون این طوری فقط کیفیت مطالبتان را پایین می‌آورید و به اصطلاح «خوراک‌تان رقیق می‌شود!» فقط برنامه‌ی زندگی‌تان را طوری تنظیم کنید که حداقل بتوانید هفته‌ای یکی دو مطلب منتشر کنید و به وبلاگ را زنده نگه دارید. یک راه خوب نوشتن پیش‌نویس است. حتی وقتی یک ایده‌ی کوچک به ذهنتان می‌رسد سریع پیش‌نویسش کنید (لازم نیست پست کامل باشد. فقط چند خط بنویسید که ایده را ذخیره کرده باشید). این طوری همیشه پست‌ها و ایده‌هایی برای روز مبادا خواهید داشت که از وقفه افتادن در انتشار مطالب شما جلوگیری می‌کند.

«نق زدن» درباره‌ی همه چیز؛

این خیلی مهم است! هر چیزی اندازه‌ای داره و «نق زدن» هم از این قانون مستثنا نیست. وقتی هر مشکلی پیش میاید و هر اتفاقی می‌افتد شما مطلب بنویسید و از این و آن آه و ناله کنید بعد از مدت کمی‌ دیگر حرفتان خریدار نخواهد داشت و کسی به شما گوش نمی‌کند. پس خودتان را نگه دارید و موقع عصبانیت از کیبورد دوری کنید! وقتی آرام شدید منطقی فکر کنید که آیا اصلا این موضوع طرفداری دارد؟ آیا این زیادی شخصی نیست؟ آیا می‌توانم منظورم را عینا به مخاطب برسانم؟ آیا این مطلب من کمکی به حل مشکل می‌کند؟ احتمالا نظرتان عوض خواهد شد.

«زیادی گنده جلوه دادن» همه چیز؛

این هم خیلی با مورد قبل فرق ندارد. هر چیزی را همانقدر که هست جلوه دهید و توصیف کنید. عده‌ای هستند که هر سایتی را «انقلاب اینترنت»، هر نرم افزاری را «بهترین»، هر مشکلی را «فاجعه» توصیف می‌کنند و…. این فقط ابری از توهمات در فضای وبلاگستان ایجاد می‌کند و باعث می‌شود وبلاگستان از دنیای واقعی خیلی فاصله بگیرد. پس خواهشا واقع‌گرا باشید!

بی‌برنامگی؛

«حالا می‌نویسم ببینم چی میشه…» مسلما اشتباه است! حداقل در درازمدت. برای وبلاگ‌نویسی موفق برنامه داشتن یک الزام است. شاید همین الان شما با اینکه با بی‌برنامگی وبلاگ‌نویسی می‌کنید آن قدر‌ها هم کم طرفدار نباشید اما حواستان باشد که گول نخورید چون این موفقیت کاذب احتمالا ناشی از کمبود رقیب در فضای وبلاگستان فارسی است. اگر به همین روال پیش بروید چند وقت دیگه که اوضاع بهتر شود و چند رقیب کله گنده پیدا شوند، می‌بینید که خوانندگان وبلاگتان آن قدر‌ها هم که فکر می‌کردید با وفا نبودند.

بی‌حوصلگی نسبت به خواننده‌ها؛

اصل موضوع این است «ارزش قائل شدن برای مخاطب» . وقتی کسی از طریق ایمیل یا نظر یا هر چیز دیگر سوالی از شما می‌پرسد یا درخواستی از شما می‌کند نباید با بی‌حوصلگی رفتار کنید. «قبلا توضیح دادم!» ، «تو گوگل سرچ کنی پیدا میشه» و… به درد کسی نخواهد خورد. در یک کلام «سعی کنید مشکل طرف را واقعا حل کنید!»