نقش کودکان در ارتقای سلامت

مهم‌ترین هدف ارتقای سلامت مدارس کمک به کودکان برای توسعه نگرش مثبت در مورد مسایل بهداشتی است که بعد از ترک مدرسه نیز با آنها خواهد ماند. از نظر سازمان جهانی بهداشت، مفهوم سلامت …

مهم‌ترین هدف ارتقای سلامت مدارس کمک به کودکان برای توسعه نگرش مثبت در مورد مسایل بهداشتی است که بعد از ترک مدرسه نیز با آنها خواهد ماند. از نظر سازمان جهانی بهداشت، مفهوم سلامت فراتر از حفظ سلامت و فقدان بیماری است...

مفهوم سلامت شامل سلامت جسمی، عاطفی و روانی، اجتماعی و معنوی می‌شود.

روش‌های بسیاری هستند که با درک بیشتر از مفهوم سلامت بر شیوه آموزش، یادگیری و مدیریت مدارس تاثیر می‌گذارند. بیش از دو دهه است که جنبش کودک به کودک و کودکان برای سلامت، مدارس را تشویق می‌کنند تا کودکان را به عنوان افراد موثر در ارتقای سلامت به شمار آورند. پیام اساسی جنبش کودک به کودک آن است که کودکان نیروی استثنایی و قدرتمند در ارتقای سلامت هستند. آنها سرمایه با ارزشی هستند که سلامت را ترویج می‌کنند و در دسترس هر مدرسه حتی مدارس مناطق محروم قرار دارند. مساله مهم در کارآمدی کودکان، آن است که مورد احترام قرار گیرند و به فکر کردن و برنامه‌ریزی تشویق شوند. به همین دلیل است که توسعه مهارت‌های زندگی اهمیت زیادی دارد. کلید انتخاب فعالیت‌های خوب و دادن قدرت تفکر و عمل به بچه‌ها، استفاده از یک روش‌شناسی است که از طریق آن کودکان به انجام این فعالیت‌ها تشویق شده و فراگیری در مدرسه را با زندگی در خانه مرتبط سازند. هنگامی که دختران و پسران برای یک اقدام بهداشتی با یکدیگر کار می‌کنند به بزرگ‌ترها نشان می‌دهند تا چه حد چنین مشارکتی می‌تواند موثر باشد، پس ایده‌ها و تجربه‌های به دست آمده در مدارس می‌توانند به کودکان هنگامی که پدر یا مادر می‌شوند، کمک کنند.

معلمان می‌توانند مثال‌ها و فعالیت‌های مرتبط با بهداشت را در بیشتر آموزش‌های خود معرفی کنند. این کار کمک می‌کند کودکان پیام‌های بهداشتی را بهتر بیاموزد و همچنین درس‌هایی مثل ریاضیات یا هنر از طریق ارتباط با موضوعاتی که برای بچه‌ها جالب هستند واقعی‌تر و عملی‌تر گردند.

همه افرادی که در مدرسه کار می‌کنند، در رسیدن به این اهداف نقش دارند. معلمان، کودکان، انجمن‌ها و... دانش و مهارت‌های بهداشتی منتشر در جامعه همان دانش و مهارت‌هایی است که مشارکت فعال جامعه در ارتقای بهداشت مدارس و انتقال اطلاعات بهداشتی از مدرسه به جامعه را دربرمی‌گیرد. اینجاست که مشارکت دانش‌آموزانی که از شیوه‌های کودک به کودک استفاده می‌کنند، اهمیت می‌یابد.

خدمات بین مدرسه و کارکنان بهداشتی باعث می‌شود از بیماری کودکان و خانواده‌هایشان پیشگیری شود و مطمئن می‌شوند تبعیض بین دو جنس یا میان افراد دارای اعتقادات متفاوت یا طبقات مختلف اجتماعی وجود ندارد. به تقویت بهداشت (شامل بهداشت و تغذیه) دانش‌آموزان و مدرسه یاری نمایند، کارشناس در اختیار مدارس قرار دهند تا کودکانی که دچار بیماری، سوءتغذیه یا ناتوانی هستند یا مشکلات یادگیری دارند و یا از صدمات ناشی از تصادف یا بدرفتاری رنج می‌برند درمان کنند یا ارجاع دهند.

وظایف سیاستگذاران:

سیاستگذاران باید دریابند چه برنامه‌هایی در حال حاضر در مدارس اجرا می‌شود. بدانند اخیرا چه مواردی در دروس آموزشی و آیین‌نامه‌ مدارس توصیه شده است. در مورد حق (یا حداقل مجموعه‌ای از انتظارات) تصمیم بگیرند و به توافق برسند.

در مورد روش‌هایی چون (مشارکت تمام معلمان، ارتباطات نزدیک با کارکنان بهداشتی، کمیته‌های بهداشتی در برگیرنده اعضای جامعه، ترغیب روش‌شناسی‌های خاص که تفکر فعال را ارتقا بخشیده و به اقدام بهداشتی منجر می‌شوند، تشویق کودکان به عنوان مروجان بهداشت) که در بهداشت مدارس توصیه می‌شود، تصمیم بگیرند و به توافق برسند. در مورد مسوولیت‌های مناطق و مدارس بحث و تصمیم‌گیری کنند و دریابند چه منابعی برای ایجاد تغییر مورد نیاز است.

تصمیم بگیرند، چگونه روش‌های جدید ارتقای بهداشت را به طور تدریجی و واقع‌بینانه به کار برند و بتوانند آنچه الان رخ می‌دهد را با یک سال، دو سال یا پنج سال دیگر مقایسه کنند.

منبع: ارتقای بهداشت در مدارس (هیو هاوز)

فاطمه ربانی بی‌طرف